zgadzając się, że pożądane jest znalezienie odpowiednich rozwiązań co do konsekwencji wielokrotnego obywatelstwa, a w szczególności co do praw i obowiązków obywateli posiadających wielokrotne obywatelstwo;

ZAGADNIENIA OGÓLNE

Definicje

Dla celów niniejszej Konwencji:

1. “obywatelstwo" oznacza prawną więź pomiędzy osobą a państwem i nie wskazuje i pochodzenie etniczne tej osoby;
2. "wielokrotne obywatelstwo" oznacza jednoczesne posiadanie dwóch lub więcej obywatelstw przez tę samą osobę;
3. "dziecko" oznacza każdą osobę poniżej osiemnastego roku życia, chyba że zgodnie z prawem dla niej właściwym, wcześniej osiągnęła ona pełnoletność;
4. "prawo wewnętrzne" oznacza wszelkiego rodzaju akty normatywne wydane w ramach krajowego systemu prawa, w tym konstytucje, ustawy, rozporządzenia, dekrety, orzecznictwo, zasady prawa zwyczajowego i praktykę, jak również przepisy wynikające z wiążących instrumentów prawa międzynarodowego.

2. Ustawodawstwo to zostanie zaakceptowane przez inne państwa w stopniu, w jakim jest z właściwymi umowami międzynarodowymi, zwyczajowym prawem międzynarodowym i zasadami prawa ogólnie uznanymi w przedmiocie obywatelstwa.

Zasady

1. każdy ma prawo do obywatelstwa;
2. należy unikać bezpaństwowości;
3. nie zostanie arbitralnie pozbawiony swojego obywatelstwa;
4. ani zawarcie, ani rozwiązanie związku małżeńskiego pomiędzy obywatelem państwa Strony i cudzoziemcem, ani też zmiana obywatelstwa przez jednego z małżonków w czasie trwania związku małżeńskiego nie wpływa automatycznie na obywatelstwo współmałżonka.

Niedyskryminacja

Nabycie obywatelstwa

1. Każde Państwo Strona zapewni w swoim prawie wewnętrznym nabycie jego obywatelstwa ex lege przez następujące osoby:

1. dzieci, których jedno z rodziców, w chwili urodzenia tych dzieci, ma obywatelstwo Państwa Strony, z zastrzeżeniem wszelkich wyjątków, jakie mogą być przewidziane w jego prawie wewnętrznym w stosunku do dzieci urodzonych za granicą. Wobec dzieci których pochodzenie zostało ustalone w drodze uznania, przez sąd albo w inny podobny sposób, każde Państwo Strona może przewidzieć, że takie dziecko nabędzie jego obywatelstwo w trybie określonym przez jego prawo wewnętrzne;
2. niemowląt znalezionych na jego terytorium, które w przeciwnym wypadku byty bezpaństwowcami.

1. w chwili urodzenia ex lege, albo
2. później, dzieciom, które pozostają bezpaństwowcami, na wniosek złożony przez dziecko lub w jego imieniu do właściwych organów, w trybie określonym przez prawo wewnętrzne tego Państwa Strony. Wniosek taki można uzależnić od warunku legalnego i stałego zamieszkiwania na jego terytorium przez okres bezpośrednio poprzedzający złożenie wniosku, nie przekraczający jednak pięciu lat.

3. Każde Państwo Strona zapewni w swoim prawie wewnętrznym możliwość naturalizacji osobom legalnie i stale zamieszkujących na jego terytorium. Warunki naturalizacji nie mogą jednak obejmować okresu zamieszkiwania przekraczającego dziesięć lat przed złożeniem wniosku.

1. małżonkom jego obywateli;
2. dzieciom jego obywatela, objętym wyjątkami art. 6 ust. l pkt. a;
3. dzieciom, których jedno z rodziców nabywa lub nabyto jego obywatelstwo;
4. dzieciom przysposobionym przez jego obywatela;
5. osobom, które urodziły się na jego terytorium i mają w nim legalne i stale miejsce
6. zamieszkania;
7. osobom, które mają legalne i stałe miejsce zamieszkania na jego terytorium przez okres rozpoczynający się zanim ukończyły one 18 lat i określony przez prawo wewnętrzne
8. danego Państwa Strony;
9. bezpaństwowcom i osobom, które zostały uznane za uchodźców legalnie i stałe zamieszkujących na jego terytorium.

