MIĘDZYAMERYKAŃSKA KONWENCJA ANTYKORUPCYJNA

(ORGANIZACJA PAŃSTW AMERYKAŃSKICH)

 

PAŃSTWA CZŁONKOWIE ORAGNIZACJI PAŃSTW AMERYKAŃSKICH

PRZEKONANE o tym, że korupcja podkopuje prawowitość instytucji publicznych i uderza w społeczeństwo, porządek moralnyy i sprawiedliwość tak samo jak w ogólny rozwój narodów;

UWAŻAJĄC, że demokracja przedstawicielska, podstawowy warunek stabilności, pokoju i rozwoju regionu, z samej swej natury wymaga zwalczania wszelkich przejawów korupcji w sprawowaniu funkcji publicznych, jak również aktów korupcji ściśle związanych ze sprawowaniem takich funkcji;

PRZEŚWIADCZONE o tym, że zwalczanie korupcji umacnia instytucje demokratyczne i zapobiega wypaczeniom w gospodarce, niestosownym zachowaniom administracji publicznej oraz uszczerbkowi dla struktury moralnej społeczeństwa;

UZNAJĄC, że korupcja niejednokrotnie staje się narzędziem wykorzystywanym przez przestępczość zorganizowaną dla osiągnięcia własnych celów;

PRZEKONANE o tym jak ważne jest uświadomienie ludności w krajach regionu tego problemu i jego powagi, jak również o potrzebie wzmocnienia udziału społeczeństwa obywatelskiego w zapobieganiu i zwalczaniu korupcji;

UZNAJĄC, że w niektórych przypadkach korupcja ma zasięg międzynarodowy, co wymaga skoordynowanej akcji Państw na rzecz skutecznego jej zwalczenia;

PRZEKONANE o potrzebie szybkiego zastosowania międzynarodowego instrumentu popierającego i ułatwiającego współpracę międzynarodową w zwalczaniu korupcji, a zwłaszcza w podjęciu odpowiedniego działania wobec osób winnych korupcji w trakcie sprawowania funkcji publicznych lub czynów ściśle związanych ze sprawowaniem takich funkcji, tak samo jak w podjęciu odpowiednich kroków, jeśli chodzi o zyski osiągnięte z takich czynów;

GŁĘBOKO ZANIEPOKOJONE stale zacieśniającymi się związkami pomiędzy korupcją a zyskami z nielegalnego handlu narkotykami, które przynoszą szkodę i zagrażają prawnie dozwolonej działalności handlowej i finansowej oraz ogólnie całemu społeczeństwu;

PAMIĘTAJĄC o odpowiedzialności Państw za pociągnięcie osób skorumpowanych do odpowiedzialności w celu zwalczania korupcji oraz współpracy na rzecz większej skuteczności podejmowanych kroków; jak również

ZDECYDOWANE dołożyć wszelkich wysiłków, aby zapobiec, wykryć, ukarać i wytępić korupcję wśród funkcjonariuszy publicznych a także akty korupcji ściśle związane ze sprawowaniem funkcji publicznych,

UZGODNIŁY

przyjęcie następującej

MIĘDZYAMERYKAŃSKIEJ KONWENCJI ANTYKORUPCYJNEJ

Artykuł I

Definicje

Dla celów niniejszej Konwencji:

“Funkcja publiczna” oznacza wszelką czasową lub stałą, płatną lub honorową działalność osoby fizycznej w imieniu Państwa lub w służbie Państwa lub jego instytucji na każdym szczeblu hierarchii państwowej.

“Urzędnik państwowy” [public official, government official lub public servant] oznacza każdego urzędnika lub pracownika Państwa lub jego agencji, włączając w to osoby pochodzące z wyboru, mianowane lub wybrane do prowadzenia działalności lub sprawowania funkcji w imieniu Państwa lub w służbie Państwa na każdym szczeblu hierarchii państwowej.

“Własność” oznacza wszelkiego rodzaju majątek, ruchomy bądź nieruchomy, aktywa materialne bądź niematerialne lub dokument stanowiący tytuł prawny wykazujący lub mający wykazać, lub odnoszący się do własności lub innych praw dotyczących takich aktywów.

