KONWENCJA O WSPÓLNEJ PROCEDURZE TRANZYTOWEJ
REPUBLIKA AUSTRII, REPUBLIKA FINLANDII, REPUBLIKA ISLANDII, KRÓLESTWO NORWEGII, KRÓLESTWO SZWECJI I KONFEDERACJA SZWAJCARSKA,
zwane dalej "krajami EFTA", i
EUROPEJSKA WSPÓLNOTA GOSPODARCZA,
zwana dalej "Wspólnotą" -
OPIERAJĄC SIĘ na Umowach o Wolnym Handlu między Wspólnotą a poszczególnymi krajami EFTA,
OPIERAJĄC SIĘ na Wspólnym Oświadczeniu przyjętym przez Ministrów krajów EFTA i państw członkowskich Wspólnoty, jak również przez Komisję Wspólnot Europejskich w dniu 9 kwietnia 1984 r. w Luksemburgu, zawierającym proklamację utworzenia Europejskiej Przestrzeni Gospodarczej, w szczególności w celu uproszczenia formalności granicznych i reguł pochodzenia towarów,
OPIERAJĄC SIĘ na zawartej między krajami EFTA a Wspólnotą Konwencji o uproszczeniu formalności w obrocie towarowym, na mocy której wprowadzony został dla tego obrotu jednolity dokument administracyjny,
MAJĄC NA UWADZE, że stosowanie tego jednolitego dokumentu w ramach wspólnej procedury tranzytowej do przewozu towarów między Wspólnotą a krajami EFTA, jak również między poszczególnymi krajami EFTA, spowodowałoby uproszczenie,
MAJĄC NA UWADZE, że cel ten najlepiej może być osiągnięty przez rozszerzenie procedury tranzytowej, stosowanej obecnie do przewozu towarów wewnątrz Wspólnoty, między Wspólnotą a Austrią i Szwajcarią, jak również między Austrią a Szwajcarią, na te kraje EFTA, które jeszcze jej nie stosują,
MAJĄC NA UWADZE, że między Finlandią, Norwegią i Szwecją mają zastosowanie także Nordyckie Uregulowania Tranzytowe,
POSTANOWIŁY zawrzeć następującą konwencję:
Postanowienia ogólne
Artykuł 1
1. Niniejsza konwencja ustanawia przepisy dotyczące przewozu towarów między Wspólnotą a krajami EFTA, jak również między poszczególnymi krajami EFTA; w tym celu wprowadza się wspólną procedurę tranzytową, w ramach której towary bez względu na ich rodzaj i pochodzenie, mogą być w danym wypadku również przeładowywane, wysyłane dalej lub składowane.
2. Nie naruszając postanowień niniejszej konwencji, zwłaszcza tych dotyczących składania zabezpieczenia, przewozy towarów wewnątrz Wspólnoty traktowane są jako dokonywane we wspólnotowej procedurze tranzytowej.
3. Z zastrzeżeniem artykułów od 7 do 12, postanowienia dotyczące wspólnej procedury tranzytowej zawarte są w załącznikach I i II do niniejszej konwencji.
4. Zgłoszenia tranzytowe i dokumenty tranzytowe dla wspólnej procedury tranzytowej muszą odpowiadać wzorom określonym w załączniku III i być wystawiane zgodnie z postanowieniami tego załącznika.
Artykuł 2
1. Jako wspólna procedura tranzytowa określana jest dalej, w zależności od wypadku, procedura T1 lub T2.
2. Procedura T1 może być stosowana do wszystkich towarów przewożonych zgodnie z postanowieniami artykułu 1 ustęp 1.
3. Procedura T2 dotyczy towarów przewożonych zgodnie z postanowieniami artykułu 1 ustęp 1 tylko przy spełnieniu następujących przesłanek:
a) we Wspólnocie:tylko wówczas, gdy chodzi o towary wspólnotowe. Jako towary wspólnotowe traktowane są:
- towary, które zostały całkowicie uzyskane lub wytworzone na obszarze celnym Wspólnoty bez udziału towarów pochodzących z krajów trzecich lub obszarów, które nie należą do obszaru celnego Wspólnoty,
- towary pochodzące z kraju lub obszaru, który nie należy do obszaru celnego Wspólnoty, znajdujące się w wolnym obrocie w jednym z państw członkowskich,
- towary, które zostały uzyskane lub wytworzone na obszarze celnym Wspólnoty albo wyłącznie z towarów wymienionych po drugim myślniku, albo z towarów wymienionych po pierwszym i drugim myślniku.
