KONWENCJA O OCHRONIE FOK ANTARKTYCZNYCH

Umawiające się Strony,

powołując się na uzgodnione środki do ochrony fauny i flory antarktycznej, przyjęte na podstawie Układu w sprawie Antarktydy, podpisanego w Waszyngtonie dnia 1 grudnia 1959 r.,

uznając ogólną troskę odnośnie do zagrożenia fok antarktycznych eksploatacją na skalę handlową i wynikającą stąd potrzebę podjęcia skutecznych środków ochrony,

uznając, że stada fok antarktycznych stanowią znaczące żywe zasoby środowiska morskiego, wymagające międzynarodowego porozumienia w celu ich skutecznej ochrony,

uznając, że zasoby te nie powinny ulec wyczerpaniu przez nadmierną eksploatację, a więc, że wszelkie połowy powinny być tak regulowane, aby nie przekroczyły dopuszczalnego optymalnego poziomu dającej się utrzymać wydajności,

uznając, że w celu poprawy stanu naukowego poznania oraz racjonalnej eksploatacji należy podjąć wszelkie wysiłki zarówno dla popierania biologicznych i innych badań nad populacjami foki antarktycznej, jak i dla uzyskania naukowych i statystycznych informacji pochodzących z przyszłych badań nad działalnością połowową fok w taki sposób, aby można było sformułować dalsze odpowiednie przepisy,

stwierdzając, że Komitet Naukowy Badań Antarktycznych Międzynarodowej Rady Zrzeszeń Naukowych (SCAR) wyraża wolę podjęcia zadań wymaganych od niego w niniejszej konwencji,

pragnąc rozwijać i osiągać cele ochrony, badań naukowych i racjonalnego użytkowania fok antarktycznych oraz utrzymania zadowalającego stanu równowagi w obrębie systemu ekologicznego,

uzgodniły, co następuje:

Art. 1.

Zakres.

1. Niniejsza konwencja ma zastosowanie do mórz na południe od 60° szerokości geograficznej południowej, w odniesieniu do których Umawiające się Strony potwierdzają postanowienia artykułu IV Układu w sprawie Antarktydy.

2. Niniejsza konwencja może mieć zastosowanie do jednego lub wszystkich wymienionych niżej gatunków:

3. Załącznik do niniejszej konwencji stanowi jej integralną część.

Art. 2.

Wykonanie.

1. Umawiające się Strony uzgadniają, że obywatele oraz statki podnoszące ich bandery nie będą zabijały lub chwytały na obszarze objętym konwencją fok gatunków wymienionych w artykule 1, z wyjątkiem wypadków przewidzianych w postanowieniach niniejszej konwencji.

Art. 3.

Środki przewidziane w załączniku.

1. Niniejsza konwencja zawiera załącznik określający środki, jakie niniejszym akceptują Umawiające się Strony. Umawiające się Strony mogą w przyszłości okresowo zaakceptować inne środki w odniesieniu do ochrony, badań naukowych oraz racjonalnego i humanitarnego użytkowania populacji fok, określając między innymi:

2. Środki zaakceptowane stosownie do ustępu 1 niniejszego artykułu będą oparte na najlepszych dostępnych dowodach naukowych i technicznych.

3. W odpowiednim czasie załącznik może być zmieniony w trybie przewidzianym w artykule 9.

Art. 4.

Zezwolenia specjalne.

1. Niezależnie od postanowień niniejszej konwencji każda Umawiająca się Strona może wydać zezwolenia na zabicie lub schwytanie fok w ograniczonych ilościach, zgodnie z celami i zasadami niniejszej konwencji:

2. Każda Umawiająca się Strona powinna zawiadomić, tak szybko, jak to jest możliwe, inne Umawiające się Strony oraz Komitet Naukowy Badań Antarktycznych o celu i treści wszystkich zezwoleń wydanych na podstawie ustępu 1 niniejszego artykułu, a następnie podać liczbę fok zabitych lub schwytanych na podstawie tych zezwoleń.