 

Artykuł II

Cele

Cele niniejszej Konwencji są następujące:

  1. Popieranie i przyspieszanie przez każde Państwo-Stronę rozwoju mechanizmów potrzebnych dla zapobiegania, wykrywania, karania i wytępienia korupcji; oraz

  2. Popieranie, ułatwianie i regulowanie współpracy pomiędzy Państwami-Stronami po to, by zapewnić skuteczność kroków i działań podejmowanych dla zapobieżenia, wykrywania, karania i wytępienia korupcji funkcjonariuszy publicznych oraz aktów korupcji ściśle związanych ze sprawowaniem funkcji publicznych.

Artykuł III

Środki prewencyjne

Dla celów przedstawionych w Artykule II niniejszej Konwencji, Państwa-Strony zgadzają się rozważyć możność zastosowania w obrębie ich własnych systemów instytucjonalnych metod dla stworzenia, utrzymania i umocnienia:

  1. Standardów zachowania dla właściwego, honorowego i odpowiedniego sprawowania funkcji publicznych. Te standardy zmierzać będą do zapobieżenia konfliktom interesów oraz do zapewnienia właściwej ochrony i wykorzystania zasobów powierzonych urzędnikom państwowym w ramach sprawowanych przez nich funkcji. Standardy te ustanowią również środki i systemy nakładające na urzędników państwowych obowiązek powiadomienia właściwych władz o aktach korupcji popełnianych przez funkcjonariuszy publicznych. Środki takie powinny dopomóc zachowaniu zaufania społecznego do uczciwości urzędników państwowych i do czynności rządu.

  2. Mechanizmów wprowadzających te standardy zachowania w życie.

  3. Wytycznych dla personelu rządowego, które zapewniłyby właściwe zrozumienie ich własnej odpowiedzialności i reguł etycznych, którymi powinni się kierować w swoim postępowaniu.

  4. Systemów rejestracji dochodów, aktywów i pasywów osób sprawujących funkcje publiczne na pewnych określonych prawem stanowiskach i, gdzie to potrzebne, publikowania tych rejestrów.

  5. [Takich] systemów wynajmowania i nabywania przez rząd towarów i usług, które zapewniają otwartość, sprawiedliwość i sprawność tych systemów.

  6. Ściągania dochodów rządu oraz systemów kontrolnych powstrzymujących korupcję.

  7. Praw odmawiających korzystnego opodatkowania każdej osoby czy korporacji w przypadku wydatków poczynionych z pogwałceniem praw antykorupcyjnych Państw-Stron.

  8. Systemów chroniących urzędników państwowych i prywatnych obywateli, którzy, w dobrej wierze, donoszą o aktach korupcji. Systemy te mają uwzględniać ochronę tożsamości tych osób, w zgodzie z Konstytucjami ich krajów i podstawowymi zasadami ich krajowych systemów prawnych.

  9. Ciał nadzorujących – z punktu widzenia zastosowania nowoczesnych mechanizmów zapobiegania, wykrywania, karania i tępienia korupcji.

  10. Takich środków odstraszających przed przekupywaniem krajowych i zagranicznych urzędników państwowych jak mechanizmy zapewniające, że spółki publiczne i inne rodzaje konsorcjów będą prowadzić księgi i dokumentację, które, zgodnie ze zdrowym rozsądkiem, będą podawać szczegóły i dokładnie odzwierciedlać nabywanie i pozbywanie się majątku, jak również że instytucje te będą przeprowadzać na tyle skrupulatne kontrole wewnętrzne rachunków, że pozwolą one na wykrycie korupcji przez ich własnych urzędników.

  11. Mechanizmów zachęcających społeczeństwo obywatelskie i organizacje pozarządowe do wysiłku na rzecz zapobiegania korupcji.

  12. Studiów na temat dalszych kroków zapobiegawczych, które brałyby pod uwagę związek pomiędzy godziwym wynagrodzeniem a uczciwością w służbie państwowej.

