Rozdział 3

O PRAWIE DO ANONIMOWOŚCI

§ 11

Autor materiału drukowanego nie ma obowiązku opatrywania go swoim nazwiskiem, pseudonimem lub kryptonimem. Przepis powyższy stosuje się odpowiednio do osoby przekazującej wiadomość zgodnie z rozdz. 1 § 1 ust. 3 oraz do wydawcy materiału drukowanego, który nie jest periodykiem.

1. Treść znowelizowana ustawą nr 955 z 1976 r.

§ 21

W sprawach o przestępstwa przeciw wolności druku zabronione jest dochodzenie nazwiska autora, nazwiska osoby przekazującej wiadomość zgodnie z rozdz. 1 § 1 ust. 3 oraz nazwiska wydawcy materiału drukowanego, który nie jest periodykiem. W przypadku materiału drukowanego, który nie jest periodykiem, odpowiedzialność może być ustalona w drodze postępowania sądowego, o ile autor lub wydawca określeni zostali nazwiskiem, pseudonimem lub kryptonimem i, zgodnie z przyjętymi zwyczajami, oznacza to określoną osobę bądź kogoś, kto pisemnie przyznał się, że jest autorem lub wydawcą bądź w dobrowolnych zeznaniach przed sądem złożył takie oświadczenie.

Ustalenie osoby odpowiedzialnej za przestępstwo określone w rozdz. 7 § 3 może być dokonane w tym samym postępowaniu, co ustalenia określone w ust. 1.

1. Treść znowelizowana ustawą nr 955 z 1976 r.

§ 31

Ten, kto pełni funkcję twórcy lub wydawcy materiału drukowanego bądź przygotowuje tekst przeznaczony do druku, albo działa w przedsiębiorstwie wydawniczym lub przedsiębiorstwie zajmującym się zawodowo dostarczaniem wiadomości lub innych doniesień do pism periodycznych, nie jest uprawniony do udzielania informacji, kto jest autorem lub kto przekazał wiadomości zgodnie z rozdz. 1 § 1 ust. 3, bądź kto jest wydawcą materiału drukowanego, który nie jest periodykiem.

Obowiązku zachowania tajemnicy przewidzianego w ust. 1 nie stosuje się, jeżeli:

1. osoba, do której odnosi się obowiązek zachowania tajemnicy, wyraziła zgodę na ujawnienie jej tożsamości,

2. kwestia tożsamości odnosi się do sytuacji określonej w § 2 ust. 1,

3. odnosi się on do tych, którzy odpowiadają za przestępstwo określone w rozdz. 7 § 3 ust. 1,

4. sprawa dotyczy przestępstwa z rozdz. 7 § 2 lub 3 ust. 2 lub 3, sąd zaś uzna za niezbędne ustalenie, czy oskarżony przekazał wiadomości bądź współdziałał w przygotowaniu relacji, lub

5. sąd uzna, że ze względu na interes ogólny lub interes jednostki szczególne znaczenie ma pozyskanie takich wiadomości od świadka bądź przesłuchiwanego po odebraniu przyrzeczenia.

W toku postępowania, które określa ust. 2 pkt 4 lub pkt 5, sąd powinien czuwać, aby uwzględniając obowiązek zachowania tajemnicy nie stawiano innych pytań niż te, które są konieczne w określonym przypadku.

1. Treść znowelizowana ustawą nr 1470 z 1991 r.

§ 41

Organ władzy publicznej lub inny podmiot publiczny nie ma prawa przeprowadzać dochodzenia ustalającego autora materiału już wydanego drukiem lub materiału, który ma być wydany, osoby przekazującej wiadomość zgodnie z § 1 ust. 3 rozdz. 1, w zakresie szerszym niż jest to wymagane do wniesienia oskarżenia lub zastosowania innych środków, nie sprzecznych z niniejszym Aktem. W trakcie dochodzenia należy uwzględniać obowiązek zachowania tajemnicy wynikający z § 3.

1. Treść znowelizowana ustawą nr 955 z 1976 r.

 

§ 51

Osoba, która zamieszcza lub przez swoją nieuwagę ujawnia nazwisko autora, bądź w przypadkach przewidzianych w § 1, nazwisko osoby przekazującej wiadomości lub wydawcy, ich pseudonimy lub kryptonimy, albo też nie stosuje się do obowiązku zachowania tajemnicy wynikającego z § 3, podlega karze grzywny lub karze więzienia do 1 roku. Takiej samej karze podlega osoba, która używa w formie pisemnej nazwiska, pseudonimu lub kryptonimu osób innych niż prawdziwy autor, wydawca lub osoba przekazująca wiadomości.

Osoba, która przeprowadzi dochodzenie wbrew postanowieniom § 4 pkt 1, podlega karze grzywny lub karze więzienia do 1 roku.

Oskarżenie publiczne o przestępstwo określone w ust. 1 może zostać wniesione na wniosek osoby pokrzywdzonej tym przestępstwem.

1. Treść znowelizowana ustawą nr 1470 z 1991 r.

§ 61

Prawa autorskie określone przepisami niniejszego rozdziału przysługują również autorowi wystąpienia wydanego lub mającego być wydanym jako materiał drukowany.

1. Treść znowelizowana ustawą nr 955 z 1976 r.