Nie naruszając postanowień niniejszej konwencji lub innych umów zawartych ze Wspólnotą, towary, które wprawdzie spełniają przesłanki wymienione po trzech powyższych myślnikach, ale po ich wywozie z obszaru celnego Wspólnoty wprowadzane są z powrotem na ten obszar, nie są traktowane jako towary wspólnotowe;
b) w kraju EFTA:
tylko wówczas, gdy towary przybyły do tego kraju w procedurze T2 i przy spełnieniu szczególnych przesłanek określonych w artykule 9 wysyłane są dalej.
4. Określone w niniejszej konwencji szczególne przesłanki, jakie muszą zostać spełnione dla objęcia towarów procedurą T2, dotyczą także wystawiania dokumentów potwierdzających wspólnotowy status towarów; towary, dla których został wystawiony taki dokument, będą traktowane w ten sam sposób, jak towary przewożone w procedurze T2, przy czym jednakże dokument potwierdzający wspólnotowy status towarów nie musi towarzyszyć towarom.
Artykuł 3
1. W rozumieniu niniejszej konwencji następujące określenia oznaczają:
a) "procedura tranzytowa": procedurę, w której towary przewożone są pod dozorem właściwych władz z urzędu celnego jednej Umawiającej się Strony do innego urzędu celnego tej samej lub innej Umawiającej się Strony, przy czym przekraczana jest przynajmniej jedna granica;
b) "kraj": każdy kraj EFTA, każde państwo członkowskie Wspólnoty i każde inne państwo, które przystąpiło do niniejszej konwencji;
c) "kraj trzeci": każde państwo, które nie jest Umawiającą się Stroną niniejszej konwencji.
2. Od chwili, w której zgodnie z postanowieniami artykułu 15a przystąpienie nowego kraju do niniejszej konwencji stanie się skuteczne, wyłącznie dla celów niniejszej konwencji, każde powołanie się na kraje EFTA odnosić się będzie odpowiednio także do tego kraju.
3. Przy stosowaniu, ustanowionych niniejszą konwencją, postanowień dotyczących procedury T1 lub T2 kraje EFTA, jak również Wspólnota i jej państwa członkowskie mają te same prawa i obowiązki.
Artykuł 4
1. Niniejsza konwencja nie narusza żadnych innych umów międzynarodowych dotyczących procedury tranzytowej, jednakże z zastrzeżeniem ewentualnych ograniczeń stosowania takich umów do przewozów towarów między dwoma miejscami położonymi we Wspólnocie, jak również z zastrzeżeniem ewentualnych ograniczeń dotyczących wystawiania dokumentów potwierdzających wspólnotowy status towarów.
2. Niniejszy konwencja obowiązuje również nie naruszając:
a) przewozów towarów objętych procedurą odprawy czasowej, jak również
b) porozumień o ruchu granicznym.
Artykuł 5
Jeżeli między Umawiającymi się Stronami a krajem trzecim brak jest umowy, na mocy której towary przewożone między Umawiającymi się Stronami mogą być przewożone w procedurze T1 lub T2 przez ten kraj trzeci, taka procedura może być zastosowana do przewozu towarów przez ten kraj trzeci tylko wówczas, gdy przewóz ten dokonywany jest z zastosowaniem jednego dokumentu przewozowego, wystawionego na obszarze Umawiającej się Strony; działanie tej procedury jest zawieszone na obszarze kraju trzeciego.
Artykuł 6
O ile zapewniona jest realizacja przedsięwzięć odnoszących się w danym wypadku do towarów, kraje mogą, w drodze dwustronnych i wielostronnych porozumień, wprowadzić między sobą procedury uproszczone w ramach procedury T1 lub T2, odpowiadające kryteriom, które w razie potrzeby zostaną ustalone w załączniku II, i obowiązujące dla określonych rodzajów transportu lub określonych przedsiębiorstw. O tego rodzaju porozumieniach należy poinformować Komisję Wspólnot Europejskich oraz inne kraje.