 

Artykuł IV

Zasięg

Niniejszą Konwencję stosuje się pod warunkiem, że domniemany akt korupcji został popełniony lub wywołuje skutki w Państwie-Stronie.

Artykuł V

Jurysdykcja

  1. Każde Państwo-Strona zastosuje takie środki, jakie mogą okazać się niezbędne dla roztoczenia jurysdykcji nad przestępstwami zdefiniowanymi zgodnie z niniejszą Konwencją, kiedy to przestępstwo zostało popełnione na jego terytorium.

  2. Każde Państwo-Strona może zastosować takie środki, jakie mogą okazać się niezbędne dla rozciągnięcia własnej jurysdykcji nad przestępstwami, o jakich mowa w niniejszej Konwencji, jeśli przestępstwo zostało popełnione przez jednego z jego obywateli lub przez osobę na stałe zamieszkałą na jego terytorium.

  3. Każde Państwo-Strona może zastosować takie środki, jakie mogą okazać się niezbędne dla rozciągnięcia własnej jurysdykcji nad przestępstwami, o jakich mowa w niniejszej Konwencji, jeśli domniemany przestępca przebywa na jego terytorium a Państwo-Strona nie wydaje tej osoby innemu krajowi, kierując się obywatelstwem domniemanego przestępcy.

  4. Niniejsza Konwencja nie wyklucza zastosowania żadnego innego przepisu sądownictwa karnego obowiązującego w prawie wewnętrznym danego Państwa-Strony.

 

Artykuł VI

Akty korupcji

  1. Niniejsza Konwencja obowiązuje w odniesieniu do następujących aktów korupcji:

  1. do zabiegania lub przyjęcia, bezpośrednio lub pośrednio, przez urzędnika państwowego lub osobę sprawującą funkcje publiczne jakiegokolwiek artykułu mającego wartość pieniężną lub innego świadczenia takiego jak prezent, przysługa, obietnica lub korzyść dla niego samego lub innej osoby lub jednostki w zamian za jakiś akt lub zaniechanie w wykonywaniu funkcji publicznych;

  2. do oferowania lub wręczenia, bezpośrednio lub pośrednio, urzędnikowi państwowemu lub osobie sprawującej funkcje publiczne jakiegokolwiek artykułu mającego wartość pieniężną lub innego świadczenia takiego jak prezent, przysługa, obietnica lub korzyść dla niego samego lub innej osoby lub jednostki w zamian za jakiś akt lub zaniechanie w wykonywaniu funkcji publicznych;

  3. do wszelkiego aktu lub zaniechania w wywiązywaniu się z obowiązków urzędnika państwowego lub osoby sprawującej funkcje publiczne po to, by osiągnąć nielegalne korzyści dla siebie lub strony trzeciej;

  4. do oszukańczego korzystania lub zatajenia własności uzyskanej przez dopuszczenie się aktów, o których mowa w niniejszym artykule; oraz

  5. do udziału jako główny sprawca, jeden z głównych sprawców, podżegacz lub pomocnik usuwający ślady przestępstwa lub w jakikolwiek inny sposób przyczyniający się do popełnienia lub próby popełnienia, lub współdziałający lub planujący popełnienie jakiegokolwiek aktu, o którym mowa w niniejszym artykule.

  1. Drogą uzgodnienia pomiędzy dwoma lub większą liczbą Państw-Stron Konwencja niniejsza może zostać zastosowana wobec wszelkich innych aktów korupcji nie opisanych w niej.

 

Artykuł VII

Prawo krajowe

Państwa-Strony, które jeszcze tego nie uczyniły, muszą podjąć niezbędne legislacyjne i inne środki, aby ustanowić we własnym prawodawstwie przestępstwem karnym akty korupcji opisane w Artykule VI(1) i aby ułatwić wzajemną współpracę stosownie do niniejszej Konwencji.

