Rozdział 10

STOSUNKI Z INNYMI PAŃSTWAMI
§ 1

Umowy z innymi państwami lub organizacjami międzynarodowymi zawierane są przez Rząd.

§ 2

Rząd nie ma prawa zawierać umowy międzynarodowej wiążącej Królestwo bez zatwierdzenia jej przez Riksdag, jeżeli umowa przewiduje zmianę ustawy, jej uchylenie, ustanowienie nowej ustawy bądź dotyczy zagadnień należących do wyłącznej kompetencji Riksdagu.

Jeżeli ustawa, wymieniona w ust.1 niniejszego paragrafu, uchwalana jest w trybie szczególnym, do zatwierdzenia umowy międzynarodowej należy zastosować taki sam tryb postępowania.

Rząd nie ma też prawa zawierania umów międzynarodowych o istotnym znaczeniu, innych niż wymienione w ust. 1 niniejszego paragrafu, bez zatwierdzenia ich przez Riksdag. Rząd może zaniechać zatwierdzenia umowy przez Riksdag, jeżeli wymagają tego interesy Królestwa. W takim przypadku Rząd powinien przed zawarciem umowy przeprowadzić konsultacje z Doradczą Radą Spraw Zagranicznych ¹⁾

§ 3

Rząd może zlecić władzom wykonawczym zawarcie umów międzynarodowych w sprawach, dla których takie umowy nie wymagają aprobaty Riksdagu lub konsultacji z udziałem Doradczej Rady Spraw Zagranicznych.

§ 4

Przepisy §§ 1-3 stosuje się w odpowiedni sposób do zaciągania zobowiązań Królestwa w formie innej niż umowa międzynarodowa, a także przy wypowiedzeniu umowy bądź zobowiązania.

§ 5¹

Riksdag może przekazać Wspólnotom Europejskim prawo podejmowania decyzji w zakresie, w jakim Wspólnoty te zapewniają ochronę praw i wolności odpowiadającą ochronie gwarantowanej przez niniejszy Akt o Formie Rządu oraz Europejską Konwencję o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności. Riksdag podejmuje decyzję o takim przekazaniu w formie aktu podjętego większością co najmniej trzech czwartych głosów obecnych deputowanych. Decyzja Riksdagu może też zostać podjęta w trybie przewidzianym dla zmiany praw fundamentalnych.

We wszystkich innych sprawach prawo podejmowania decyzji, które wynika wprost z Aktu o Formie Rządu i dotyczy stanowienia przepisów, korzystania z własności państwa, zawierania i wypowiadania umów międzynarodowych lub zaciągania zobowiązań, może być w ograniczonym zakresie przekazane organizacji międzynarodowej zajmującej się współpracą pokojową bądź trybunałowi międzynarodowemu, których Królestwo jest członkiem lub zamierza nim zostać. Nie można w ten sposób przekazać prawa uchwalania, zmiany lub uchylania praw fundamentalnych, Aktu o Riksdagu, ordynacji wyborczej lub ustaw dotyczących ograniczenia praw i wolności określonych w rozdz. 2. Decyzja o przekazaniu podejmowana jest w trybie wymaganym dla zmiany praw fundamentalnych. W razie przeszkód w zachowaniu przewidzianego trybu, Riksdag podejmuje decyzje większością pięciu szóstych głosujących, jednak nie mniejszą niż trzy czwarte wszystkich deputowanych.

W przypadku ustalenia, że umowa międzynarodowa jest częścią prawa szwedzkiego, Riksdag powinien w trybie określonym w ust. 2 zadecydować, że przyszłe zmiany umowy będą miały moc obowiązującą na terenie Królestwa. Decyzja dotycząca przyszłych zmian może być podjęta tylko w ściśle oznaczonym zakresie.

Sprawy z zakresu wymiaru sprawiedliwości bądź zarządzania, nie unormowane w niniejszym Akcie o Formie Rządu, mogą być w formie decyzji Riksdagu przekazane innemu państwu, organizacji międzynarodowej, organowi międzynarodowemu lub wspólnocie międzynarodowej. Riksdag może w drodze ustawy upoważnić Rząd lub inny organ do podjęcia stosownej decyzji o przekazaniu. W przypadku gdy przekazane sprawy polegają na wykonywaniu władzy publicznej, Riksdag podejmuje decyzję większością trzech czwartych głosów wszystkich deputowanych. Uchwała Riksdagu w sprawie przekazania władzy w zakresie wyżej wskazanym może być również podjęta w trybie stanowienia praw fundamentalnych.

1. Treść znowelizowana ustawą nr 1375 z 1994 r.

§ 6

Rząd powinien na bieżąco informować Doradczą Radę Spraw Zagranicznych o stosunkach międzynarodowych, mających znaczenie dla Królestwa oraz przeprowadzać, w miarę potrzeby, konsultacje z Radą. Rząd powinien, w miarę możliwości, przeprowadzić konsultacje z Radą we wszystkich sprawach większej wagi.

§ 7

Doradcza Rada Spraw Zagranicznych składa się z Przewodniczącego Riksdagu i dziewięciu innych deputownych wybieranych przez Riksdag. Przepisy szczegółowe dotyczące składu Doradczej Rady Spraw Zagranicznych zamieszczone zostały w Akcie o Riksdagu.

Doradcza Rada Spraw Zagranicznych zbiera się na wniosek Rządu. Rząd ma obowiązek zwołać Radę, jeżeli tego żąda co najmniej czterech członków Rady. Posiedzeniom Rady przewodniczy Głowa Państwa, a w razie zaistnienia przeszkody, premier.

Członek Doradczej Rady Spraw Zagranicznych oraz osoby z nim związane powinny zachować ostrożność w przekazywaniu informacji uzyskanych w tym charakterze. Przewodniczący obradom Rady może zarządzić bezwarunkową tajność prac.

§ 8

Kierownik Ministerstwa Spraw Zagranicznych powinien być informowany o pojawieniu się w działalności innego organu państwowego zagadnień mających znaczenie dla stosunków z innym państwem lub z organizacją międzynarodową.

§ 9

Rząd może użyć sił obronnych Królestwa lub ich części do odparcia zbrojnej napaści na Królestwo. Szwedzkie siły zbrojne mogą być użyte w walce lub wysłane do innego kraju, jeżeli:

1. Riksdag wyrazi na to zgodę,

2. użycie lub wysłanie sił zbrojnych przewiduje ustawa określająca przy tym przesłanki ich użycia,

3. obowiązek wysłania lub użycia sił wynika z umowy międzynarodowej lub z międzynarodowego zobowiązania, zaaprobowanych przez Riksdag.

Ogłoszenie, że Królestwo znajduje się w stanie wojny nie może być dokonane bez zgody Riksdagu, chyba że miała miejsce zbrojna napaść na Królestwo.

Rząd może upoważnić siły obronne do użycia siły zgodnie z międzynarodowym prawem i zwyczajami w celu zapobieżenia naruszeniu terytorium Królestwa w czasie pokoju lub w czasie wojny między obcymi państwami.

¹⁾ W oryginale: "utrikesnämnd".