Rozdział 2

O POWSZECHNYM DOSTĘPIE DO DOKUMENTÓW PUBLICZNYCH

§ 11

W celu rozwijania swobodnej wymiany opinii oraz wszechstronnej informacji każdy obywatel szwedzki ma prawo zapoznawać się z dokumentami publicznymi.

1. Treść znowelizowana ustawą nr 954 z 1976 r.

§ 21

Prawo do zapoznawania się z dokumentami publicznymi może być ograniczone jedynie ze względu na:

1. bezpieczeństwo Królestwa lub jego stosunki z innym państwem bądź z organizacją międzynarodową,

2. ogólną politykę Królestwa w zakresie finansów, pieniądza i zasobów walutowych,

3. działalność organów władzy publicznej w zakresie inspekcji, kontroli lub innego nadzoru,

4. konieczność zapobiegania przestępstwom i ich ścigania,

5. interes ekonomiczny ogółu,

6. ochronę stosunków ekonomicznych i dóbr osobistych jednostki,

7. konieczność zachowania gatunku zwierząt lub roślin.

Ograniczenie prawa dostępu do dokumentów publicznych powinno być dokładnie określone w odrębnej ustawie bądź, jeżeli jest to celowe, w innej ustawie określonej przez taką ustawę. Rząd na podstawie ustawowego upoważnienia może określić szczegółowe przepisy dotyczące stosowania ustawy. Niezależnie od ust.2, upoważnienie to może zezwolić na wydanie określonego dokumentu decyzją Riksdagu lub Rządu ze względu na okoliczności sprawy.

1. Treść znowelizowana ustawą nr 954 z 1976 r.

§ 31

Za dokument uważa się treść wyrażoną pismem lub obrazem bądź zapis, który może zostać odczytany, wysłuchany albo w inny sposób odtworzony środkami technicznymi. Dokument jest dokumentem publicznym, jeżeli jest przechowywany przez organ publiczny i zgodnie z § 6 lub § 7 został sporządzony lub otrzymany przez organ władzy publicznej.

Zapis określony w ust. 1 uważa się za przechowywany przez organ władzy publicznej, o ile jest on dostępny w tymże organie w sposób umożliwiający jego udostępnienie w warunkach umożliwiających jego odczytanie, wysłuchanie lub odtworzenie w inny sposób. Powyższego postanowienia nie stosuje się do zapisów w rejestrach personalnych, jeżeli organ władzy publicznej nie zostanie upoważniony do jego udostępnienia na podstawie ustawy lub w drodze aktu lub decyzji wydanych na podstawie ustawy. Za rejestr danych osobowych uważa się rejestr, zestawienie danych lub inne adnotacje, które zawierają dane osobowe lub umożliwiają pozyskiwanie danych osobowych odnoszących się do poszczególnych osób.

1. Treść znowelizowana ustawą nr 1500 z 1991 r.

§ 41

List lub inny przekaz przesłane imiennie do osoby wchodzącej w skład organu władzy publicznej uważane są za dokument publiczny, o ile dokument dotyczy sprawy lub innego zagadnienia należących do kompetencji organu i nie jest skierowany do odbiorcy jedynie w związku z inną jego funkcją.

1. Treść znowelizowana ustawą nr 954 z 1976 r.

§ 51

Za organ władzy publicznej niniejszy Akt uznaje też Riksdag oraz organy stanowiace gminy.

1. Treść znowelizowana, ostatnio, ustawą nr 1701 z 1998 r.

§ 61

Dokument uważa się za otrzymany przez organ władzy publicznej, o ile zostanie doręczony lub dotrze do właściwej osoby urzędowej. W odniesieniu do zapisu, o którym mowa w § 3 ust. 1, uważa się go za otrzymany, gdy stał się dostępny organowi władzy publicznej w sposób przewidziany w § 3 ust.2.

Oferta konkursowa, oferta lub inny podobny dokument, który powinien być dostarczony w zamkniętej kopercie, uznaje się za doręczony z chwilą otwarcia koperty.

Zastosowanie środków mających na celu jedynie techniczną obróbkę lub techniczne przechowanie dokumentów otrzymanych przez organ władzy publicznej nie mogą zostać uznane za datę otrzymania dokumentu.

1. Treść znowelizowana ustawą nr 954 z 1976 r.

§ 71

Dokument uważa się za sporządzony przez organ władzy publicznej, gdy został wysłany. Dokument, który nie został wysłany, uważa się za sporządzony, gdy sprawa, której dotyczy, została ostatecznie załatwiona przez ten organ bądź, jeżeli dokument nie dotyczy określonej sprawy, gdy został podpisany lub w inny sposób uznany za ostatecznie wystawiony.