 

Artykuł VIII

Łapownictwo międzynarodowe

Zgodnie z własną Konstytucją i podstawowymi zasadami swego systemu prawnego, każde Państwo-Strona musi zakazać i ukarać oferowanie lub wręczenie, bezpośrednio lub pośrednio, przez swoich obywateli, osoby na stałe zamieszkałe na jego terytorium i firmy tam umiejscowione, urzędnikowi państwowemu innego Państwa jakiegokolwiek artykułu mającego wartość pieniężną lub innego świadczenia takiego jak prezent, przysługa, obietnica lub korzyść w związku z jakąkolwiek transakcją gospodarczą lub handlową w zamian za jakiś akt lub zaniechanie w wykonywaniu funkcji publicznych.

Wśród Państw-Stron, które traktują międzynarodowe łapownictwo jako przestępstwo, dla celów niniejszej Konwencji, takie przestępstwo musi być uznane za akt korupcji. Każde Państwo-Strona, które nie traktuje łapownictwa międzynarodowego jako przestępstwo musi, na ile pozwala na to jego własne prawo, udzielić pomocy oraz współpracować w sprawie tego przestępstwa, tak jak stanowi o tym Konwencja.

 

Artykuł IX

Nielegalne wzbogacenie się

Zgodnie z własną Konstytucją i podstawowymi zasadami swego systemu prawnego, każde Państwo-Strona, które jeszcze tego nie uczyniło musi podjąć niezbędne kroki dla ustanowienia w swoim prawie przestępstwem znaczne wzbogacenie się urzędnika państwowego, z którego nie może się on w sposób przekonywujący wytłumaczyć – chodzi o jego legalne zarobki w trakcie sprawowania swoich funkcji.

Dla celów niniejszej Konwencji, wśród tych Państw-Stron, które traktują nielegalne wzbogacenie się jako przestępstwo, takie przestępstwo musi być uznane za akt korupcji.

Każde Państwo-Strona, które nie traktuje nielegalnego wzbogacenia się jako przestępstwo musi, na ile jego własne prawo na to pozwala, zaoferować pomoc i współpracę stosownie do niniejszej Konwencji.

 

Artykuł X

Powiadomienie

Kiedy Państwo-Strona wprowadza u siebie akty prawne, o jakich mowa w ustępie 1 Artykułu VIII i IX, powiadamia o tym Sekretarza Generalnego Organizacji Państw Amerykańskich, który z kolei powiadamia inne Państwa-Strony. Dla celów niniejszej Konwencji, przestępstwa międzynarodowego łapownictwa i nielegalnego wzbogacenia się traktowane będą jako akty korupcji, w odniesieniu do tego Państwa Strony, w trzydzieści dni od daty takiego powiadomienia.

 

Artykuł XI

Postępujący rozwój

  1. Dla popierania rozwoju i dostrojenia ich krajowego ustawodawstwa oraz osiągnięcia celów niniejszej Konwencji, Państwa Strony uważają za pożądane rozważenie i uznanie za przestępstwa w świetle własnych praw następujących aktów:

  1. Niewłaściwe wykorzystanie przez urzędnika państwowego lub osobę sprawującą funkcje publiczne, dla korzyści własnej lub strony trzeciej, jakiegokolwiek rodzaju tajnej lub poufnej informacji, którą ten urzędnik lub osoba sprawująca funkcje publiczne otrzymała dzięki lub w trakcie sprawowania swoich funkcji;

  2. Niewłaściwe wykorzystanie przez urzędnika państwowego lub osobę sprawującą funkcje publiczne, dla korzyści własnej lub strony trzeciej, jakiejkolwiek formy majątku będącego własnością Państwa lub jakiejkolwiek korporacji lub instytucji, do której Państwo ma prawo majątkowe, do którego urzędnik ten lub osoba sprawująca funkcje publiczne ma dostęp dzięki lub w trakcie sprawowania swoich funkcji;

  3. Wszelkie działanie lub zaniechanie przez jakąkolwiek osobę, która, osobiście bądź przy pomocy strony trzeciej, lub działając w charakterze pośrednika stara się uzyskać decyzję władz publicznych, dzięki której ona sama lub inna osoba uzyskuje jakąkolwiek korzyść lub zysk, niezależnie od tego czy takie działanie lub zaniechanie jest ze szkodą dla własności Państwa; oraz

  4. Przekazanie przez urzędnika państwowego na rzecz niezależnej agencji lub jednostki jakiegokolwiek majątku ruchomego lub nieruchomego, pieniędzy lub papierów wartościowych należących do Państwa, które tenże urzędnik otrzymał z tytułu swego stanowiska, aby nimi zarządzać, przechować je lub w innym celu - na cele inne aniżeli oryginalnie zamierzone, dla korzyści własnej lub strony trzeciej.

