Początkowo zwolennik Stanisława Leszczyńskiego, później przeszedł na stronę Augusta III. W głośnej polemice ze Stanisławem Konarskim bronił zasady liberum veto. W czasie sejmu 1767 podejrzany o przygotowanie konfederacji porwany i uwięziony wraz z synem przez Rosjan w Kałudze. Po powrocie do kraju w 1773 na pamiątkę niewoli nosił brodę. Jako hetman ufortyfikował i uzbroił za własne pieniądze twierdzę w Kamieńcu Podolskim oraz ustanowił tam załogę z 2000 żołnierzy. W swojej rezydencji w Podhorcach utworzył teatr (działający 1754-67), gdzie wystawiano m.in. sztuki polskie. Autor dwu tragedii z dziejów Polski (Żółkiewski i Władysław pod Warną) i wierszowanego traktatu o poezji (1762), pisał także wiersze.