Niezależnie od postanowień ust. 1 dokument może być uznany za sporządzony:

1. gdy odnotowany jest w repertorium, skorowidzu lub podobnym rejestrze lub innym spisie po tym, jak został przygotowany do odnotowania lub wprowadzenia,

2. w przypadku wyroku lub innej decyzji, gdy zostały ogłoszone lub wysłane zgodnie z przepisami szczegółowymi, a w przypadku protokółu lub innych dokumentów związanych z wyrokiem, decyzją po jej ogłoszeniu lub wysłaniu,

3. w przypadku protokołu pochodzącego od innego organu władzy publicznej lub równorzędnych z nim sprawozdań, gdy dokument został podpisany przez organ lub w inny sposób wystawiony. Powyższe nie dotyczy protokołów - komisji Riksdagu, rewizorów Riksdagu oraz gminy, komitetów państwowych lub władz gminnych - sporządzanych z posiedzeń, na których przygotowuje się sprawy do decyzji.

1. Treść znowelizowana, ostatnio, ustawą nr 1701 z 1998 r.

§ 81

Jeżeli organ, wchodzący w skład organu władzy publicznej lub w inny sposób z nim powiązany, przekazuje lub sporządza dokument dla innego organu o tym samym charakterze, uznaje się, że dokument otrzymano lub sporządzono, o ile organy te są niezależne względem siebie.

1. Treść znowelizowana ustawą nr 954 z 1976 r.

§ 91

Notatka służbowa sporządzona przez organ władzy nie może być uznana za dokument nawet po spełnieniu warunków określonych w § 7, o ile nie podlega archiwizacji. Za notatkę służbową uważa się notatkę pro memoria, inną adnotację bądź zapis, które zostały sporządzone w celu przygotowania lub przedstawienia sprawy, a nie dotyczą one meritum sprawy.

Projekt lub koncepcja decyzji organu władzy publicznej, petycja lub równorzędny dokument, które nie zostały wysłane, nie są dokumentami publicznymi, o ile nie podlegają archiwizacji.

1. Treść znowelizowana ustawą nr 954 z 1976 r.

 

§ 101

Dokument przechowywany przez organ władzy publicznej tylko w celu technicznego procesu przygotowawczego lub, ze względów technicznych, przedłożony przez inny organ, nie jest dokumentem publicznym organu, który go przechowuje.

1. Treść znowelizowana ustawą nr 954 z 1976 r.

§ 111

Za dokumenty publiczne nie są uważane:

1. listy, telegramy lub podobne dokumenty przesłane lub sporządzone w organach władzy publicznej wyłącznie w celu przekazania informacji,

2. komunikaty lub podobne dokumenty przekazane organowi władzy publicznej lub przez ten organ sporządzone w celu ich opublikowania w piśmie periodycznym wydawanym przez organ,

3. materiał drukowany, zapis obrazu lub dźwięku bądź inny dokument wchodzący w skład biblioteki lub przekazany do archiwum publicznego wyłącznie w celu przechowania i zabezpieczenia albo w celach naukowych i badawczych, a także prywatne listy, pisma i adnotacje przekazane organowi władzy publicznej w ściśle określonym celu,

4. zapis treści dokumentu określonego w pkt 3, o ile oryginał dokumentu nie został uznany za dokument publiczny.

Przepisu ust. 1 pkt 3 dotyczącego dokumentów wchodzących w skład biblioteki nie stosuje się do danych przetwarzanych automatycznie, jakie organ władzy publicznej pozyskał w drodze porozumienia z innym organem władzy publicznej.

1. Treść znowelizowana ustawą nr 1500 z 1991 r.

§ 121

Dokument publiczny powinien być na żądanie, natychmiast lub w możliwie najkrótszym czasie, udostępniony na miejscu bez opłaty, w stanie umożliwiającym jego odczytanie, wysłuchanie bądź w inny sposób odtworzenie jego treści. Należy umożliwić przepisanie dokumentu, sfotografowanie lub wypożyczenie go w celu przegrania. Jeżeli w skład dokumentu wchodzi część, która nie podlega udostępnieniu, a nie można jej usunąć, pozostałą część dokumentu należy udostępnić w formie odpisu lub kopii.

Organ nie ma obowiązku udostępnienia dokumentu na miejscu, o ile spowoduje to znaczne trudności. W odniesieniu do zapisu przewidzianego § 3 ust. 1, organ nie ma również takiego obowiązku, o ile bez znacznych trudności zapis ten można uzyskać w najbliżej położonym organie władzy publicznej.