  1. Wśród Państw-Stron, które uznają te przestępstwa, dla celów niniejszej Konwencji takie przestępstwa będą uznane za akty korupcji.

3. Każde Państwo-Strona, które nie uznaje tych przestępstw musi, na ile jego własne prawo na to pozwala, zaoferować pomoc i współpracę w odniesieniu do tych przestępstw, stosownie do niniejszej Konwencji.

  

Artykuł XII

Wpływ na własność państwową

Dla stosowania niniejszej Konwencji nie jest konieczne, żeby akty korupcji były popełniane ze szkodą dla własności Państwowej.

Artykuł XIII

Ekstradycja

  1. Niniejszy artykuł stosuje się do czynów, które, stosownie do niniejszej Konwencji, Państwa-Strony uznały za przestępstwa.

  2. Każda umowa o ekstradycji zawarta pomiędzy Państwami-Stronami obejmie jako przestępstwo podlegające ekstradycji każde z przestępstw, do których niniejszy artykuł odnosi się. Państwa-Strony podejmują się włączyć takie przestępstwa, jako przestępstwa podlegające ekstradycji, do każdej umowy o ekstradycji, jaką zawrą pomiędzy sobą.

  3. Jeśli Państwo-Strona, która czyni zawarcie stosownej umowy warunkiem ekstradycji otrzyma wniosek o ekstradycję od innego Państwa-Strony, z którym umowy o ekstradycję nie zawarło, może ono uznać niniejszą Konwencję za podstawę prawną do ekstradycji w odniesieniu do każdego przestępstwa, którego niniejszy artykuł dotyczy.

  4. Państwa-Strony, które nie czynią zawarcia stosownej umowy warunkiem ekstradycji uznają między sobą przestępstwa, których niniejszy artykuł dotyczy za przestępstwa podlegające ekstradycji.

  5. Ekstradycja podlega warunkom ustalonym przez prawo Państwa, do którego zwrócono się z odpowiednim wnioskiem lub przez odpowiednie umowy o ekstradycję, włącznie z podstawami, na których to Państwo może ekstradycji odmówić.

  6. Jeśli jedynym powodem odmowy ekstradycji z powodu popełnienia przestępstwa, do którego odnosi się niniejszy artykuł jest obywatelstwo poszukiwanej osoby lub fakt, że Państwo, do którego z wnioskiem o ekstradycję wystąpiono uważa, że samo sprawuje jurysdykcję nad takim przestępstwem, Państwo to wnosi sprawę do własnych kompetentnych władz celem ścigania sądowego, o ile nie ustaliło czegoś innego z Państwem występującym z wnioskiem, i w odpowiednim czasie powiadamia to ostatnie o wyniku końcowym [kroków przez siebie podjętych].

  7. Stosownie do postanowień prawa krajowego i zawartych umów o ekstradycję, Państwo, do którego wystąpiono z wnioskiem o ekstradycję, kiedy jest przekonane, że okoliczności to uzasadniają a sprawa jest pilna, może, na wniosek drugiego Państwa, aresztować osobę, o której ekstradycję wystąpiono, a która przebywa na jego terytorium, lub podjąć inne stosowne środki dla zapewnienia obecności tej osoby w trakcie postępowania o jej ekstradycję.

  

 

Artykuł XIV

Pomoc i współpraca

  1. Stosownie do własnych praw krajowych i zawartych umów, Państwa-Strony udzielają sobie nawzajem jak najdalej idącej pomocy przez rozpatrzenie wniosków od władz, które, zgodnie z ich prawem krajowym, są władne prowadzić śledztwo lub ścigać akty korupcji opisane w niniejszej Konwencji, zdobywać dowody i podejmować inne niezbędne działania, aby ułatwić postępowanie sądowe i zastosowanie [odpowiednich] środków dotyczących śledztwa lub ścigania aktów korupcji.

