STANISŁAW ERNEST DENHOFF, herbu własnego (ok.1673-1728)
Marszałek sejmów:
- nadzwyczajnego w Warszawie (5-19.IV.1712)
- nadzwyczajnego w Warszawie (31.XII.1712-21.II.1713)
Starosta kościerzyński. łowczy wielki litewski od 1697, hetman polny litewski (bez krzesła senatorskiego!) od 1709, miecznik wielki koronny i wojewoda połocki od 1721,
kawaler Orderu Orła Białego w 1705.
Pochodził z możnej rodziny inflanckiej. Posłował na sejm elekcyjny w 1697, na którym podpisał wybór Augusta II Wettina.
Marszałek popierającej Augusta II małopolskiej konfederacji zawiązanej w Sandomierzu w 1702, 11.VI.1703 zagaił obrady sejmu nadzwyczajnego lubelskiego,
na którym wybrany został komisarzem do uregulowania sporów granicznych ze Śląskiem.
Jeden z twórców, a od 20.V.1704 marszałek generalnej (czyli ogólnopolskiej) konfederacji sandomierskiej grupującej lojalną wobec Augusta II większość narodu,
był przeciwnikiem detronizacji monarchy.
Ciesząc się dużą popularnością wśród szlachty i wojska godność marszałka utrzymywał do Sejmu Niemego w 1717, rozwiązującego konfederację sandomierską.
Przewodniczył Walnej Radzie Warszawskiej w 1710, oburzony na króla za ograniczanie prerogatyw hetmańskich (m.in. wydzielenie autoramentu cudzoziemskiego), przeszedł do opozycji.
Portret Stanisława Ernesta Denhoffa, po 1713 r.
- Malował Adam Manyoki
- olej, płótno, 79 x 63 cm
- Muzeum Łazienki Królewskie, nr inw. Ł.Kr.876.