USTAWA ZASADNICZA
REPUBLIKI FEDERALNEJ NIEMIEC
z 23 maja 1949 roku
według stanu prawnego na dzień 1 stycznia 2007 r.1
Rada Parlamentarna w dniu 23 maja 1949 r. stwierdziła na jawnym posiedzeniu w Bonn nad Renem, że uchwalona w dniu 8 maja 1949 r. przez Radę Parlamentarną Ustawa Zasadnicza Republiki Federalnej Niemiec została przyjęta w tygodniu od 16 do 22 maja 1949 r. przez parlamenty ponad dwóch trzecich uczestniczących krajów niemieckich.
Na podstawie tego stwierdzenia Rada Parlamentarna, reprezentowana przez swoich przewodniczących, sporządziła i ogłosiła Ustawę Zasadniczą.
Ustawa Zasadnicza zostaje niniejszym, zgodnie z postanowieniem art. 145 ust. 3, opublikowana w Bundesgesetzblatt2 .
Mając świadomość swojej odpowiedzialności przed Bogiem i ludźmi,
kierowany wolą, by jako równoprawny członek zjednoczonej Europy służyć pokojowi na świecie, Naród Niemiecki mocą swojej władzy ustrojodawczej przyjął niniejszą Ustawę Zasadniczą.
Niemcy, w krajach Badenia-Wirtembergia, Bawaria, Berlin, Brandenburgia, Brema, Hamburg, Hesja, Meklemburgia – Pomorze Przednie, Dolna Saksonia, Północna Nadrenia-Westfalia, Nadrenia-Palatynat, Kraj Saary, Saksonia, Saksonia Anhalt, Szlezwik-Holsztyn i Turyngia, w swobodnym samostanowieniu zakończyli dzieło wolności i jedności Niemiec. W ten sposób niniejsza Ustawa Zasadnicza wiąże cały Naród Niemiecki.