Realizacja procedury tranzytowej
Artykuł 7
1. Z zastrzeżeniem szczególnych postanowień niniejszej konwencji, właściwe urzędy krajów EFTA są upoważnione do pełnienia zadań urzędów wyjścia, urzędów celnych tranzytowych, urzędów przeznaczenia i urzędów składania gwarancji.
2. Właściwe urzędy państw członkowskich Wspólnoty są upoważnione do wystawiania dokumentów tranzytowych T1 i T2 dla urzędów przeznaczenia w krajach EFTA. Z zastrzeżeniem szczególnych postanowień niniejszej konwencji urzędy te są również upoważnione do wystawiania dokumentów potwierdzających wspólnotowy status towarów wysyłanych do kraju EFTA.
3. Jeżeli zestawionych jest kilka przesyłek towarowych, które przewożone są jako przesyłka zbiorcza jednym środkiem transportu w rozumieniu artykułu 12 ustęp 2 załącznika I, w jednej procedurze T1 lub T2, przez jednego głównego zobowiązanego, z jednego urzędu wyjścia do jednego urzędu przeznaczenia, dla tego samego odbiorcy, Umawiająca się Strona może wymagać, aby dla tych przesyłek - oprócz uzasadnionych wypadków wyjątkowych - złożone zostało jedno zgłoszenie tranzytowe T1 lub T2, do którego dołączone są odpowiednie listy towarowe.
4. Nie naruszając, istniejącego w danym wypadku, obowiązku potwierdzenia wspólnotowego statusu towarów, osoba wypełniająca formalności wywozowe w granicznym urzędzie celnym Umawiającej się Strony nie może zostać zobowiązana do zgłoszenia towarów do procedury T1 lub T2, niezależnie od tego, jaką procedurą celną towary te mają być objęte w sąsiednim granicznym urzędzie celnym.
5. Nie naruszając, istniejącego w danym wypadku, obowiązku potwierdzenia wspólnotowego statusu towarów, graniczny urząd celny Umawiającej się Strony, w którym wypełniane są formalności wywozowe, może odmówić dokonania odprawy towarów do procedury T1 lub T2, jeżeli procedura ta ma być zakończona w sąsiednim granicznym urzędzie celnym.
Artykuł 8
Przy przewozach towarów z zastosowaniem dokumentów tranzytowych T1 lub T2, zwłaszcza przy podziale, przeładunku lub zestawianiu przesyłek, towary nie mogą być doładowywane, wyładowywane lub zamieniane.
Artykuł 9
1. Towary, które zostały przywiezione do kraju EFTA w procedurze T2 i w danym wypadku mają być wysłane dalej w tej procedurze, muszą pozostawać w tym kraju pod stałym dozorem celnym w celu zapewnienia ich tożsamości i nie zmienionego stanu.
2. Jeżeli takie towary wysyłane są dalej z kraju EFTA, w którym były objęte inną procedurą celną niż procedura tranzytowa lub procedura składu celnego, procedura T2 nie może zostać zastosowana.
Nie dotyczy to jednakże towarów, które przywiezione są czasowo w celu wystawienia na targach lub innych podobnych imprezach publicznych i zostały poddane tylko takim czynnościom, które były niezbędne do utrzymania ich w nie zmienionym stanie lub polegały na podziale przesyłki.
3. Jeżeli towary po ich składowaniu w procedurze składu celnego wysyłane są dalej z kraju EFTA, procedura T2 może być zastosowana tylko przy spełnieniu następujących przesłanek:
- okres składowania nie mógł przekroczyć pięciu lat; dla towarów z działów od 1 do 24 nomenklatury towarowej taryfy celnej (Międzynarodowa konwencja w sprawie zharmonizowanego systemu oznaczania i kodowania towarów z dnia 14 czerwca 1983 r.); okres ten jest jednak ograniczony do sześciu miesięcy;
- towary musiały być składowane oddzielnie i mogły być poddane tylko takim czynnościom, które były niezbędne do utrzymania ich w nie zmienionym stanie lub polegały na podziale przesyłki i nie zostały przy tym zamienione opakowania;
- czynności te były dokonywane pod dozorem celnym.
4. Wszystkie dokumenty tranzytowe T2 i wszystkie dokumenty potwierdzające wspólnotowy status towarów, wystawiane przez właściwy urząd kraju EFTA, muszą zawierać odniesienie do odpowiednich dokumentów tranzytowych T2 lub dokumentów potwierdzających wspólnotowy status towarów, na podstawie których towary przybyły do danego kraju EFTA, oraz zostać opatrzone wszelkimi adnotacjami szczególnymi, które były zawarte w tamtych dokumentach.
