Rozdział drugi
STOSUNKI MIĘDZY IZBĄ DEPUTOWANYCH A RZĄDEM
Artykuł 84
1. Rząd powinien cieszyć się zaufaniem Izby Deputowanych. W ciągu 15 dni od złożenia przysięgi przez Premiera, rząd obowiązany jest zwrócić się do Izby Deputowanych z wnioskiem o udzielenie mu wotum zaufania, a może to także uczynić w dowolnym momencie. Jeżeli w czasie tworzenia rządu ma miejsce przerwa w pracach Izby Deputowanych, jest ona zwoływana w ciągu 15 dni, w celu zajęcia stanowiska w kwestii udzielenia rządowi wotum zaufania.
2. Izba Deputowanych może, podejmując stosowną uchwałę, cofnąć zaufanie dla rządu lub jednego z jego ministrów. Wniosek o wyrażenie rządowi wotum nieufności może zostać złożony nie wcześniej niż po upływie 6 miesięcy od odrzucenia przez Izbę Deputowanych poprzedniego wniosku o wyrażenie wotum nieufności.
Wniosek o wyrażenie rządowi wotum nieufności powinien być podpisany przez co najmniej 1/6 deputowanych i precyzyjnie określać problemy, które będą przedmiotem debaty.
3. Wyjątkowo, wniosek o wyrażenie rządowi wotum nieufności może zostać złożony przed upływem 6 miesięcy, jeżeli zostanie podpisany przez bezwzględną większość ogólnej liczby deputowanych.
4. Debata nad wnioskiem o udzielenie rządowi wotum zaufania lub wnioskiem o wyrażenie mu wotum nieufności rozpoczyna się 2 dni po złożeniu wniosku, o ile rząd, w przypadku wniosku o wyrażenie wotum nieufności, nie zażąda natychmiastowego rozpoczęcia debaty. Debata nie może trwać dłużej niż 3 dni od jej rozpoczęcia.
5. Głosowanie nad wnioskiem o udzielenie wotum zaufania lub wnioskiem o wyrażenie wotum nieufności odbywa się bezpośrednio po zakończeniu debaty; może ono jednak na wniosek rządu zostać odłożone o 24 godziny.
6. Wniosek o udzielenie wotum zaufania zostaje przyjęty, jeżeli głosuje za nim bezwzględna większość deputowanych obecnych na głosowaniu; większość ta nie może być jednak mniejsza niż 2/5 ogólnej liczby deputowanych. Wniosek o wyrażenie wotum nieufności zostaje przyjęty, jeżeli głosuje za nim bezwzględna większość ogólnej liczby deputowanych.
7. Ministrowie i sekretarze stanu będący członkami Izby Deputowanych mogą brać udział w głosowaniach nad powyższymi wnioskami.
Artykuł 85
Członkowie Rady Ministrów, jak również sekretarze stanu, ponoszą kolegialną odpowiedzialność za ogólną politykę rządu; każdy z nich jest odpowiedzialny za działania i zaniechania popełnione podczas wykonywania swoich kompetencji, zgodnie z postanowieniami ustaw o odpowiedzialności ministrów. Żaden pisemny lub ustny rozkaz Prezydenta Republiki nie może zwolnić ministrów i sekretarzy stanu od odpowiedzialności.
1. Jedynie Izba Deputowanych ma prawo postawić w stan oskarżenia, na zasadach określonych w ustawie, osoby, które są lub były członkami rządu lub sekretarzami stanu, za przestępstwa karne popełnione podczas wypełniania obowiązków. Zabrania się ustanawiania odrębnych przestępstw dla ministrów.
2. Żadne postępowanie, dochodzenie, dochodzenie wstępne lub wstępne śledztwo61 przeciwko osobom i za przestępstwa, o których mowa w ust. 1, nie może mieć miejsca bez uprzedniej uchwały Izby Deputowanych podjętej zgodnie z postanowieniami ust. 3.