Utrata obywatelstwa ex lege lub z inicjatywy Państwa Strony

1. Państwo Strona nie może przewidywać w swym prawie wewnętrznym utrat) obywatelstwa ex legę ani z inicjatywy Państwa Strony, z wyjątkiem następujących przypadków:

1. dobrowolnego nabycia innego obywatelstwa;
2. nabycia obywatelstwa Państwa Strony za pomocą oszustwa, fałszywej informacji lub ukrycia jakiegokolwiek istotnego faktu, który może być przypisany wnioskodawcy;
3. dobrowolnej służby w obcych siłach zbrojnych;
4. d)postępowania poważnie szkodzącego żywotnym interesom Państwa Strony;
5. braku rzeczywistego związku między Państwem Stroną a obywatelem stale zamieszkującym
6. za granicą;
7. ustalenia przed osiągnięciem przez dziecko pełnoletności, że warunki przewidziane przez prawo wewnętrzne, które doprowadziły do nabycia obywatelstwa Państwa Strony ex lege, nie są już spełniane;
8. przysposobienia dziecka, jeżeli nabywa lub ma ono obywatelstwo obce jednego lub obojga przysposabiających.

3. Państwo Strona nie może przewidywać w swym prawie wewnętrznym utraty obywatelstwa na mocy ust. l i 2 niniejszego artykułu, jeżeli zainteresowana osoba stawałaby się w ten sposób bezpaństwowcem, z wyjątkiem przypadków określonych w ust. l pkt. b niniejszego artykułu.

Utrata obywatelstwa z inicjatywy jednostki

Odzyskanie obywatelstwa

Każde Państwo Strona ułatwi, w przypadkach i zgodnie z warunkami przewidzianym w jego prawie wewnętrznym, odzyskanie jego obywatelstwa przez byłych obywateli, którzy legalnie i stale zamieszkują na jego terytorium.

Każde Państwo Strona zapewni załatwienie w rozsądnym terminie wniosków dotyczących nabycia, zachowania, utraty, odzyskania lub poświadczenia jego obywatelstwa.

1. Każde Państwo Strona zapewni, że opłaty za nabycie, zachowanie, utratę, odzyskanie lub poświadczenie jego obywatelstwa będą rozsądne.

WIELOKROTNE OBYWATELSTWO

1. dzieciom mającym różne obywatelstwa nabyte automatycznie w chwili urodzenia na zachowanie tych obywatelstw;
2. swoim obywatelom na posiadanie innego obywatelstwa, w przypadkach, w których to inne obywatelstwo zostało automatycznie nabyte przez małżeństwo.

2. Do przypadków zachowania obywatelstwa, o których mowa w ust. l, mają zastosowanie odpowiednie przepisy art. 7 niniejszej Konwencji.

1. czyjego obywatele nabywający lub posiadający obywatelstwo innego Państwa zachowują jego obywatelstwo, czy też je tracą;
2. czy nabycie lub zachowanie jego obywatelstwa jest uzależnione od zrzeczenia się lub
3. utraty innego obywatelstwa.

Zachowanie wcześniejszego obywatelstwa

Państwa Strony nie mogą uzależniać nabycia lub zachowania jego obywatelstwa od zrzeczenia się lub utraty innego obywatelstwa, jeżeli takie zrzeczenie się lub utrata są niemożliwe lub nie można ich żądać w rozsądny sposób.

1. przepisów prawa międzynarodowego dotyczących ochrony dyplomatycznej lub konsularnej, jaką Państwo Strona przyznaje jego obywatelowi, który jednocześnie ma inne obywatelstwo;
2. stosowania przepisów prawa międzynarodowego prywatnego każdego Państwa Strony w przypadkach wielokrotnego obywatelstwa.

1. rzeczywisty i efektywny związek zainteresowanej osoby z państwem;
2. stałe miejsce zamieszkania zainteresowanej osoby w chwili sukcesji państw;
3. wolę osoby zainteresowanej;
4. terytorialne pochodzenie osoby zainteresowanej.

Artykuł 21

l. Osoby posiadające obywatelstwo dwóch lub więcej Państw Stron są zobowiązane do wypełniania obowiązków wojskowych jedynie wobec jednego z tych państw.

3. Z wyjątkiem przypadków, gdy specjalne porozumienie, które zostało lub może być zawarte, przewiduje inaczej, wobec osób posiadających obywatelstwo dwóch lub więcej Państw Stron stosuje się poniższe postanowienia:

1. Każda z tych osób podlega obowiązkom wojskowym w stosunku do tego Państwa Strony, na którego terytorium stale zamieszkuje. Osoby te mogą jednak, do ukończenia 19 lat, dobrowolnie wybrać poddanie się obowiązkom wojskowym w innym Państwie Stronie, którego obywatelstwo także mają, w formie służby ochotniczej przez łączny i faktyczny okres równy przynajmniej okresowi czynnej służby wojskowej wymaganej przez poprzednie Państwo Stronę;
2. Osoby, które stale zamieszkują na terytorium Państwa Strony, którego nie są obywatelami, lub w państwie nie będącym Stroną Konwencji, mogą wybrać wykonywanie służby wojskowej na terytorium któregokolwiek z Państw Stron, którego są obywatelami;
3. Osoby, które zgodnie z zasadami określonymi w pkt. a oraz b wypełniają swoje obowiązki wojskowe wobec jednego z Państw Stron w sposób przewidziany przez ustawodawstwo tego Państwa Strony, uważa się za te, które spełniły obowiązki wojskowe wobec każdego innego Państwa Strony lub Państw Stron, których są również obywatelami;
4. Osoby, które przed wejściem w życie niniejszej Konwencji między Państwami Stronami, których są obywatelami, spełniły swoje obowiązki wojskowe wobec jednego z tych Państw Stron zgodnie z ustawodawstwem tego Państwa Strony, uważa się za te, które spełniły te same obowiązki wobec każdego innego Państwa Strony lub Państw Stron, których są również obywatelami;
5. Osoby, które zgodnie z postanowieniami pkt. a odbyły czynną służbę wojskową w jednym z Państw Stron, którego są obywatelami, a następnie przenoszą swoje stałe miejsce zamieszkania na terytorium innego Państwa Strony, którego są obywatelami, podlegają obowiązkom wojskowym w rezerwie jedynie w tym ostatnim Państwie;
6. Stosowanie niniejszego artykułu nie narusza w żadnym stopniu obywatelstwa zainteresowanych osób;
7. W przypadku ogłoszenia mobilizacji przez którekolwiek z Państw Stron zobowiązania wynikające z niniejszego artykułu nie będą wiążące dla tego Państwa Strony.

1. art. 21 ust. 3 pkt. c niniejszej Konwencji stosuje się do osób, które zostały zwolnione z obowiązków wojskowych lub odbyły alternatywnie służbę cywilną;
2. osoby, będące obywatelami Państwa Strony, które nie wymaga obowiązkowej służby wojskowej, uważa się za osoby, które spełniły swoje obowiązki wojskowe, jeżeli mają na terytorium tego Państwa Strony swoje stałe miejsce zamieszkania. Uważa się jednak, że osoby te nie spełniły swych obowiązków wojskowych w stosunku do Państwa Strony lub Państw Stron, których obywatelstwo także posiadają, a w których wymagana jest służba wojskowa, jeżeli to stałe zamieszkanie nie trwało do osiągnięcia określonego wieku, który każde zainteresowane Państwo Strona notyfikuje w czasie podpisywania lub składania dokumentu ratyfikacji, przyjęcia lub przystąpienia;
3. Również osoby będące obywatelami Państwa Strony, które nie wymaga obowiązkowej
4. służby wojskowej, uważa się za osoby, które spełniły obowiązki wojskowe, jeżeli pełniły one ochotniczą służbę wojskową przez łączny i faktyczny okres, równy przynajmniej okresowi czynnej służby wojskowej Państwa Strony, którego również są obywatelami, bez względu na ich stałe miejsce zamieszkania.

1. przekazywać Sekretarzowi Generalnemu Rady Europy informacje o ich prawie wewnętrznym odnoszącym się do obywatelstwa, w tym także o przypadkach bezpaństwowości i wielokrotnego obywatelstwa oraz o nowych problemach związanych ze stosowaniem niniejszej Konwencji;
2. przekazywać sobie wzajemnie na żądanie informacje o swoim prawie wewnętrznym odnoszącym się do obywatelstwa oraz o nowych problemach związanych ze stosowaniem niniejszej Konwencji;

2. Państwa Strony będą współpracować między sobą i z innymi państwami członkowskimi Rady Europy w ramach właściwego organu międzyrządowego Rady Europy w celu rozwiązywania wszystkich istotnych problemów i promowania postępowego rozwoju zasad prawnych i praktyki dotyczącej obywatelstwa i związanych z nim zagadnień.

STOSOWANIE KONWENCJI

1. Każde Państwo Strona, w chwili podpisania lub składania dokumentu ratyfikacji, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia, może oświadczyć, że wyłącza Rozdział VII ze stosowania Konwencji.

2. Postanowienia Rozdziału VII stosuje się jedynie w stosunkach między Państwami nami, dla których wszedł on w życie:

Skutki niniejszej Konwencji

2. Niniejsza Konwencja nie narusza stosowania:

1. Konwencji o ograniczeniu przypadków wielokrotnego obywatelstwa i obowiązków wojskowych w przypadkach wielokrotnego obywatelstwa z 1963 r. i jej Protokołów;
2. innych wiążących instrumentów międzynarodowych w zakresie, w jakim te instrumenty zgodne są z niniejszą Konwencja, w stosunkach między Państwami Stronami związanymi tymi instrumentami.

