1. Rząd powinien cieszyć się zaufaniem Izby. W ciągu 15 dni od złożenia przysięgi przez Premiera, Rząd zobowiązany jest zwrócić się do Izby o wyrażenie wotum zaufania i może to także uczynić w każdym momencie. Jeżeli w czasie tworzenia Rządu ma miejsce przerwa w pracach Izby, to Izba jest zwoływana w ciągu 15 dni, aby wyrazić opinię w kwestii wotum zaufania dla Rządu.
2. Izba może, w wyniku podjętej przez nią decyzji, cofnąć zaufanie wobec Rządu lub jednego z jego ministrów. Wniosek o udzielenie wotum nieufności Rządowi może zostać złożony nie wcześniej, niż w 6 miesięcy po odrzuceniu przez Izbę poprzedniego wniosku o wotum nieufności.
Wniosek nieufności dla Rządu powinien zostać podpisany prze co najmniej jedną szóstą deputowanych i określić precyzyjnie problemy, które będą przedmiotem debaty.
3, Wyjątkowo, wniosek o wotum nieufności może zostać złożony przed upływem 6 miesięcy pod warunkiem, że zostanie podpisany przez bezwzględną większość ogólnej liczby deputowanych.
4. Debata nad wnioskiem zaufania dla Rządu lub wnioskiem nieufności rozpoczyna się w 2 dni po złożeniu wniosku, o ile Rząd w przypadku wniosku o wotum nieufności nie zażąda natychmiastowego otwarcia debaty. Debata ta nie może trwać dłużej niż 3 dni od chwili otwarcia.
5. Głosowanie wniosku o wotum zaufania lub wotum nieufności ma miejsce bezpośrednio po zakończeniu debaty, może ono jednak na wniosek Rządu zostać odłożone o 24 godziny.
6. Żaden wniosek o wotum zaufania nie może zostać przyjęty, jeżeli nie zostanie przegłosowany bezwzględną większością deputowanych obecnych na głosowaniu; większość ta nie może być jednak mniejsza od dwóch piątych ogólnej liczby deputowanych. Wniosek w wotum nieufności może zostać przyjęty tylko wówczas, jeżeli jest przegłosowany bezwzględną większością głosów ogólnej liczby deputowanych.
7. Ministrowie i sekretarze stanu będący członkami Izby mogą brać udział w głosowaniach na wotum zaufania i wotum nieufności.

Członkowie Rady Ministrów, jak również sekretarze stanu, są kolegialnie odpowiedzialni za ogólną politykę Rządu; każdy z nich jest także odpowiedzialny za działania i zaniechania popełnione podczas wykonywania swoich kompetencji, stosownie do przepisów ustawy o odpowiedzialności ministrów. Żaden pisemny lub ustny rozkaz Prezydenta Republiki nie może zwolnić ministrów i sekretarzy stanu od odpowiedzialności.

1. Izba ma prawo, stosownie do ustawy o odpowiedzialności ministrów, postawić w stan oskarżenia przed sądem specjalnym²⁶⁾ obecnych i byłych członków Rządu i sekretarzy stanu. Zgodnie z postanowieniami ustawy, są ten obraduje pod przewodnictwem przewodniczącego Sądu Kasacyjnego²⁷⁾  i składa się z 12 sędziów, wybranych drogą losowania przez Przewodniczącego Izby Deputowanych na posiedzeniu jawnym, spośród sędziów Sądu Kasacyjnego i przewodniczących Sądu Apelacyjnego, mianowanych na stanowiska przed wniesieniem rozpatrywanego oskarżenia.
2. Żadne ściganie, śledztwo ani dochodzenie wstępne przeciwko osobom, o których mowa w ust. 1, w związku z działaniami lub zaniechaniami dokonanymi podczas wypełniania przez nich funkcji, nie jest dopuszczalne bez uprzedniej decyzji ad hoc podjętej przez Izbę.
Jeżeli w toku postępowania administracyjnego zostaną stwierdzone fakty wystarczające do ustalenia odpowiedzialności członka Rządu lub sekretarza stanu, stosownie do postanowień ustawy o odpowiedzialności ministrów, osoby, które prowadzą postępowanie powinny po jego zakończeniu przekazać dowody Izbie , za pośrednictwem właściwego prokuratora.
Tylko Izba ma prawo wstrzymać ściganie karne.
3. Jeżeli procedura oskarżenia wobec ministra lub sekretarza stanu z jakichkolwiek powodów nie została doprowadzona do końca łącznie z przedawnieniem, Izba może, na prośbę oskarżonego, podjąć decyzję o powołaniu specjalnej komisji, złożonej z deputowanych i wyższych urzędników sądowych w celu zbadania oskarżenia, jak to przewiduje regulamin.