Jeżeli w trakcie innego dochodzenia, dochodzenia wstępnego, wstępnego śledztwa lub śledztwa administracyjnego znalezione zostały dowody związane z osobami i przestępstwami, o których mowa w poprzednim ustępie, osoby prowadzące dochodzenie, dochodzenie wstępne lub wstępne śledztwo bezzwłocznie przekazują wspomniane dowody Izbie Deputowanych.
3. Wniosek o postawienie w stan oskarżenia składany jest przez co najmniej 30 deputowanych. Izba Deputowanych, uchwałą podjętą bezwzględną większością głosów ogólnej liczby deputowanych, powołuje specjalną komisję parlamentarną w celu przeprowadzenia wstępnego śledztwa. W przeciwnym razie wniosek uznaje się za odrzucony, jako w oczywisty sposób bezpodstawny. Sprawozdanie wspomnianej wyżej komisji jest przedstawiane Zgromadzeniu Plenarnemu Izby Deputowanych, które podejmuje uchwałę o wszczęciu postępowania. Jest ona podejmowana bezwzględną większością głosów ogólnej liczby deputowanych.
Izba Deputowanych może skorzystać z prawa określonego w ust. 1 do końca drugiej zwyczajnej sesji kadencji parlamentarnej, która zaczyna się po popełnieniu przestępstwa.
Z zachowaniem procedury i wymogów większości określonych w pierwszym członie niniejszego ustępu, Izba Deputowanych może w każdej chwili uchylić swoją uchwałę lub zawiesić postępowanie, dochodzenie lub procedurę zasadniczą.
4. Kompetencja osądzania odnośnych spraw w pierwszej i ostatniej instancji, jako sądowi najwyższemu, przysługuje Sądowi Specjalnemu ukonstytuowanego, dla każdej sprawy, z 6 członków Rady Stanu i 7 członków Sądu Kasacyjnego. Po postawieniu podejrzanych w stan oskarżenia, członkowie i zastępcy członków Sądu Specjalnego są wyłaniani w drodze losowania przez Przewodniczącego Izby Deputowanych na posiedzeniu jawnym Izby Deputowanych spośród tych członków obydwu wymienionych sądów najwyższych, którzy zostali powołani lub awansowani na posiadany stopień służbowy przed pojawieniem się wniosku o postawienie w stan oskarżenia. Sądowi Specjalnemu przewodniczy ten z wyłonionych w drodze losowania członków Sądu Kasacyjnego, który ma najwyższy stopień służbowy, a w przypadku członków równych stopniem, mający najdłuższy staż.
W Sądzie Specjalnym, o którym mowa w niniejszym ustępie, funkcjonuje Rada Sądownicza ukonstytuowana, dla każdej sprawy, z 2 członków Rady Stanu i 3 członków Sądu Kasacyjnego. Członkowie Rady Sądowniczej nie mogą równocześnie być członkami Sądu Specjalnego. Decyzją Rady Sądowniczej jeden z jej członków, należący do Sądu Kasacyjnego, jest wyznaczony do przeprowadzenia dochodzenia w danej sprawie. Dochodzenie kończone jest wydaniem orzeczenia.
Funkcja prokuratora w Sądzie Specjalnym i Radzie Sądowniczej, o których mowa w niniejszym ustępie, pełniona jest przez członka prokuratury przy Sądzie Kasacyjnym, wyłonionego, wraz z jego zastępcą, w drodze losowania. Drugie i trzecie zdanie tego ustępu mają również zastosowanie do członków Rady Sądowniczej, a drugie zdanie do prokuratora.
W razie postawienia przed Sądem Specjalnym osoby, która jest lub była członkiem rządu lub sekretarzem stanu, przed Sądem tym stawiane są również inne osoby przypuszczalnie zamieszane w sprawę, na zasadach określonych w ustawie.
5. Jeżeli z jakiegokolwiek innego powodu, z przedawnieniem włącznie, postępowanie związane z postawieniem w stan oskarżenia osoby, która jest lub była członkiem rządu lub sekretarzem stanu nie zostało doprowadzone do końca, Izba Deputowanych może, na wniosek osoby oskarżonej lub jej spadkobierców, powołać, w celu zbadania oskarżenia, specjalną komisję, w której skład mogą również wchodzić wyżsi funkcjonariusze sądownictwa.