Artykuł 10
1. O ile postanowienia ustępu 2 lub załączników nie stanowią inaczej, dla wszystkich procedur T1 lub T2 należy składać zabezpieczenie ważne w tych wszystkich Umawiających się Stronach, przez których obszar dokonywany jest dany przewóz.
2. Postanowienia ustępu 1 nie naruszają prawa Umawiających się Stron do:
a) zawierania między sobą porozumień w sprawie odstąpienia od wymogu składania zabezpieczenia przy procedurze T1 lub T2 przebiegającej tylko przez ich obszar;
b) odstąpienia od wymogu składania zabezpieczenia dla odcinków procedury T1 lub T2 między urzędem wyjścia a pierwszym urzędem tranzytowym.
3. W celu stosowania gwarancji ryczałtowej zgodnie z postanowieniami załączników I i II, jako "ECU" obowiązuje równowartość następujących kwot:
0,6242 marki niemieckiej
0,08784 funta szterlinga
1,332 franka francuskiego
151,8 lirów włoskich
0,2198 guldena holenderskiego
3,301 franka belgijskiego
0,130 franka luksemburskiego
0,1976 korony duńskiej
0,008552 funta irlandzkiego
1,440 drachmy greckiej
6,885 peset hiszpańskich
1,393 escudo portugalskiego
Wartość ECU w danej walucie odpowiada sumie równowartości kwot podanych wyżej w tej walucie.
Artykuł 11
1. Zapewnienie tożsamości towarów dokonywane jest z zasady przez nałożenie zamknięć.
2. Nałożenie zamknięć następuje:
a) przez nałożenie zamknięć na przestrzeń ładunkową, jeżeli środek transportu został już dopuszczony na podstawie innych przepisów lub uznany przez urząd wyjścia jako odpowiedni do nałożenia takich zamknięć;
b) w pozostałych wypadkach przez nałożenie zamknięć na opakowanie.
3. Jako odpowiednie do nałożenia zamknięć mogą być uznane środki transportu:
a) na które zamknięcia mogą być nałożone w sposób prosty i skuteczny;
b) które są tak zbudowane, że żadne towary nie mogą być wyjęte lub dołożone bez pozostawienia widocznych śladów wyłamania lub naruszenia zamknięć;
c) które nie zawierają żadnych schowków, gdzie mogłyby być ukryte towary;
d) których przestrzenie ładunkowe są łatwo dostępne dla kontroli właściwych władz.
4. Urząd wyjścia może odstąpić od nałożenia zamknięć, jeżeli tożsamość towarów może być stwierdzona przez ich opis w zgłoszeniu T1 lub T2 lub w załączonych dokumentach, z uwzględnieniem ewentualnych innych środków służących zapewnieniu tożsamości.
Artykuł 12
1. Do czasu uzgodnienia sposobu wymiany danych statystycznych, zapewniającego krajom EFTA i państwom członkowskim Wspólnoty dane niezbędne do sporządzania statystyki tranzytu, dla celów statystycznych należy składać dodatkowy egzemplarz Nr 4 dokumentów tranzytowych T1 i T2 w niżej wymienionych urzędach celnych, chyba że Umawiająca się Strona nie wymaga jego przedłożenia:
a) w pierwszym urzędzie celnym tranzytowym każdego kraju EFTA;
b) w pierwszym urzędzie celnym tranzytowym Wspólnoty, jeżeli towary przewożone są w procedurze T1 lub T2, która zaczęła się w kraju EFTA.
2. Egzemplarz dodatkowy, o którym mowa w ustępie 1, nie jest jednakże wymagany, jeżeli towary przewożone są zgodnie z postanowieniami zawartymi w tytule IV dział I załącznika II.
3. Główny zobowiązany lub jego upoważniony przedstawiciel, na żądanie krajowych urzędów właściwych w sprawach statystyki tranzytu, udzielają wszelkich informacji związanych z dokumentami tranzytowymi T1 lub T2, niezbędnych dla celów statystycznych.
Pomoc urzędowa
Artykuł 13
1. Właściwe władze zainteresowanych krajów udzielają sobie wzajemnie wszelkich dostępnych informacji, które są niezbędne do kontroli prawidłowego stosowania niniejszej konwencji.
