Artykuł 184

Do kompetencji Unii należy wywłaszczanie w interesie społecznym w celu przeprowadzenia reformy rolnej nieruchomości wiejskich, które nie spełniają swojej funkcji społecznej, za uprzednim i sprawiedliwym odszkodowaniem w postaci papierów wartościowych długu rolnego, z klauzulą zapewniającą zachowanie wartości rzeczywistej, podlegających wykupieniu w terminie do dwudziestu lat, począwszy od drugiego roku po ich emisji; ich wykorzystywanie reguluje ustawa.

§ 1. Z tytułu nakładów użytecznych i koniecznych przysługuje odszkodowanie pieniężne.

§ 2. Dekret, który uznaje nieruchomość za mienie o znaczeniu społecznym dla reformy rolnej, upoważnia Unię do dokonania wywłaszczenia.

§ 3. Do ustawy uzupełniającej należy ustanowienie specjalnego postępowania kontradyktoryjnego i uproszczonego, w celu przeprowadzenia postępowania prawnego w sprawie wywłaszczenia.

§ 4. Budżet co roku określa całkowitą wartość obligacji długu rolnego, a także sumę środków przeznaczonych na przeprowadzenie reformy rolnej w danym roku budżetowym.

§ 5. Czynności przekazywania nieruchomości wywłaszczonych w ramach przeprowadzania reformy rolnej są zwolnione z podatków federalnych, stanowych i gminnych.

Artykuł 185

Na cele reformy rolnej nie mogą zostać wywłaszczone:

I - drobna i średnia własność wiejska, określone jako takie w ustawie, jeżeli właściciel nie posiada innej własności;

II - własność produkcyjna.

Paragraf jedyny. Ustawa gwarantuje szczególne traktowanie własności produkcyjnej i określa normy w zakresie realizacji wymagań związanych z jej funkcją społeczną.

Artykuł 186

Funkcja społeczna jest wypełniona, jeżeli własność wiejska spełnia równocześnie następujące warunki, stosownie do kryteriów i stopni wymagań określonych w ustawie:

I - racjonalne i właściwe wykorzystanie;

II - właściwe używanie dostępnych zasobów naturalnych i ochrona środowiska;

III - przestrzeganie przepisów, które regulują stosunki pracy;

IV - eksploatacja, która sprzyja dobrobytowi właściciela i pracowników.

Artykuł 187

Polityka rolna jest planowana i realizowana, na zasadach określonych w ustawie, przy rzeczywistym udziale sektora produkcji, w tym także producentów i pracowników wiejskich, oraz sektorów handlu, zaopatrzenia i transportu; ma ona na uwadze w szczególności:

I - mechanizmy kredytowe i fiskalne;

II - ceny dostosowane do kosztów produkcji oraz gwarancję zbytu;

III - bodźce dla badań i technologii;

IV - pomoc techniczną i propagowanie nauki na wsi;

V - ubezpieczenia rolne;

VI - spółdzielczość;

VII - elektryfikację wsi i nawadnianie;

VIII - mieszkania dla pracowników wiejskich.

§ 1. Planowanie wiejskie obejmuje również działalność rolno-przemysłową, rolno-hodowlaną, rybołówstwo i leśnictwo.

§ 2. Działania w zakresie polityki rolnej i reformy rolnej są ze sobą zharmonizowane.

Artykuł 188

Przeznaczenie gruntów publicznych i opuszczonych jest zharmonizowane z polityką rolną i narodowym planem reformy rolnej.

§ 1. Zbycie lub przekazanie gruntów publicznych o powierzchni powyżej dwóch tysięcy pięciuset hektarów z jakiegokolwiek tytułu, osobie fizycznej lub prawnej, nawet przez osobę podstawioną, wymaga uprzedniej zgody Kongresu Narodowego.

§ 2. Przepis paragrafu poprzedniego nie obejmuje zbycia lub przekazania gruntów publicznych w ramach przeprowadzania reformy rolnej.

Artykuł 189

Osoby, które uzyskały nieruchomości wiejskie w ramach reformy rolnej, nabywają prawo własności lub użytkowania, które nie może zostać zbyte przez dziesięć lat.

Paragraf jedyny. Prawo własności lub użytkowania jest przyznawane mężczyźnie lub kobiecie, lub obydwojgu, niezależnie od ich stanu cywilnego, na zasadach i warunkach określonych w ustawie.

Artykuł 190

Ustawa reguluje i ogranicza nabywanie lub dzierżawienie własności wiejskiej przez zagraniczne osoby fizyczne lub prawne oraz określa przypadki, w których wymagana jest zgoda Kongresu Narodowego.

Artykuł 191

Ten, kto nie będąc właścicielem nieruchomości wiejskiej lub miejskiej, posiada jak właściciel przez pięć lat, nieprzerwanie i bez niczyjego sprzeciwu, grunt na obszarze wiejskim nie przekraczający pięćdziesięciu hektarów, czyniąc go produktywnym dzięki swojej pracy lub pracy swojej rodziny i równocześnie go zamieszkuje, nabywa własność tego gruntu.

Paragraf jedyny. Nieruchomości publiczne nie mogą zostać nabyte przez zasiedzenie.