Rozdział poprzedni
IV. Sprawy polityczno-wojskowe
NATO i Rosja potwierdzają, że podzielają dążenie do osiągnięcia większej stabilności i bezpieczeństwa w regionie euroatlantyckim.
Członkowie NATO ponownie stwierdzają, że nie mają żadnego zamiaru, planu ani powodu, by rozmieszczać broń nuklearną na terytorium nowych państw członkowskich, ani też potrzeby zmiany jakiegokolwiek aspektu stanu nuklearnego bądź polityki nuklearnej NATO, a także nie przewidują potrzeby czynienia tego w przyszłości. Obejmuje to również i ten fakt, iż NATO postanowiło, że nie ma żadnego zamiaru, planu ani powodu, by tworzyć miejsca składowania broni nuklearnej na terytorium tych państw ani poprzez budowę nowych instalacji składowania nuklearnego, ani też poprzez adaptację dawnych urządzeń do magazynowania broni nuklearnej. Przez miejsca składowania nuklearnego rozumie się obiekty specjalnie zaprojektowane do stacjonowania broni nuklearnej, obejmujące wszystkie typy umocnionych naziemnych lub podziemnych urządzeń (bunkrów lub piwnic) przeznaczonych do składowania broni nuklearnej.
Uznając znaczenie dostosowania Traktatu o konwencjonalnych siłach zbrojnych w Europie (CFE) do szerszego kontekstu bezpieczeństwa w obszarze działania OBWE oraz prac nad modelem powszechnego i kompleksowego bezpieczeństwa dla Europy XXI wieku, NATO i Rosja będą współpracować w Wiedniu z innymi państwami-stronami nad przekształceniem Traktatu CFE w celu wzmocnienia jego żywotności i skuteczności, z uwzględnieniem zmieniającej się sytuacji w dziedzinie bezpieczeństwa europejskiego oraz uzasadnionych interesów wszystkich państw uczestniczących w OBWE w zakresie bezpieczeństwa. Ich wspólnym celem jest jak najszybsze zawarcie porozumienia dotyczącego przekształcenia Traktatu CFE, a pierwszym krokiem w tym procesie będzie dążenie, wspólnie z innymi państwami-stronami Traktatu, do osiągnięcia możliwie szybko porozumienia ramowego, zawierającego podstawowe elementy przekształcanego Traktatu CFE, odpowiadające celom i zasadom Dokumentu dotyczącego zakresu i parametrów, uzgodnionego w Lizbonie w grudniu 1996 r.
NATO i Rosja uważają, że ważnym celem przekształcenia Traktatu CFE powinno być znaczne zmniejszenie łącznej ilości limitowanego Traktatem sprzętu, dopuszczone w strefie obowiązywania Traktatu, zgodnie z uzasadnionymi wymogami w zakresie obrony każdego z państw-stron CFE. NATO i Rosja zachęcają wszystkie państwa-strony CFE do rozważenia problemu redukcji przyznanych im w ramach CFE limitów sprzętu, co będzie częścią ogólnego wysiłku na rzecz osiągnięcia niższych pułapów sprzętu, odpowiadających przekształceniom w dziedzinie bezpieczeństwa europejskiego.
Państwa członkowskie NATO i Rosja zobowiązują się do zachowania powściągliwości w okresie rokowań, jak to przewidziano w Dokumencie dotyczącym zakresu i parametrów, w kwestii obecnej struktury i potencjału swoich konwencjonalnych sił zbrojnych - w szczególności co do poziomów sił i ich rozmieszczenia - w strefie obowiązywania Traktatu CFE, tak by zapobiec takiemu rozwojowi sytuacji w dziedzinie bezpieczeństwa w Europie, który zmniejszyłby bezpieczeństwo któregokolwiek państwa-strony. Zobowiązanie to nie godzi w możliwe dobrowolne decyzje poszczególnych państw-stron porozumienia, dotyczące redukcji swoich sił lub ich rozmieszczenia, ani też w ich uzasadnione interesy w zakresie bezpieczeństwa.