2. O ile jest to niezbędne, właściwe władze zainteresowanych krajów powiadamiają się wzajemnie o wszelkich ustaleniach, pismach, raportach, protokołach i informacjach, które dotyczą przewozów towarów w procedurze T1 lub T2, jak również o wszelkich nieprawidłowościach i naruszeniach przepisów, mających związek z tymi procedurami.
O ile jest to niezbędne, informują się również wzajemnie o wszelkich ustaleniach związanych z towarami, które podlegają przepisom o udzielaniu pomocy urzędowej i które objęte były procedurą składu celnego.
3. Jeżeli istnieje podejrzenie nieprawidłowości lub naruszenia przepisów odnośnie do towarów, które z jednego kraju lub po tranzycie przez ten kraj, lub po składowaniu w składzie celnym zostały wwiezione do innego kraju, właściwe władze zainteresowanych krajów udzielają sobie wzajemnie, na wniosek, informacji o:
a) szczegółach dotyczących przewozu towarów, jeżeli dane towary:
- przybyły do kraju, do którego skierowano wniosek, na podstawie dokumentu tranzytowego T1 lub T2 bądź dokumentu potwierdzającego wspólnotowy status towarów - niezależnie od rodzaju ich dalszego transportu, albo
- niezależnie od sposobu ich wprowadzenia do tego kraju - zostały stamtąd wysłane dalej na podstawie dokumentu tranzytowego T1 lub T2 bądź dokumentu potwierdzającego wspólnotowy status towarów;
b) szczegółach dotyczących składowania w składzie celnym, jeżeli dane towary przybyły do tego kraju na podstawie dokumentu tranzytowego T2 lub dokumentu potwierdzającego wspólnotowy status towarów albo jeżeli zostały stamtąd wysłane dalej na podstawie dokumentu tranzytowego T2 lub dokumentu potwierdzającego wspólnotowy status towarów.
4. We wniosku sporządzonym stosownie do postanowień ustępów od 1 do 3 należy podać, do jakiego wypadku bądź wypadków się on odnosi.
5. Jeżeli właściwe władze danego kraju zwracają się o udzielenie pomocy urzędowej, jakiej same nie mogłyby udzielić, gdyby zostały o to poproszone, powinny one w swoim wniosku wskazać na tę okoliczność. W takim wypadku udzielenie pomocy urzędowej pozostawia się uznaniu właściwych władz, do których zwrócono się o udzielenie pomocy.
6. Informacje otrzymane stosownie do postanowień ustępów od 1 do 3 mogą być wykorzystane tylko dla celów niniejszej konwencji i podlegają takiej ochronie, jaką przepisy prawa wewnętrznego kraju, który je otrzymał, zapewniają informacjom tego rodzaju. Informacje te mogą zostać wykorzystane w inny sposób tylko za pisemną zgodą właściwych władz, które informacji udzieliły i z zastrzeżeniem ograniczeń zarządzonych przez te władze.
Egzekucja należności
Artykuł 13a
Właściwe władze zainteresowanych krajów, zgodnie z postanowieniami załącznika IV, udzielają sobie wzajemnie pomocy urzędowej przy egzekucji należności, o ile takie powstały w związku z przewozami towarów w procedurze T1 lub T2.
Komisja Mieszana
Artykuł 14
1. Ustanawia się Komisję Mieszaną, w której reprezentowana jest każda Umawiająca się Strona niniejszej konwencji.
2. Komisja Mieszana działa we wzajemnym porozumieniu.
3. Komisja Mieszana zbiera się w razie potrzeby, jednakże przynajmniej raz w roku. Każda z Umawiających się Stron może wnioskować o zwołanie posiedzenia.
4. Komisja Mieszana ustala regulamin wewnętrzny, który reguluje między innymi tryb zwoływania posiedzeń, jak również powoływanie przewodniczącego i czas trwania jego kadencji.
5. Komisja Mieszana może tworzyć podkomisje i grupy robocze do pomocy przy wypełnianiu jej zadań.
Artykuł 15
1. Zadaniem Komisji Mieszanej jest administrowanie niniejszą konwencją i zapewnienie jej prawidłowej realizacji. W tym celu Komisja Mieszana powinna być informowana w regularnych odstępach czasu przez Umawiające się Strony o praktycznych doświadczeniach wynikających z realizacji niniejszej konwencji; Komisja Mieszana wydaje zalecenia oraz podejmuje decyzje w wypadkach przewidzianych w ustępie 3.