  2. Państwa-Strony rozwijają ponadto jak najdalej idącą współpracę techniczną nad najbardziej skutecznymi środkami i sposobami zapobiegania, wykrywania, śledzenia i karania aktów korupcji. W tym celu popierają one wymianę doświadczeń poprzez porozumienia i spotkania pomiędzy kompetentnymi ciałami i instytucjami, oraz zwracają specjalną uwagę na metody i sposoby udziału obywateli w walce z korupcją.

 

Artykuł XV

Kroki podejmowane w stosunku do majątku

  1. Zgodnie z odpowiednimi prawami krajowymi i umowami lub innymi porozumieniami, jakie mogą je obowiązywać we wzajemnych stosunkach, Państwa-Strony udzielają sobie jak najdalej idącej pomocy w identyfikacji, odnajdywaniu, zamrożeniu, zajmowaniu i konfiskowaniu majątku lub przychodów uzyskanych lub wykorzystywanych w popełnianiu przestępstw określonych w zgodzie z niniejszą Konwencją.

  2. Państwo-Strona, które egzekwuje wyrok nakazujący konfiskatę majątku lub przychodów opisanych w ustępie 1 niniejszego artykułu, rozporządza majątkiem lub przychodami zgodnie z własnym prawem. W stopniu dozwolonym przez prawo Państwa-Strony i na warunkach, jakie uznaje za odpowiednie, może ono przekazać całość lub część takiego majątku lub przychodów innemu Państwu-Stronie, które pomagało mu w zasadniczym śledztwie lub postępowaniu sądowym.

 

Artykuł XVI

Tajemnica bankowa

  1. Państwo, do którego się o to zwrócono nie odwoła się do tajemnicy bankowej jako podstawy do odmowy udzielenia pomocy drugiemu Państwu. To pierwsze zastosuje niniejszy artykuł w zgodzie z własnym prawem krajowym, jego postanowieniami proceduralnymi lub dwustronnymi lub wielostronnymi porozumieniami zawartymi z Państwem występującym z prośbą o pomoc.

  2. Państwo występujące z prośbą o pomoc jest zobowiązane do niewykorzystywania żadnej informacji chronionej tajemnicą bankową do żadnego innego celu aniżeli w związku z postępowaniem, w którym ta informacja jest potrzebna, chyba że Państwo, do którego zwróciło się z prośbą upoważni je do tego.

 

Artykuł XVII

Charakter popełnionego aktu

 

Z punktu widzenia Artykułów XIII, XIV, XV i XVI niniejszej Konwencji, fakt, że majątek uzyskany przez popełnienie aktu korupcji był przeznaczony na cele polityczne lub że twierdzi się, że akt korupcji został popełniony z motywów lub dla celów politycznych sam przez się nie wystarcza do zakwalifikowania tego czynu jako przestępstwo polityczne lub przestępstwo pospolite związane z przestępstwem politycznym.

 

Artykuł XVIII

Władze centralne

  1. Dla celów pomocy i współpracy międzynarodowej, o których mowa w niniejszej Konwencji, każde Państwo-Strona może desygnować organ władzy centralnej albo może zdać się na takie władze centralne, o jakich mowa w odpowiednich umowach lub innych porozumieniach.

  2. Władze centralne są odpowiedzialne za występowanie z prośbą i otrzymywanie próśb o pomoc i współpracę, o których mowa w niniejszej Konwencji.

  3. Dla celów niniejszej Konwencji władze centralne porozumiewają się ze sobą bezpośrednio.

 

Artykuł XIX

Czasowe zastosowanie

Stosownie do zasad konstytucyjnych i prawa wewnętrznego każdego Państwa oraz umów zawartych pomiędzy Państwami-Stronami, fakt, że domniemany akt korupcji został popełniony zanim niniejsza Konwencja weszła w życie nie wyklucza proceduralnej współpracy w sprawach kryminalnych pomiędzy Państwami-Stronami. Niniejsze postanowienie nie ma żadnego wpływu na zasadę prawa karnego, że prawo nie działa wstecz. Stosowanie się do tego postanowienia nie przerywa również przedawnienia przestępstw popełnionych przed datą wejścia niniejszej Konwencji w życie.