Państwa członkowskie NATO i Rosja postępują w myśl zasady, że przekształcenie Traktatu CFE powinno pomóc w zapewnieniu równego bezpieczeństwa wszystkim stronom, niezależnie od ich członkostwa w jakimkolwiek sojuszu polityczno-wojskowym, zarówno w zachowaniu i umocnieniu stabilności, jak i w dalszym zabezpieczaniu przed jakimkolwiek destabilizującym wzrostem sił w różnych regionach Europy i w Europie jako całości. Przekształcony Traktat CFE powinien także dodatkowo wzmacniać przejrzystość w dziedzinie wojskowości dzięki rozszerzeniu wymiany informacji oraz kontroli, a także pozwalać na ewentualne przystąpienie nowych państw-stron.
Państwa członkowskie NATO i Rosja proponują innym państwom-stronom Traktatu CFE takie przekształcenie Traktatu, które pozwoliłoby tym państwom w toku przejrzystego i opartego na współpracy procesu dojść do wniosków dotyczących redukcji, które państwa te byłyby gotowe zaaprobować, a także związanych z tym narodowych pułapów limitowanego Traktatem sprzętu. Będą one następnie skodyfikowane jako wiążące limity w przekształconym Traktacie, które mają być przyjęte w drodze consensusu przez wszystkie państwa-strony, potem poddane przeglądowi w roku 2001, a następnie w odstępach pięcioletnich. Państwa-strony wezmą przy tym pod uwagę wszystkie poziomy sprzętu podlegającego ograniczeniom traktatowym, ustanowione dla obszaru od Atlantyku po Ural w oryginalnym Traktacie CFE, istotne redukcje, które zostały przeprowadzone od tego czasu, zmiany sytuacji w Europie oraz potrzebę zapewnienia, że bezpieczeństwo żadnego kraju nie zostanie osłabione.
Państwa członkowskie NATO i Rosja ponownie podkreślają, że państwa-strony powinny, indywidualnie lub wspólnie z innymi, zachować tylko taki potencjał militarny, jaki jest współmierny do ich indywidualnych lub wspólnych uzasadnionych potrzeb w dziedzinie bezpieczeństwa, z uwzględnieniem ich międzynarodowych zobowiązań, w tym także Traktatu CFE.
Każde państwo-strona oprze swą zgodę na postanowienia przekształconego Traktatu, dotyczące wszystkich narodowych pułapów sprzętu państw-stron, na swoich ocenach obecnej i przyszłej sytuacji w zakresie bezpieczeństwa w Europie.
Ponadto, w rokowaniach na temat przekształcenia Traktatu CFE państwa członkowskie NATO i Rosja, wraz z innymi państwami-stronami, będą dążyć do wzmocnienia stabilności poprzez dalszy rozwój przedsięwzięć na rzecz zapobieżenia jakiemukolwiek potencjalnie zagrażającemu zwiększeniu sił konwencjonalnych w uzgodnionych regionach Europy, w tym w Europie Środkowej i Wschodniej.
NATO i Rosja sprecyzowały swoje zamiary co do stanu swych sił konwencjonalnch w nowych warunkach bezpieczeństwa europejskiego i są przygotowane do konsultacji dotyczących rozwoju tego stanu w ramach Stałej Wspólnej Rady.
