KONWENCJA O OBSZARACH WODNO-BŁOTNYCH MAJĄCYCH ZNACZENIE MIĘDZYNARODOWE, ZWŁASZCZA JAKO ŚRODOWISKO ŻYCIOWE PTACTWA WODNEGO

Umawiające się Strony,

uznając współzależność człowieka i jego środowiska;

uwzględniając podstawowe funkcje ekologiczne obszarów wodno-błotnych jako regulatorów stosunków wodnych oraz środowiska życiowego charakterystycznej flory i fauny, a w szczególności ptactwa wodnego;

przekonane, że obszary wodno-błotne stanowią zasoby o wielkiej wartości gospodarczej, kulturalnej, naukowej i rekreacyjnej, a ich utrata byłaby nie do naprawienia;

pragnąc powstrzymać, obecnie i w przyszłości, wzrastające naruszanie i zanikanie tych obszarów;

uznając, że ptactwo wodne podczas wędrówek sezonowych może przelatywać granicę wskutek tego powinno być traktowane jako zasób międzynarodowy;

ufając, że zachowywanie obszarów wodno-błotnych, ich flory i fauny może być zapewnione przez powiązanie dalekowzrocznej polityki państw ze skoordynowaną akcją międzynarodową;

uzgodniły, co następuje:

Art. 1.

1. W rozumieniu niniejszej Konwencji obszarami wodno-błotnymi są tereny bagien, błot i torfowisk lub zbiorniki wodne, tak naturalne jak i sztuczne, stałe i okresowe, o wodach stojących lub płynących, słodkich, słonawych lub słonych, łącznie z wodami morskimi, których głębokość podczas odpływu nie przekracza sześciu metrów.

2. W rozumieniu niniejszej Konwencji do ptactwa wodnego zalicza się ptaki, które ekologicznie są uzależnione od istnienia obszarów wodno-błotnych.

Art. 2.

1. Każda z Umawiających się Stron wskaże odpowiednie obszary wodno-błotne na swoim terytorium, w celu włączenia ich do Spisu Obszarów Wodno-Błotnych o Międzynarodowym Znaczeniu, zwanego dalej Spisem, który będzie prowadzony przez biuro utworzone na podstawie artykułu 8. Granice poszczególnych obszarów wodno-błotnych będą dokładnie opisane i naniesione na mapę, mogą one też obejmować strefy przybrzeżne rzek i mórz przylegające do obszarów wodno-błotnych oraz wyspy lub wody morskie głębsze niż sześć metrów podczas odpływu, lecz otoczone obszarami wodno-błotnymi, zwłaszcza gdy mają one duże znaczenie jako środowisko życiowe ptactwa wodnego.

2. Wyboru obszarów wodno-błotnych, które powinny być zamieszczone w Spisie, należy dokonać na podstawie ich międzynarodowego znaczenia ekologicznego, botanicznego, zoologicznego, limnologicznego lub hydrologicznego. W pierwszym rzędzie powinny być do niego włączone obszary wodno-błotne, które mają międzynarodowe znaczenie jako środowisko życiowe ptactwa wodnego we wszystkich porach roku.

3. Zamieszczenie obszaru wodno-błotnego w Spisie nie narusza w niczym wyłącznych, suwerennych praw Umawiającej się Strony, na której terytorium obszar ten się znajduje.

4. Każda z Umawiających się Stron, podpisując niniejszą Konwencję lub składając dokument ratyfikacyjny albo dokument przystąpienia zgodnie z artykułem 9, wskaże¹⁾ co najmniej jeden obszar wodno-błotny w celu zamieszczenia go w Spisie.

5. Każda z Umawiających się Stron ma prawo włączania do Spisu dodatkowych obszarów wodno-błotnych znajdujących się na jej terytorium, do rozszerzania granic obszarów wodno-błotnych już włączonych do Spisu lub, z powodu swych pilnych interesów narodowych, do skreślenia obszarów wodno-błotnych już zamieszczonych w Spisie lub do ograniczenia ich; o zmianach tych zawiadomi możliwie najszybciej organizację lub rząd, odpowiedzialne za pełnienie obowiązków stałego biura, wymienione w artykule 8.

6. Każda z Umawiających się Stron bierze pod uwagę swoją odpowiedzialność międzynarodową za ochronę, utrzymanie oraz racjonalne użytkowanie zasobów wędrownego ptactwa wodnego, tak przy dokonywaniu zgłoszeń do Spisu, jak i przy korzystaniu z prawa do wprowadzania zmian w Spisie, dotyczących obszarów wodno-błotnych znajdujących się na jej terytorium.