Art. 5.

Wymiana informacji i porad naukowych.

1. Każda Umawiająca się Strona dostarczy innym Umawiającym się Stronom oraz Komitetowi Naukowemu Badań Antarktycznych informacji określonych w załączniku we wskazanym w nim terminie.

2. Każda Umawiająca się Strona dostarczy również do 31 października każdego roku innym Umawiającym się Stronom oraz Komitetowi Naukowemu Badań Antarktycznych informacji o wszelkich krokach podjętych zgodnie z artykułem 2 niniejszej konwencji w ciągu poprzedzającego okresu od 1 lipca do 30 czerwca.

3. Umawiające się Strony, które nie mają żadnych informacji do przekazania stosownie do dwóch poprzedzających ustępów, stwierdzą to formalnie przed 31 października każdego roku.

4. Komitetowi Naukowemu Badań Antarktycznych zleca się:

5. Komitetowi Naukowemu Badań Antarktycznych zleca się zawiadamianie Depozytariusza, który z kolei poinformuje Umawiające się Strony o tym, że Komitet Naukowy Badań Antarktycznych ocenia, czy w jakimkolwiek sezonie połowowym powstała możliwość przekroczenia dozwolonych limitów połowowych jakiegokolwiek gatunku, oraz w takim przypadku określa datę osiągnięcia dopuszczalnego limitu połowowego. W takim przypadku każda Umawiająca się Strona podejmie odpowiednie środki zapobiegające zabijaniu lub chwytaniu fok tego gatunku przez własnych obywateli lub statki podnoszące jej banderę po upływie określonej daty aż do czasu, gdy Umawiające się Strony postanowią inaczej.

6. W razie konieczności Komitet Naukowy Badań Antarktycznych może zwrócić się do Organizacji Narodów Zjednoczonych do Spraw Wyżywienia i Rolnictwa o techniczną pomoc w sporządzaniu swoich oszacowań.

7. Niezależnie od postanowień ustępu 1 artykułu 1 Umawiające się Strony zgodnie ze swoim ustawodawstwem wewnętrznym będą przekazywać sobie wzajemnie oraz Komitetowi Naukowemu Badań Antarktycznych, w celu rozpatrzenia, dane statystyczne dotyczące fok antarktycznych określonych w ustępie 2 artykułu 1, które zostały zabite lub schwytane przez ich obywateli i statki podnoszące ich bandery na obszarze dryfujących lodów na północ od 60° szerokości geograficznej południowej.

Art. 6.

Konsultacje między Umawiającymi się Stronami.

1. W każdym czasie po rozpoczęciu połowu fok na skalę handlową Umawiająca się Strona za pośrednictwem Depozytariusza może zaproponować spotkanie Umawiających się Stron w celu:

2. Za zgodą jednej trzeciej Umawiających się Stron Depozytariusz zorganizuje takie spotkanie tak szybko, jak to będzie możliwe.

3. Spotkanie odbędzie się na żądanie każdej Umawiającej się Strony, jeżeli Komitet Naukowy Badań Antarktycznych zawiadomi, że eksploatacja jakiegokolwiek gatunku fok antarktycznych na obszarze objętym konwencją spowodowała znaczne szkodliwe skutki dla ogółu stad lub systemu ekologicznego w jakimkolwiek określonym miejscu.

Art. 7.

Ocena stosowania konwencji.

Umawiające się Strony spotkają się w ciągu pięciu lat po dacie wejścia w życie¹⁾ niniejszej konwencji, a następnie będą się spotykały co najmniej raz na pięć lat w celu oceny stosowania konwencji.

Art. 8.

Zmiany konwencji.

1. Niniejsza konwencja może być zmieniona w każdym czasie. Tekst każdej poprawki proponowanej przez Umawiającą się Stronę zostanie przekazany Depozytariuszowi, który z kolei prześle ją wszystkim Umawiającym się Stronom.

2. Na żądanie jednej trzeciej Umawiających się Stron Depozytariusz zorganizuje spotkanie w celu omówienia proponowanej poprawki.

