Rozdział II

Podrozdział VII
PRAWO DO SĄDU I INNEJ OCHRONY PRAWNEJ

Art. 46

1. Każdy może dochodzić swojego prawa, w sposób określony ustawą, przed niezawisłym i bezstronnym sądem, a w przypadkach określonych ustawą także przed innym organem Republiki Słowackiej.
2. Kto twierdzi, że doznał ograniczenia swoich praw w wyniku decyzji organu administracji publicznej, może zwrócić się do sądu o zbadanie legalności takiej decyzji, o ile ustawa nie stanowi inaczej. Z jurysdykcji sądu nie może być jednak wyłączona kontrola decyzji odnoszących się do podstawowych praw i wolności.
3. Każdy ma prawo do odszkodowania za szkodę powstałą w wyniku bezprawnej decyzji sądu, innego organu państwowego bądź organu administracji publicznej lub niewłaściwego postępowania urzędowego.
4. Warunki i szczegóły sądowej oraz innej ochrony prawnej określi ustawa.

Art. 47

1. Każdy ma prawo do odmowy zeznań, jeżeli spowodowałby nimi niebezpieczeństwo ścigania karnego siebie lub bliskiej osoby.
2. Każdy ma prawo do pomocy prawnej w postępowaniu przed sądami, innymi organami państwowymi albo organami administracji publicznej od początku postępowania i na warunkach określonych ustawą.
3. W postępowaniu wskazanym w ustępie 2 wszyscy uczestnicy są równi.
4. Kto oświadczy, że nie włada językiem, w którym toczy się postępowanie wskazane w ustępie 2, ma prawo do tłumacza.

Art. 48

1. Nikogo nie można pozbawić jego ustawowego prawa do sądu. Właściwość sądu określi ustawa.
2. Każdy ma prawo, aby jego sprawa odbyła się jawnie, bez zbytecznej zwłoki i w jego obecności oraz aby mógł ustosunkować się do wszystkich przedstawionych dowodów. Jawność można wyłączyć tylko w przypadkach określonych w ustawie.

Art. 49

Tylko ustawa może określić, które postępowanie jest czynem karalnym i jaką karę, ewentualnie inne ograniczenia w prawach lub majątku, można orzec za jego popełnienie.

Art. 50

1. Tylko sąd rozstrzyga o winie i karze za czyny karalne.
2. Każdy, przeciwko komu jest prowadzone postępowanie karne, uważany jest za niewinnego, dopóki sąd nie orzeknie jego winy prawomocnym orzeczeniem.
3. Oskarżony ma prawo, aby był mu udzielony czas i możliwość na przygotowanie obrony i aby mógł się bronić sam albo za pośrednictwem obrońcy.
4. Oskarżony ma prawo do odmowy składania zeznań; prawa tego nie można pozbawić go w żaden sposób.
5. Nikogo nie można ścigać karnie za czyn, za który był już prawomocnie osądzony albo uwolniony od oskarżenia. Zasada ta nie wyłącza zastosowania, zgodnie z ustawą, środków nadzwyczajnych.
6. Karalność czynu ocenia się i karę orzeka na podstawie ustawy obowiązującej w czasie, kiedy czyn był popełniony. Późniejszą ustawę stosuje się, jeżeli jest to korzystniejsze dla sprawcy.