2. Komisja Mieszana zaleca w szczególności:
a) zmiany niniejszej konwencji, z wyjątkiem zmian w rozumieniu ustępu 3 litera c);
b) wszystkie inne przedsięwzięcia, które są niezbędne do realizacji niniejszej konwencji.
3. Komisja Mieszana uchwala w drodze decyzji:
a) zmiany załączników;
b) zmiany definicji ECU zawartej w artykule 10 ustęp 3;
c) inne zmiany niniejszej konwencji, które okażą się konieczne na skutek zmian załączników;
d) przedsięwzięcia podejmowane zgodnie z artykułem 28 ustęp 3 załącznika I;*)
e) przepisy przejściowe w wypadku przystąpienia nowych państw członkowskich do Wspólnoty;
f) zaproszenia kierowane do krajów trzecich w rozumieniu artykułu 3 ustęp 1 litera c) w celu przystąpienia tych krajów do niniejszej konwencji, zgodnie z procedurą określoną w artykule 15a.
Decyzje wymienione pod literami od a) do e) realizowane będą przez Umawiające się Strony zgodnie z ich własnymi przepisami prawnymi.
4. Jeżeli przedstawiciel Umawiającej się Strony w Komisji Mieszanej przyjął decyzję z zastrzeżeniem spełnienia warunków prawno-konstytucyjnych, decyzja ta, o ile nie wymienia się w niej żadnej daty, wchodzi w życie pierwszego dnia drugiego miesiąca po notyfikacji uchylenia tego zastrzeżenia.
5. Decyzje Komisji Mieszanej w rozumieniu ustępu 3 litera f), dotyczące zaproszenia kraju trzeciego do przystąpienia do niniejszej konwencji, będą przekazywane Sekretariatowi Generalnemu Rady Wspólnot Europejskich, który przekaże je danemu krajowi trzeciemu wraz z obowiązującym w danym dniu brzmieniem konwencji.
6. Od chwili, o której mowa w ustępie 5, dany kraj trzeci może być reprezentowany przez swoich obserwatorów w Komisji Mieszanej, podkomisjach i grupach roboczych.
_______________
*) Uwaga: Przepis ten jest nieaktualny na skutek nadania nowego brzmienia załącznikowi I decyzją Nr 1/92.
Przystąpienie krajów trzecich
Artykuł 15a
1. Umawiającą się Stroną niniejszej konwencji może zostać każdy kraj trzeci, który otrzyma odpowiednie zaproszenie od depozytariusza niniejszej konwencji, na mocy decyzji podjętej przez Komisję Mieszaną.
2. Kraj trzeci zaproszony do przystąpienia staje się Umawiającą się Stroną niniejszej konwencji przez złożenie dokumentu przystąpienia w Sekretariacie Generalnym Rady Wspólnot Europejskich. Do dokumentu tego należy dołączyć tłumaczenie konwencji na język urzędowy (języki urzędowe) przystępującego kraju.
3. Przystąpienie staje się skuteczne pierwszego dnia drugiego miesiąca po złożeniu dokumentu przystąpienia.
4. Depozytariusz notyfikuje Umawiającym się Stronom datę złożenia dokumentu przystąpienia oraz datę, z którą przystąpienie staje się skuteczne.
5. Zalecenia i decyzje przyjęte przez Komisję Mieszaną zgodnie z artykułem 15 ustępy 2 i 3, w okresie między chwilą, o której mowa w ustępie 1 niniejszego artykułu, a chwilą, w której przystąpienie staje się skuteczne, zostaną przekazane krajowi trzeciemu zaproszonemu do przystąpienia również za pośrednictwem Sekretariatu Generalnego Rady Wspólnot Europejskich.
Przyjęcie tych aktów jest przedmiotem oświadczenia zawartego w dokumencie przystąpienia lub w oddzielnym dokumencie, który składa się w Sekretariacie Generalnym Rady Wspólnot Europejskich w ciągu sześciu miesięcy od daty ich przekazania. Jeżeli oświadczenie takie nie zostanie złożone w tym terminie, przystąpienie uważa się za niebyłe.