3. Poprawka wejdzie w życie po otrzymaniu przez Depozytariusza od wszystkich Umawiających się Stron dokumentów ratyfikacyjnych lub przyjęcia tej poprawki.

Art. 9.

Zmiany załącznika.

1. Każda Umawiająca się Strona może zaproponować poprawki do załącznika do niniejszej konwencji. Tekst każdej proponowanej poprawki zostanie przekazany Depozytariuszowi, który prześle ją wszystkim Umawiającym się Stronom.

2. Każda zaproponowana poprawka nabierze mocy w stosunku do wszystkich Umawiających się Stron po sześciu miesiącach od daty notyfikacji i przekazania przez Depozytariusza Umawiającym się Stronom, jeżeli w ciągu 120 dni od daty notyfikacji poprawki nie wpłynie żaden sprzeciw i dwie trzecie Umawiających się Stron pisemnie zawiadomią Depozytariusza o jej zatwierdzeniu.

3. Jeżeli w ciągu 120 dni od daty notyfikacji wpłynie sprzeciw od którejkolwiek Umawiającej się Strony, to sprawa będzie rozpatrzona na następnym spotkaniu Umawiających się Stron. Jeżeli na spotkaniu nie osiągnie się jednomyślności w tej sprawie, Umawiające się Strony zawiadomią Depozytariusza w ciągu 120 dni od daty zakończenia spotkania o zatwierdzeniu lub odrzuceniu przez siebie pierwotnej poprawki lub o jakiejkolwiek nowej poprawce zaproponowanej w czasie spotkania. Jeżeli do końca tego okresu dwie trzecie Umawiających się Stron zatwierdzi poprawkę, to nabierze ona mocy w ciągu sześciu miesięcy od daty zakończenia spotkania w stosunku do tych Umawiających się Stron, które do końca tego okresu zawiadomią o jej zatwierdzeniu.

4. Każda Umawiająca się Strona, która zgłosiła sprzeciw co do proponowanej poprawki, może w każdym czasie wycofać ten sprzeciw, a proponowana poprawka będzie obowiązywała tę Stronę niezwłocznie, jeżeli poprawka weszła już w życie, lub w takim czasie, gdy stanie się ona obowiązująca stosownie do przepisów niniejszego artykułu.

5. Depozytariusz niezwłocznie zawiadomi każdą Umawiającą się Stronę o otrzymaniu każdego zatwierdzenia lub sprzeciwu, o każdym wycofaniu sprzeciwu oraz o wejściu w życie każdej poprawki.

6. Każde Państwo stające się Stroną niniejszej konwencji po wejściu w życie poprawki do załącznika będzie zobowiązane do przestrzegania tak zmienionego załącznika. Każde Państwo, które stanie się Stroną niniejszej konwencji w okresie, gdy zaproponowana poprawka jest w toku załatwiania, może zatwierdzić taką poprawkę lub zgłosić co do niej sprzeciw w określonym czasie, przysługującym innym Umawiającym się Stronom.

Art. 10.

Podpisanie.

Niniejsza konwencja będzie otwarta do podpisu w Londynie od dnia 1 czerwca do 31 grudnia 1972 r. dla Państw uczestniczących w konferencji o ochronie fok antarktycznych, odbytej w Londynie w dniach od 3 do 11 lutego 1972 r.

Art. 11.

Ratyfikacja.

Niniejsza konwencja podlega ratyfikacji lub przyjęciu. Dokumenty ratyfikacyjne lub przyjęcia będą złożone Rządowi Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii, który niniejszym został wyznaczony jako Depozytariusz.

Art. 12.

Przystąpienie.

Niniejsza konwencja będzie otwarta do przystąpienia przez każde Państwo, które może być zaproszone do przystąpienia do konwencji za zgodą wszystkich Umawiających się Stron.

Art. 13.

Wejście w życie.