1. Treść znowelizowana ustawą nr 954 z 1976 r.

§ 131

Każdy ma prawo otrzymać odpłatnie odpis albo kopię dokumentu lub tej jego części, która może być udostępniona. Organ władzy publicznej nie ma obowiązku udostępniania danych przetwarzanych komputerowo w formie innej niż odpis. Ponadto nie ma też obowiązku sporządzania kopii map, rysunków lub obrazów, a także zapisu przewidzianego w § 3 ust. 1, z wyłączeniem wcześniej podanych, o ile stwarza to trudności, a dokument może być udostępniony na miejscu.

Wniosek o otrzymanie odpisu lub kopii dokumentu publicznego powinien być załatwiony bez zbędnej zwłoki.

1. Treść znowelizowana ustawą nr 939 z 1982 r.

§ 141

Wniosek o udostępnienie dokumentu publicznego kieruje się do organu władzy publicznej, który przechowuje ten dokument.

Wniosek rozpoznaje organ władzy publicznej wymieniony w ust. 1. W uzasadnionych przypadkach, upoważnienie na mocy § 2 ust. 2, może przewidywać rozpoznanie wniosku przez inny organ. W odniesieniu do dokumentów wyjątkowej wagi dotyczących bezpieczeństwa Królestwa można, w drodze rozporządzenia, upoważnić określony organ władzy publicznej do rozpoznania wniosku. W przypadkach wyżej określonych wniosek o udostępnienie dokumentu powinien być przekazany bezzwłocznie właściwemu organowi.

Organ władzy publicznej nie ma prawa badać wniosku, kto i w jakim celu prosi o udostępnienie dokumentu publicznego, w zakresie szerszym niż jest to niezbędne do ustalenia, czy istnieją przeszkody udostępnienia dokumentu.

1. Treść znowelizowana ustawą nr 939 z 1982 r.

§ 151

W przypadku odmowy udostępnienia dokumentu, wydanej przez organ inny niż Riksdag lub Rząd, ograniczającej prawo do zapoznania się z jego treścią lub wykorzystania go w inny sposób, wnioskujący ma prawo wnieść odwołanie od decyzji. Odwołanie od decyzji członków Rządu wnosi się do Rządu, a od decyzji innego organu do sądu.

Ustawa, o której mowa w § 2, powinna określać tryb odwołania przewidzianego w ust. 1. Odwołanie powinno być rozpoznawane bez zbędnej zwłoki.

Prawo wniesienia odwołania od decyzji organów bezpośrednio podporządkowanych Riksdagowi uregulowano odrębnie.

1. Treść znowelizowana ustawą nr 954 z 1976 r.

§ 161

Adnotacja o zakazie udostępniania dokumentu publicznego może być dokonana tylko na dokumencie określonym przepisami wydanymi na podstawie upoważnienia, o którym mowa w § 2 ust. 2. W treści adnotacji należy podać podstawę prawną.

1. Treść znowelizowana ustawą nr 954 z 1976 r.

§ 171

Ustawa może postanowić, że Rząd bądź organy stanowiące gminy zadecyduje, iż pozostające w dyspozycji władz dokumenty publiczne zostaną przekazane określonemu organowi tej władzy na przechowanie, o ile wymaga tego działanie władzy publicznej; wskutek tego dokumenty te przestają być publicznie dostępne. Wspomniany organ władzy winien być w odniesieniu do złożonych mu dokumentów traktowany na równi z władzami, do których stosuje się postanowienia §§ 12-16.

Ustawa może również stanowić, że Rząd zadecyduje o przekazaniu dokumentów publicznych na przechowanie Kościołowi Szwedzkiemu lub którejś z jego jednostek organizacyjnych, przy czym wskutek tego przekazania dokumenty przestaną być publicznie dostępne. Powyższe postanowienie stosuje się do dokumentów wydanych bądź sporządzonych najpóźniej do 31 grudnia 1999 r. przez:

1. władze, które uległy zniesieniu lub które przejęły zadania należące uprzednio do zakresu działania Kościoła Szwedzkiego, lub

2. zgromadzenia decyzyjne Kościoła Szwedzkiego.

W zakresie postępowania z przekazanymi na przechowanie dokumentami przy zastosowaniu §§ 12-16, Kościół Szwedzki i jego jednostki organizacyjne traktuje się na równi z organami władzy publicznej.

1. Treść znowelizowana ustawą nr 1701 z 1998 r.