Postanowienia różne i końcowe
Artykuł 16
Każda Umawiająca się Strona podejmie stosowne działania w celu zapewnienia skutecznej i rozważnej realizacji niniejszej konwencji, uwzględniając przy tym konieczność zmniejszenia, tak dalece na ile to możliwe, formalności nakładanych na uczestników procedury, jak również konieczność rozwiązywania trudności powstających przy stosowaniu postanowień niniejszej konwencji, w sposób zadowalający wszystkie Umawiające się Strony.
Artykuł 17
Umawiające się Strony powiadamiają się wzajemnie o przepisach wydanych w celu realizacji niniejszej konwencji.
Artykuł 18
Postanowienia niniejszej konwencji nie stanowią przeszkody do stosowania zakazów lub ograniczeń przywozowych, wywozowych i tranzytowych ustanowionych przez Umawiające się Strony lub państwa członkowskie Wspólnoty z powodów uzasadnionych względami moralności publicznej, porządku i bezpieczeństwa publicznego, ochrony zdrowia i życia ludzi, zwierząt lub roślin, ochrony dóbr kultury narodowej o wartości artystycznej, historycznej lub archeologicznej oraz ochrony własności przemysłowej i handlowej.
Artykuł 19
Załączniki i Protokół Dodatkowy stanowią integralną część niniejszej konwencji.
Artykuł 20
1. Niniejsza konwencja obowiązuje z jednej strony na obszarze, na którym stosuje się Traktat o Utworzeniu Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej i według postanowień tego Traktatu oraz z drugiej strony na obszarze krajów EFTA.
2. Niniejsza konwencja obowiązuje także w Księstwie Liechtenstein tak długo, jak Księstwo to związane jest Unią Celną z Konfederacją Szwajcarską.
Artykuł 21
Każda Umawiająca się Strona może wystąpić z niniejszej konwencji, z zachowaniem dwunastomiesięcznego terminu wypowiedzenia; pisemne wypowiedzenie należy skierować do depozytariusza, który notyfikuje je pozostałym Umawiającym się Stronom.
Artykuł 22
1. Niniejsza konwencja wejdzie w życie dnia 1 stycznia 1988 r., o ile Umawiające się Strony złożą do dnia 1 listopada 1987 r. swoje dokumenty przyjęcia w pełniącym obowiązki depozytariusza Sekretariacie Rady Wspólnot Europejskich.*)
2. Jeżeli niniejsza konwencja nie wejdzie w życie dnia 1 stycznia 1988 r., wówczas wchodzi w życie pierwszego dnia drugiego miesiąca po złożeniu ostatniego dokumentu przyjęcia.
3. Depozytariusz notyfikuje datę złożenia dokumentu przyjęcia przez każdą z Umawiających się Stron i datę wejścia w życie niniejszej konwencji.
__________________
*) Uwaga: Wszystkie Umawiające się Strony złożyły dokumenty przyjęcia przed dniem 1 listopada 1987 r.
Artykuł 23
1. Wraz z wejściem w życie niniejszej konwencji tracą moc Umowy zawarte w dniach 30 listopada 1972 r. i 23 listopada 1972 r. między Austrią bądź Szwajcarią a Wspólnotą w sprawie stosowania postanowień o wspólnotowej procedurze tranzytowej, jak również Umowa z dnia 12 lipca 1977 r. między Wspólnotą i tymi dwoma krajami o rozszerzeniu stosowania postanowień o wspólnotowej procedurze tranzytowej.
2. Umowy wymienione w ustępie 1 obowiązują jednakże nadal dla procedur T1 lub T2, które zostały wszczęte przed wejściem w życie niniejszej konwencji.
3. Nordyckie Uregulowania Tranzytowe między Finlandią, Norwegią i Szwecją tracą moc wraz z wejściem w życie niniejszej konwencji.
Artykuł 24
Niniejsza konwencja została sporządzona w jednym oryginale w językach angielskim, duńskim, fińskim, francuskim, greckim, hiszpańskim, holenderskim, islandzkim, niemieckim, norweskim, portugalskim, szwedzkim i włoskim, przy czym każda wersja językowa jest jednakowo wiążąca. Konwencja zostanie złożona w archiwum Sekretariatu Rady Wspólnot Europejskich, który przekaże uwierzytelnioną kopię każdej Umawiającej się Stronie.