Art. 3.

1. Umawiające się Strony opracowują i realizują swoje plany w sposób sprzyjający utrzymaniu obszarów wodno-błotnych zamieszczonych w Spisie oraz w miarę możliwości racjonalnemu użytkowaniu innych obszarów wodno-błotnych znajdujących się na ich terytoriach.

2. Każda z Umawiających się Stron postara się o możliwie najszybsze otrzymanie informacji o zmianach warunków ekologicznych na obszarach wodno-błotnych zamieszczonych w Spisie, a leżących na jej terytorium, które już nastąpiły, następują lub mogą nastąpić na skutek rozwoju technologicznego, skażenia środowiska lub innej działalności ludzkiej. Informacje o takich zmianach powinny być kierowane niezwłocznie do organizacji lub rządu, odpowiedzialnych za pełnienie obowiązków stałego biura, wymienionych w artykule 8.

Art. 4.

1. Każda z Umawiających się Stron przyczyni się do utrzymania obszarów wodno-błotnych i ptactwa wodnego przez tworzenie rezerwatów przyrody na obszarach wodno-błotnych zarówno zamieszczonych, jak i nie zamieszczonych w Spisie, oraz zapewni odpowiedni nadzór nad nimi.

2. Jeżeli jedna z Umawiających się Stron z powodu swych pilnych interesów narodowych skreśli obszar wodno-błotny zamieszczony w Spisie lub ograniczy go, powinna w miarę możliwości skompensować każde takie pomniejszenie zasobów obszarów wodno-błotnych, a w szczególności utworzyć dodatkowe rezerwaty dla ptactwa wodnego i dla zachowania w tym samym rejonie albo gdzie indziej, odpowiedniej części, jego poprzedniego środowiska życiowego.

3. Umawiające się Strony będą popierać prace badawcze oraz wymianę informacji i publikacji na temat obszarów wodno-błotnych oraz ich flory i fauny.

4. Umawiające się Strony postarają się przez swoją działalność administracyjną o powiększenie liczebności ptactwa wodnego na odpowiednich obszarach wodno-błotnych.

5. Umawiające się Strony będą popierać szkolenie personelu zdolnego do prowadzenia badań obszarów wodno-błotnych, do zarządzania nimi i sprawowania nad nimi nadzoru.

Art. 5.

Umawiające się Strony będą konsultowały się wzajemnie w sprawie wykonywania obowiązków wynikających z niniejszej Konwencji, szczególnie w przypadku gdy obszar wodno-błotny położony jest na terytorium więcej niż jednej Umawiającej się Strony albo gdy jeden system wodny jest częścią składową kilku Umawiających się Stron. Jednocześnie postarają się one o koordynację i popieranie tak obecnej, jak i przyszłej polityki oraz zasad postępowania dotyczących ochrony obszarów wodno-błotnych oraz ich flory i fauny.

Art. 6.

1. W razie potrzeby Umawiające się Strony organizują konferencje w sprawie ochrony obszarów wodno-błotnych i ptactwa wodnego.

2. Konferencje takie będą miały charakter doradczy i będą uprawnione między innymi do:

3. Umawiające się Strony zapewnią, aby organom wszystkich szczebli odpowiedzialnym za zarządzanie obszarami wodno-błotnymi były podane do wiadomości zalecenia tych konferencji, dotyczące ochrony, utrzymania i racjonalnego użytkowania obszarów wodno-błotnych oraz ich flory i fauny, a także aby organy te brały pod uwagę te zalecenia.

Art. 7.

1. Umawiające się Strony włączą do składu swych delegacji na takie konferencje osoby będące znawcami obszarów wodno-błotnych lub ptactwa wodnego dzięki swej wiedzy i doświadczeniu zdobytym wskutek naukowej, administracyjnej lub innej odpowiedniej działalności.

2. Każda z Umawiających się Stron reprezentowana na konferencji posiada jeden głos, przy czym wszystkie zalecenia są przyjmowane zwykłą większością oddanych głosów, z zastrzeżeniem, że co najmniej połowa Umawiających się Stron bierze udział w głosowaniu.

Art. 8.

1. Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody i Jej Zasobów będzie sprawowała funkcje stałego biura, wynikające z niniejszej Konwencji, do czasu wyznaczenia w tym celu innej organizacji lub rządu większością dwóch trzecich wszystkich Umawiających się Stron.