1. Niniejsza konwencja wejdzie w życie²⁾ trzydziestego dnia po dacie złożenia siódmego dokumentu ratyfikacyjnego, przyjęcia lub przystąpienia.

2. Niniejsza konwencja wejdzie następnie w życie³⁾ w stosunku do każdego Państwa ratyfikującego, przyjmującego lub przystępującego trzydziestego dnia po złożeniu przez takie Państwo dokumentu ratyfikacyjnego, przyjęcia lub przystąpienia.

Art. 14.

Wypowiedzenie.

Każda Umawiająca się Strona może wypowiedzieć niniejszą konwencję w dniu 30 czerwca każdego roku, zawiadamiając o tym wcześniej lub najpóźniej w dniu 1 stycznia tego samego roku Depozytariusza, który po otrzymaniu takiego zawiadomienia niezwłocznie poinformuje o tym inne Umawiające się Strony. Każda inna Umawiająca się Strona w ciągu jednego miesiąca po otrzymaniu kopii takiego zawiadomienia niezwłocznie poinformuje o tym inne Umawiające się Strony. Każda inna Umawiająca się Strona w ciągu jednego miesiąca po otrzymaniu kopii takiego zawiadomienia od Depozytariusza może w podobny sposób zawiadomić o wypowiedzeniu, tak że konwencja utraci moc obowiązującą dnia 30 czerwca tego samego roku w stosunku do Umawiającej się Strony, która złożyła takie zawiadomienie.

Art. 15.

Zawiadomienie przez Depozytariusza.

Depozytariusz zawiadamia wszystkich Sygnatariuszy i Państwa przystępujące o:

Art. 16.

Uwierzytelnione kopie i rejestracja.

1. Niniejsza konwencja została sporządzona w językach angielskim, francuskim, rosyjskim i hiszpańskim, przy czym każda wersja jest jednakowo autentyczna i będzie złożona w archiwach Rządu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii, który przekaże jej odpowiednio uwierzytelnione kopie wszystkim Sygnatariuszom i Państwom przystępującym.

2. Niniejsza konwencja będzie zarejestrowana przez Depozytariusza zgodnie z artykułem 102 Karty Narodów Zjednoczonych.

Na dowód czego niżej podpisani, należycie upoważnieni, podpisali niniejszą konwencję.

Sporządzono w Londynie dnia 1 czerwca 1972 r.

^{1), 2), 4)} Konwencja weszła w życie dnia 10 marca 1978 r.

³⁾ Konwencja weszła w życie w stosunku do Rzeczypospolitej Polskiej dnia 14 września 1980 r.

Art. 102

1. Niniejszą Konwencję stosuje się do wszelkiej umowy o zarobkowy przewóz drogowy towarów pojazdami, niezależnie od miejsca zamieszkania i przynależności państwowej stron, jeżeli miejsce przyjęcia przesyłki do przewozu i miejsca przewidziane dla jej dostawy, stosownie do ich oznaczenia w umowie, znajdują się w dwóch różnych krajach, z których przynajmniej jeden jest krajem umawiającym się.

2. Dla celów stosowania niniejszej Konwencji określenie pojazdy oznacza samochody, pojazdy członowe, przyczepy i naczepy, stosownie do ich określenia w artykule 4 Konwencji o ruchu drogowym z dnia 19 września 1949 r.

3. Niniejszą Konwencję stosuje się także wówczas, gdy przewozy mieszczące się w jej ramach wykonywane są przez państwa lub rządowe instytucje albo organizacje.

4. Niniejszej Konwencji nie stosuje się:

5. Umawiające się Strony zgadzają się nie wprowadzać żadnej zmiany do niniejszej Konwencji w drodze specjalnych porozumień, zawartych między dwiema lub kilkoma spośród nich, z wyjątkiem porozumień zawartych w celu wyłączenia spod jej działania ich ruchu przygranicznego albo w celu uprawnienia do używania w przewozie, ograniczonym wyłącznie do ich terytoriów, listu przewozowego stanowiącego tytuł własności towaru.