Rozdział 3

Riksdag jest powoływany w wolnych, bezpośrednich wyborach, w głosowaniu tajnym. W wyborach głosuje się na partię z możliwością dla wyborcy oddania głosu na osoby.

Riksdag składa się z jednej izby liczącej trzystu czterdziestu dziewięciu deputowanych. Deputowani mają zastępców.

1. Treść znowelizowana ustawą nr 1469 z 1994 r.

Prawo głosowania w wyborach do Riksdagu przysługuje obywatelowi szwedzkiemu, który kiedykolwiek zamieszkiwał na terenie Królestwa. Osobie, która nie ukończyła osiemnastego roku życia w dniu wyborów nie przysługuje prawo głosowania.

Prawo głosowania określa się na podstawie spisu wyborców sporządzonego przed wyborami.

1. Treść znowelizowana, ostatnio, ustawą nr 1483 z 1994 r.

1. Treść znowelizowana ustawą nr 1470 z 1994 r.

Po wyborach do Riksdagu, Rząd nie ma prawa zarządzić wyborów nadzwyczajnych przez okres trzech miesięcy od daty pierwszego posiedzenia nowo wybranego Riksdagu. Ponadto Rząd nie może zarządzić wyborów nadzwyczajnych po formalnym podaniu się do dymisji, w czasie pełnienia obowiązków w oczekiwaniu na utworzenie nowego Rządu.

Przepisy dotyczące wyborów nadzwyczajnych znajdują się w rozdz. 6 § 3.

Nowo wybrany Riksdag zbiera się na pierwsze posiedzenie piętnastego dnia po dniu wyborów, jednak nie wcześniej niż czwartego dnia po ogłoszeniu wyniku wyborów.

Wybór jest ważny przez okres od pierwszego posiedzenia nowo wybranego Riksdagu do pierwszego posiedzenia następnego Riksdagu. Okres ten jest kadencją Riksdagu.

Mandaty w Riksdagu obejmują trzysta dziesięć mandatów stałych w okręgach wyborczych i trzydzieści dziewięć mandatów wyrównawczych.

Mandaty stałe w okręgach wyborczych dzielone są między okręgi na podstawie stosunku liczby uprawnionych do głosowania w każdym z okręgów wyborczych do liczby uprawnionych do głosowania w całym Królestwie. Podział ustala się co cztery lata.

1. Treść znowelizowana ustawą nr 1469 z 1994 r.

Mandaty rozdzielane są między partie. Za partię uważa się stowarzyszenie lub grupę wyborców, które występują w wyborach pod odrębnym oznaczeniem.

Tylko partia, która otrzymała co najmniej cztery procent głosów w całym Królestwie jest uprawniona do udziału w podziale mandatów. Partia, która otrzymała mniej głosów bierze udział w podziale mandatów w tym okręgu wyborczym, w którym otrzymała co najmniej dwanaście procent głosów.

Mandaty stałe w okręgach wyborczych rozdzielane są w okręgu wyborczym proporcjonalnie między partie na podstawie wyników wyborów w okręgu.

Przy podziale mandatów między partie stosuje się metodę ciągu liczb nieparzystych z pierwszym dzielnikiem wynoszącym 1,4.

Każdy mandat przydzielony partii jest obsadzany przez jednego deputowanego oraz przez jednego lub więcej zastępców.

§ 10¹

Tylko osoba posiadająca czynne prawo wyborcze może zostać deputowanym do Riksdagu lub zastępcą deputowanego.

1. Treść znowelizowana ustawą nr 1443 z 1988 r.

Wybór do Riksdagu może być zaskarżony do powołanego przez Riksdag Komitetu Weryfikacji Wyborów ²⁾. Deputowany wykonuje swoje obowiązki niezależnie od zaskarżenia wyboru. W przypadku unieważnienia wyboru, nowy deputowany rozpoczyna działalność od momentu ogłoszenia unieważnienia. Przepisy powyższe stosuje się odpowiednio do zastępcy.

W skład Komitetu Weryfikacji Wyborów wchodzą: przewodniczący, który jest lub był sędzią, nie będący obecnie deputowanym oraz sześciu pozostałych członków. Członkowie wybierani są po każdych wyborach zwyczajnych po ich uprawomocnieniu się, na okres do nowych wyborów członków Komisji. Przewodniczący wybierany jest odrębnie. Decyzje Komitetu są niezaskarżalne.

Dalsze postanowienia dotyczące zagadnień uregulowanych w §§ 2-11 oraz regulacja instytucji zastępcy deputowanego znajdują się w ordynacji wyborczej lub w innych ustawach.

²⁾ W oryginale: "valprövningsnämnd".