NATO potwierdza, że w obecnych i dających się przewidzieć warunkach bezpieczeństwa Sojusz będzie realizował swe zadania w dziedzinie zbiorowej obrony oraz inne zadania poprzez zapewnianie niezbędnej interoperacyjności, integracji i zdolności do wsparcia, a nie poprzez dodatkowe stałe stacjonowanie znaczących sił bojowych. Zgodnie z tym, będzie musiał polegać na odpowiedniej infrastrukturze, współmiernej do powyższych zadań. Wobec tego wsparcie może nastąpić, jeśli to konieczne, w przypadku obrony przed groźbą agresji oraz w przypadku misji pokojowych zgodnych z Kartą Narodów Zjednoczonych i wytycznymi OBWE, jak również w przypadku ćwiczeń zgodnych z przekształconym Traktatem CFE, postanowieniami Dokumentu wiedeńskiego z 1994 r. i wzajemnie uzgodnionymi środkami przejrzystości. Rosja zachowa podobną powściągliwość w rozmieszczaniu swych sił konwencjonalnych w Europie.
Państwa członkowskie NATO i Rosja będą dążyć do większej przejrzystości, przewidywalności i wzajemnego zaufania w kwestii swych sił zbrojnych. Będą one w pełni przestrzegać zobowiązań wynikających z Dokumentu wiedeńskiego z 1994 r. oraz rozwijać współpracę z innymi państwami uczestniczącymi w OBWE, włącznie z prowadzeniem odpowiednich negocjacji, m. in. w ramach OBWE, w celu umacniania zaufania i bezpieczeństwa.
Państwa członkowskie NATO i Rosja będą stosować i doskonalić istniejące systemy kontroli zbrojeń i środki budowy zaufania, aby stworzyć stosunki bezpieczeństwa oparte na pokojowej współpracy.
NATO i Rosja, w celu rozwinięcia współpracy pomiędzy strukturami wojskowymi, będą rozszerzać konsultacje i współpracę polityczno-wojskową poprzez Stałą Wspólną Radę za pomocą wzmożonego dialogu między wyższymi władzami wojskowymi NATO i jego państw członkowskich oraz Rosji. Będą realizować program znacznie poszerzonych działań wojskowych i praktyczną współpracę pomiędzy NATO a Rosją na wszystkich szczeblach. Zgodnie z założeniami Stałej Wspólnej Rady, ten wzmożony dialog pomiędzy wojskowymi będzie budowany na zasadzie, że żadna ze stron nie uważa drugiej za zagrożenie ani też nie działa na niekorzyść bezpieczeństwa drugiej strony. Ten wzmożony dialog pomiędzy wojskowymi będzie obejmował regularne wzajemne briefingi na temat doktryny wojskowej NATO i Rosji, strategii oraz wynikającej z tego struktury sił, a także będzie dawał szerokie możliwości wspólnych ćwiczeń i szkoleń.
W celu wsparcia tego wzmożonego dialogu i wojskowych komponentów Stałej Wspólnej Rady, NATO i Rosja utworzą wojskowe misje łącznikowe na różnych szczeblach na zasadzie wzajemności i na podstawie dalszych obopólnych ustaleń.
Dla umocnienia partnerstwa i zapewnienia, że partnerstwo to jest oparte w możliwie największym stopniu na praktycznej działalności i bezpośredniej współpracy, odnośne władze wojskowe NATO i Rosji rozważą rozszerzenie koncepcji wspólnych operacji pokojowych NATO i Rosji. Inicjatywa ta powinna opierać się na pozytywnych doświadczeniach wspólnego działania w Bośni i Hercegowinie, a zdobyte tam nauki będą wykorzystane przy tworzeniu Międzynarodowych Połączonych Sił do Zadań Specjalnych (CJTF).
Akt niniejszy wchodzi w życie z dniem jego podpisania.
NATO i Rosja podejmą odpowiednie kroki, zgodnie ze swoimi procedurami, w celu zapewnienia jego realizacji.
Akt niniejszy został sporządzony w dwóch oryginalnych egzemplarzach, w języku francuskim, angielskim i rosyjskim.
Sekretarz generalny NATO i rząd Federacji Rosyjskiej dostarczą sekretarzowi generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych oraz sekretarzowi generalnemu OBWE tekst niniejszego Aktu z prośbą o rozprowadzenie go wśród wszystkich członków swych organizacji.
Powrót do początku