2. Do obowiązków stałego biura należy w szczególności:

Art. 9.

1. Niniejsza Konwencja jest otwarta do podpisania na czas nieokreślony.

2. Każdy członek Organizacji Narodów Zjednoczonych lub jednej z jej organizacji wyspecjalizowanych albo międzynarodowej Agencji Energii Atomowej, jak też każda Strona Statutu Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości może stać się Stroną niniejszej Konwencji przez:

3. Ratyfikacja lub przystąpienie następuje przez złożenie dokumentu ratyfikacyjnego lub dokumentu przystąpienia²⁾ Dyrektorowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i Kultury, (zwanej dalej Depozytariuszem).

Art. 10.

1. Niniejsza Konwencja wejdzie w życie po upływie czterech miesięcy od dnia, w którym siedem Państw stanie się Stronami niniejszej Konwencji, zgodnie z postanowieniami artykułu 9 ustęp 2.

2. Następnie niniejsza Konwencja wejdzie w życie³⁾ w stosunku do każdej z Umawiających się Stron po upływie czterech miesięcy od daty jej podpisania bez zastrzeżenia ratyfikacji albo złożenia dokumentu ratyfikacyjnego lub dokumentu przystąpienia.

Art. 11.

1. Niniejsza Konwencja pozostanie w mocy na czas nieokreślony.

2. Każda z Umawiających się Stron może wypowiedzieć niniejszą Konwencję w drodze pisemnego zawiadomienia skierowanego do Depozytariusza, po upływie pięciu lat od daty wejścia w życie Konwencji w stosunku do tej Strony.

Wypowiedzenie nabierze mocy po upływie czterech miesięcy od dnia otrzymania tego zawiadomienia przez Depozytariusza.

Art. 12.

1. Depozytariusz będzie informował możliwie najszybciej wszystkie Państwa, które podpisały niniejszą Konwencję lub do niej przystąpiły, o:

2. Po wejściu w życie niniejszej Konwencji, Depozytariusz zarejestruje ją w Sekretariacie organizacji Narodów Zjednoczonych, zgodnie z artykułem 102 Karty Narodów Zjednoczonych.

Na dowód czego niżej podpisani, należycie w tym celu upoważnieni, podpisali niniejszą Konwencję.

Sporządzono w Ramsarze dnia 2 lutego 1971 roku, w jednym oryginalnym egzemplarzu w językach angielskim, francuskim, niemieckim i rosyjskim; przy czym w razie rozbieżności tekst angielski jest rozstrzygający; egzemplarz ten zostanie złożony Depozytariuszowi, który prześle należycie uwierzytelnione odpisy wszystkim Umawiającym się Stronom.

¹⁾ Polska zgłosiła obszar wodno-błotny jeziora Łukajno w celu umieszczenia go w Spisie obszarów wodno-błotnych o międzynarodowym znaczeniu.

²⁾ Dokument przystąpienia Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej został złożony dnia 22 listopada 1977 r.

³⁾ Konwencja weszła w życie w stosunku do Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej dnia 22 marca 1978 r.

Art. 102

1. Niniejszą Konwencję stosuje się do wszelkiej umowy o zarobkowy przewóz drogowy towarów pojazdami, niezależnie od miejsca zamieszkania i przynależności państwowej stron, jeżeli miejsce przyjęcia przesyłki do przewozu i miejsca przewidziane dla jej dostawy, stosownie do ich oznaczenia w umowie, znajdują się w dwóch różnych krajach, z których przynajmniej jeden jest krajem umawiającym się.

2. Dla celów stosowania niniejszej Konwencji określenie pojazdy oznacza samochody, pojazdy członowe, przyczepy i naczepy, stosownie do ich określenia w artykule 4 Konwencji o ruchu drogowym z dnia 19 września 1949 r.

3. Niniejszą Konwencję stosuje się także wówczas, gdy przewozy mieszczące się w jej ramach wykonywane są przez państwa lub rządowe instytucje albo organizacje.

4. Niniejszej Konwencji nie stosuje się:

5. Umawiające się Strony zgadzają się nie wprowadzać żadnej zmiany do niniejszej Konwencji w drodze specjalnych porozumień, zawartych między dwiema lub kilkoma spośród nich, z wyjątkiem porozumień zawartych w celu wyłączenia spod jej działania ich ruchu przygranicznego albo w celu uprawnienia do używania w przewozie, ograniczonym wyłącznie do ich terytoriów, listu przewozowego stanowiącego tytuł własności towaru.