KONSTYTUCJA DANII

CZĘŚĆ III
§ 12
W granicach określonych w Konstytucji Król posiada władzę najwyższą we wszystkich sprawach Królestwa i sprawuje tę władzę za pośrednictwem ministrów. § 13
Król nie odpowiada za swe poczynania; osoba Króla jest nietykalna. Za realizację władzy wykonawczej odpowiadają ministrowie; ich odpowiedzialność zostanie określona w ustawie. § 14
Król mianuje i odwołuje premiera i pozostałych ministrów. On decyduje o liczbie ministrów i o podziale obowiązków między nich. Podpis Króla pod uchwałami odnoszącymi się do ustawodawstwa i sprawowania władzy przez rząd nadaje takim uchwałom ważność pod warunkiem, że podpisowi Króla towarzyszy podpis jednego lub kilku ministrów. Minister, który podpisał uchwałę, ponosi za nią odpowiedzialność. § 15
(1) Minister traci urząd z chwilą wyrażenia mu wotum nieufności przez Folketing.
(2) Jeśli Folketing wyrazi wotum nieufności w stosunku do premiera, winien on złożyć dymisję rządu, chyba że zostaną zarządzone nowe wybory. W przypadku wyrażenia rządowi wotum nieufności lub w przypadku złożenia dymisji rządu winien on kontynuować swe działania do chwili powołania nowego rządu. Ministrowie, którzy pozostają na swych stanowiskach, winni ograniczyć się tylko do wykonywania niezbędnych czynności zapewniających ciągłość urzędowania. § 16
Ministrowie mogą być oskarżeni przez Króla lub przez Folketing o nienależyte sprawowanie urzędu. Sprawy z oskarżeń przeciw ministrom o nienależyte sprawowanie urzędu rozpatruje Najwyższy Trybunał Królestwa. § 17
(1) Ministrowie tworzą Radę Państwową, w której następca tronu uzyskuje miejsce z chwilą osiągnięcia pełnoletności. Radzie Państwowej przewodniczy Król, poza przypadkami wymienionymi w § 8 oraz sytuacją, w której ustawa zgodnie z § 9 upoważni Radę Państwową do sprawowania władzy.
(2) Wszystkie projekty ustaw i inne ważne przedsięwzięcia rządowe podlegają rozpatrzeniu przez Radę Państwową. § 18
Powstrzymując się od zwołania Rady Państwowej, Król może powierzyć rozpatrzenie każdej sprawy Radzie Ministrów. W skład Rady Ministrów wchodzą wszyscy ministrowie, a przewodniczy jej premier. Głos każdego z ministrów podlega zaprotokołowaniu, każda zaś sprawa rozstrzygana jest większością głosów. Premier przedkłada protokół obrad - podpisany przez obecnych na posiedzeniu ministrów - Królowi, który decyduje, czy zgadza się wprost z zaleceniami Rady Ministrów, czy też pragnie przedłożenia mu sprawy na posiedzeniu Rady Państwowej. § 19
(1) W stosunkach międzynarodowych Król działa w imieniu Królestwa, nie może jednak bez zgody Folketingu podjąć działań, w wyniku których miałoby być powiększone lub pomniejszone terytorium Królestwa, nie może też przyjąć żadnych zobowiązań, których wypełnienie wymaga współdziałania Folketingu lub które z innych powodów mają większe znaczenie; Król nie może też bez zgody Folketingu wypowiedzieć umowy międzynarodowej, która została przyjęta za zgodą Folketingu.
(2) Z wyjątkiem obrony przed zbrojnym atakiem na Królestwo bądź na duńskie siły zbrojne, Król bez zgody Folketingu nie może użyć siły wojskowej przeciwko żadnemu z państw obcych. Każdy środek użyty przez Króla w wykonaniu tego postanowienia winien być bezzwłocznie przedłożony Folketingowi. Jeśli Folketing nie obraduje, winien on być natychmiast zwołany.
(3) Folketing wyłoni ze swego grona Komitet Spraw Zagranicznych, którego rady rząd będzie zasięgał przed podjęciem każdej decyzji o poważniejszym znaczeniu dla polityki zagranicznej. Ustawa ureguluje zasady dotyczące Komitetu Spraw Zagranicznych. § 20
(1) Uprawnienia przysługujące władzom Królestwa na podstawie niniejszej Konstytucji mogą być, w granicach przewidzianych ustawowo, przekazane organom międzynarodowym, utworzonym w drodze wzajemnego porozumienia z innymi państwami dotyczącego ustanowienia międzynarodowych zasad prawa i współpracy.
(2) Dla przyjęcia ustawy tyczącej powyższego wymagana jest większość pięć szóstych ogółu deputowanych do Folketingu. Jeśli taka większość nie zostanie osiągnięta, ale uzyskana zostanie większość niezbędna dla przyjęcia ustawy zwykłej, i o ile zaaprobuje to rząd, ustawa przedkładana jest wyborcom do aprobaty lub odrzucenia, zgodnie z zasadami tyczącymi referendum zawartymi w § 42. § 21
Król może inicjować ustawy i inne akty stanowione przez Folketing. § 22
Uchwalony przez Folketing projekt ustawy staje się obowiązującą ustawą, gdy uzyska sankcję królewską nie później niż w ciągu trzydziestu dni od jej ostatecznego uchwalenia. Król zarządza promulgację ustaw i gwarantuje ich wprowadzenie w życie. § 23
W razie nagłej potrzeby Król może, jeżeli Folketing nie jest w stanie się zebrać, ustanawiać tymczasowe przepisy prawne pod warunkiem, iż nie będą one sprzeczne z Konstytucją i że w każdym przypadku, bezzwłocznie po zebraniu się Folketingu, będą one przedłożone mu do aprobaty lub odrzucenia. § 24
Królowi przysługuje prawo łaski i udzielania amnestii. Król może ułaskawiać ministrów skazanych przez Najwyższy Trybunał Królestwa, pod warunkiem uzyskania zgody Folketingu. § 25
Król, sam lub za pośrednictwem odpowiednich organów rządowych, przyznaje szczególne pozwolenia lub wyjątki od obowiązujących ustaw, jakie były przewidywane na podstawie przepisów wydanych przed 5 czerwca 1849 r. albo też wprowadzone przez ustawę wydaną w czasie późniejszym. § 26
Król ma prawo bicia monety, zgodnie z ustawą. § 27
(1) Przepisy regulujące powoływanie funkcjonariuszy państwowych określi ustawa. Nikt nie może być mianowany funkcjonariuszem państwowym, o ile nie jest poddanym Króla Danii. Funkcjonariusze państwowi, mianowani przez Króla, składają uroczyste przyrzeczenie, że będą wiernie przestrzegać Konstytucji.
(2) Przepisy regulujące odwoływanie, przenoszenie i przeniesienie w stan spoczynku funkcjonariuszy państwowych określi ustawa, zob. jednak § 64.
(3) Funkcjonariusze państwowi mianowani przez Króla mogą być przenoszeni bez ich zgody pod warunkiem, że nie poniosą oni uszczerbku w wynagrodzeniu pobieranym stosownie do stanowiska i urzędu, i że zostanie im zaoferowany wybór między proponowanym przeniesieniem a przejściem w stan spoczynku - zgodnie z ogólnymi zasadami i uregulowaniami.