Artykuł 137

Prezydent Republiki może, po wysłuchaniu opinii Rady Republiki oraz Rady Obrony Narodowej, zwrócić się do Kongresu Narodowego o wyrażenie zgody na wprowadzenie stanu oblężenia w przypadku:

I - poważnego zakłócenia porządku, o zasięgu krajowym, lub zdarzeń, które potwierdzają nieskuteczność środków podjętych podczas stanu obrony;

II - wypowiedzenia wojny lub odpowiedzi na obcą agresję zbrojną.

Paragraf jedyny. Prezydent Republiki zwracając się o wyrażenie zgody na wprowadzenie lub przedłużenie stanu oblężenia, przedstawia zasadnicze powody wniosku; Kongres Narodowy podejmuje decyzję bezwzględną większością głosów.

Artykuł 138

Dekret o wprowadzeniu stanu oblężenia określa czas jego trwania, normy konieczne do jego wykonania oraz gwarancje konstytucyjne, które zostają zawieszone; po jego publikacji Prezydent Republiki wyznacza wykonawcę środków szczególnych oraz obszar, który obejmują.

§ 1. W przypadku określonym w art. 137 pkt I stan oblężenia nie może zostać wprowadzony na czas dłuższy niż trzydzieści dni ani przedłużony, za każdym razem, na okres dłuższy niż trzydzieści dni; w przypadku określonym w pkt II może zostać ogłoszony na cały czas trwania wojny lub obcej agresji zbrojnej.

§ 2. Jeżeli wniosek o wyrażenie zgody na wprowadzenie stanu oblężenia został przedstawiony w okresie, gdy parlament nie obraduje, przewodniczący Senatu Federalnego natychmiast zwołuje w trybie nadzwyczajnym Kongres Narodowy, który zbiera się w ciągu pięciu dni w celu rozpatrzenia wniosku.

§ 3. Kongres Narodowy kontynuuje obrady do momentu zakończenia stosowania środków przymusu.

Artykuł 139

Podczas trwania stanu oblężenia wprowadzonego na podstawie art. 137 pkt I mogą zostać zastosowane przeciwko osobom wyłącznie następujące środki:

I - obowiązek pozostania w danej miejscowości;

II - zatrzymanie w budynku nie przeznaczonym dla oskarżonych lub skazanych za przestępstwa zwykłe;

III - ograniczenia związane z nienaruszalnością korespondencji, kontrolą telekomunikacji, rozpowszechnianiem informacji oraz wolnością prasy, radiofonii i telewizji, na zasadach określonych w ustawie;

IV - zawieszenie wolności zgromadzeń;

V - poszukiwanie i zatrzymanie w mieszkaniu;

VI - interwencja w przedsiębiorstwach służb publicznych;

VII - rekwizycja mienia.

Paragraf jedyny. Ograniczenia wymienione w pkt III nie dotyczą rozpowszechniania wystąpień parlamentarzystów wygłaszanych w swoich izbach ustawodawczych, jeżeli właściwe prezydium wyraziło na to zgodę.