 

Artykuł XX

Inne porozumienia lub praktyki

Żadne postanowienie niniejszej Konwencji nie będzie rozumiane jako uniemożliwiające Państwom-Stronom zawarcie wzajemnej współpracy w ramach porozumień międzynarodowych, dwustronnych lub wielostronnych, aktualnie obowiązujących lub zawartych w przyszłości, lub w zgodzie z innym dającym się zastosować układem lub praktyką.

  

Artykuł XXI

Podpisanie

Niniejsza Konwencja jest gotowa do podpisania przez Państwa Członkowskie Organizacji Państw Amerykańskich.

 

Artykuł XXII

Ratyfikacja

Niniejsza Konwencja wymaga ratyfikacji. Dokumenty ratyfikacyjne zostaną złożone w Sekretariacie Generalnym Organizacji Państw Amerykańskich.

 

Artykuł XXIII

Przystąpienie

Do niniejszej Konwencji może przystąpić każde inne Państwo. Dokumenty przystąpienia zostaną złożone w Sekretariacie Generalnym Organizacji Państw Amerykańskich.

Artykuł XXIV

Zastrzeżenia

W momencie przyjęcia, podpisania, ratyfikacji lub przystąpienia Państwa-Strony mogą poczynić zastrzeżenia do niniejszej Konwencji, pod warunkiem, że każde zastrzeżenie dotyczy jednego lub więcej konkretnych postanowień i nie jest sprzeczne z przedmiotem i celem Konwencji.

Artykuł XXV

Wejście w życie

Niniejsza Konwencja wchodzi w życie trzydziestego dnia po dacie złożenia drugiego dokumentu ratyfikacyjnego. W odniesieniu do każdego państwa ratyfikującego lub przystępującego do Konwencji, Konwencja wchodzi w życie trzydziestego dnia po złożeniu przez to Państwo jego własnego dokumentu ratyfikacji lub przystąpienia.

Artykuł XXVI

Wypowiedzenie

Niniejsza Konwencja pozostaje w mocy przez czas nieograniczony, jednak każde z Państw-Stron może ją wypowiedzieć. Dokument wypowiedzenia zostanie złożony w Sekretariacie Generalnym Organizacji Państw Amerykańskich. W rok od daty złożenia dokumentu wypowiedzenia Konwencja przestanie obowiązywać Państwo, które ją wypowiedziało, lecz pozostanie w mocy wobec innych Państw-Stron.

Artykuł XXVII

Protokóły dodatkowe

Każde Państwo-Strona może przedłożyć innym Państwo-Stronom do rozpatrzenia w trakcie posiedzenia Zgromadzenia Ogólnego Organizacji Państw Amerykańskich projekt protokółów dodatkowych do niniejszej Konwencji, które miałyby się przyczynić do osiągnięcia celów przedstawionych w Artykule II Konwencji.

Każdy dodatkowy protokół poda warunki jego wejścia w życie i będzie obowiązywał tylko te Państwa, które staną się jego Stronami.

Artykuł XXVIII

Złożenie dokumentu oryginalnego

Oryginalny dokument niniejszej Konwencji, której teksty angielski, francuski, portugalski i hiszpański są równie autentyczne, zostanie złożony w Sekretariacie Generalnym Organizacji Państw Amerykańskich, który, zgodnie z Artykułem 102 Karty Narodów Zjednoczonych, prześle jego uwierzytelniony odpis do Sekretariatu Narodów Zjednoczonych celem rejestracji i publikacji. Sekretariat Generalny Organizacji Państw Amerykańskich powiadomi Państwa Członkowskie oraz Państwa, które przystąpiły do Konwencji o podpisaniu, złożeniu dokumentów ratyfikacyjnych, przystąpieniu lub wypowiedzeniu i zastrzeżeniach, jeśli takie zostaną poczynione.