1. podpisanie bez zastrzeżenia ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia; lub
2. podpisanie z zastrzeżeniem ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia, po którym nastąpi
3. ratyfikacja, przyjęcie lub zatwierdzenie. Dokumenty ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia składa się Sekretarzowi Generalnemu Rady Europy.

2. Niniejsza Konwencja wchodzi w życie dla wszystkich Państw, które wyraziły swoja zgodę na związanie się Konwencją, pierwszego dnia miesiąca następującego po upływie trzech miesięcy od daty, w której trzy państwa członkowskie Rady Europy wyraziły swoja zgodę na związanie się niniejszą Konwencją zgodnie z postanowieniami poprzedniego ustępu.

2. W stosunku do Państwa przystępującego niniejsza Konwencja wejdzie w życie pierwszego dnia miesiąca następującego po upływie trzech miesięcy od daty złożenia dokumentu przystąpienia Sekretarzowi Generalnemu Rady Europy.

1. Zgłaszanie zastrzeżeń do postanowień zawartych w Rozdziałach I, II i VI niniejszej Konwencji jest niedopuszczalne. Każde Państwo, w chwili podpisywania lub składania dokumentu ratyfikacyjnego, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia, może zgłosić zastrzeżenia do innych postanowień Konwencji, jeśli są one zgodne z przedmiotem i celem niniejszej Konwencji.

2. Państwo zgłaszające jedno lub więcej zastrzeżeń zawiadamia Sekretarza Generalnego Rady Europy o treści odpowiednich przepisów jego prawa wewnętrznego lub przekazuje inne stosowne informacje,

3. Państwo, które zgłosiło jedno lub więcej zastrzeżeń zgodnie z ust. 2, rozważy wycofanie ich w całości lub w części, gdy tylko pozwolą na to okoliczności. Wycofanie takie dokonuje się poprzez zawiadomienie Sekretarza Generalnego Rady Europy i wywołuje skutek od dnia jego otrzymania.

4. Państwo, które rozciąga stosowanie niniejszej Konwencji na terytorium określone w oświadczeniu, o którym mowa w art. 30 ust. 2, może w stosunku do tego terytorium zgłosić jedno lub więcej zastrzeżeń, zgodnie z postanowieniami ustępów poprzednich.

5. Państwo Strona, które zgłosiło zastrzeżenia dotyczące któregokolwiek przepisu Rozdziału VII Konwencji, nie może domagać się stosow ania takiego postanowienia przez inne Państwo Stronę, w zakresie innym niż ten, w jakim samo je przyjęło.

Stosowanie terytorialne

2. Każde Państwo, w każdym późniejszym terminie, w drodze oświadczenia skierowanego do Sekretarza Generalnego Rady Europy, może rozciągnąć stosowanie niniejszej Konwencji na inne wskazane w tym oświadczeniu terytorium, za którego stosunki międzynarodowe odpowiada albo w imieniu którego może zaciągnąć zobowiązania. W stosunku do takiego terytorium Konwencja wchodzi w życie pierwszego dnia miesiąca następującego po upływie trzech miesięcy od dnia otrzymania takiego oświadczenia przez Sekretarza Generalnego.

Wypowiedzenie

1. Każde Państwo Strona może w każdej chwili wypowiedzieć Konwencję w całości lub jedynie Rozdział VII w drodze notyfikacji skierowanej do Sekretarza Generalneg Rady Europy.

Zawiadomienia ze strony Sekretarza Generalnego

Sekretarz Generalny Rady Europy zawiadamia Państwa członkowskie Rady Europy, Sygnatariuszy i Strony Konwencji oraz każde inne Państwo, które przystąpiło do niniejszej Konwencji, o:

1. podpisaniu Konwencji;
2. złożeniu dokumentów ratyfikacji, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia;
3. dacie wejścia w życie niniejszej Konwencji zgodnie z art. 27 i 28 niniejszej Konwencji;
4. zastrzeżeniach lub wycofaniu zastrzeżeń zgłoszonych zgodnie z postanowieniami art. 29 niniejszej Konwencji;
5. notyfikacjach i oświadczeniach złożonych zgodnie z postanowieniami art. 23, 24, 25, 27, 28, 29, 30 i 31 niniejszej Konwencji;
6. każdym innym akcie, notyfikacji lub zawiadomieniu, związanym z mniejszą Konwencją.

Sporządzono w Strasburgu dnia 6 listopada 1997 roku w językach angielskim i francuskim, przy czym obydwa teksty są jednakowo autentyczne, w jednym egzemplarzu, który zostanie złożony w archiwach Rady Europy. Sekretarz Generalny Rady Europy przekaże uwierzytelnione odpisy każdemu państwu członkowskiemu Rady Europy, państwom nie będącym członkami, które uczestniczyły w opracowaniu niniejszej Konwencji, i każdemu państwu zaproszonemu do przystąpienia do niej.