Rozdział 7
O PRZESTĘPSTWACH PRZECIW WOLNOŚCI DRUKU
§ 11
Za przestępstwa przeciw wolności druku uważa się czyny wymienione w §§ 4 i 5 niniejszego Aktu.
1. Treść znowelizowana ustawą nr 1448 z 1988 r.
§ 2
Za przestępstwo przeciw wolności druku nie uważa się podania wiadomości w drodze ogłoszenia lub w podobny sposób, o ile z treści wiadomości nie wynika w sposób oczywisty, iż powoduje ona odpowiedzialność za tego rodzaju przestępstwo. Jeżeli karalność upowszechniania wiadomości wynika z okolicznoś
ci, które nie wiążą się w sposób oczywisty z jej treścią, stosuje się odrębne postanowienia ustawowe. Powyższe postanowienia znajdują odpowiednie zastosowanie do wiadomości zaszyfrowanych lub w inny sposób utajnionych dla ogółu.§ 31
Osoba, która przekaz
uje wiadomość zgodnie z § 1 ust. 3 rozdz. 1, lub pomijając odpowiedzialność wynikającą z rozdz. 8, współdziała w przygotowaniu materiału drukowanego jako autor, inny twórca lub wydawca odpowiedzialny, i która:1. popełnia, usiłuje popełnić, przygotowuje lub podżega do zdrady głównej, szpiegostwa, ciężkiego szpiegostwa, poważnego nieuprawnionego zajmowania się tajnymi danymi, zamieszek, zdrady kraju, działania przeciw krajowi,
2. umyślnie udostępnia nieprawdziwy dokument publiczny, niedostępny dla wszystkich lub umyślnie nie stosuje się do zasad udostępniania dokumentów,
3. umyślnie przekracza przepisy dotyczące obowiązku zachowania tajemnicy,
podlega karze przewidzianej przez odrębne przepisy ustawowe.
Osoba, która zdobywa informacje lub dane w celu określonym w § 1 ust. 4 rozdz. 1 a w międzyczasie popełnia przestępstwo określone w pkt 1 niniejszego paragrafu, podlega karze przewidzianej przez odrębne przepisy ustawowe.
Przepisy § 12 ust.3 rozdz. 2 Aktu o Formie Rządu stosuje się do projektów przepisów prz
ewidzianych w ust. 1 pkt 3.1. Treść znowelizowana ustawą nr 1448 z 1988 r.
§ 41
Za przestępstwa przeciw wolności druku, popełniane przez wydanie materiału drukowanego, o którym mowa w rozdz. 1, uważa się - z uwzględnieniem celu wolności druku - następujące czyny ustawowo karalne:
1. zdradę główną, popełnianą umyślnie i mającą na celu siłą, środkami sprzecznymi z prawem lub przy pomocy zagranicznej, poddanie okupacji, uzależnienie Królestwa lub jego części od siły obcej bądź oderwanie części Królestwa albo wymuszenie lub powstrzymanie przy pomocy zagranicznej wydania decyzji przez Głowę Państwa, Rząd, Riksdag, Sąd Najwyższy bądź Najwyższy Sąd Administracyjny;
usiłowanie, przygotowanie lub podżeganie do zdrady głównej;
2. podżeganie wojenne, o ile niebezpieczeństwo uwikłania Królestwa w wojnę lub inne wrogie kroki wywoływane są przy pomocy zagranicznej;
3. szpiegostwo, o ile osoba nieupoważniona przekazuje, wydaje lub ujawnia siłom obcym dane dotyczące zakładów zbrojeniowych, broni, magazynów, importu, eksportu, sposobu produkcji, negocjacji, decyzji lub czegokolwiek innego, co ujawnione sile obcej mogłoby osłabić obronę lub co najmniej godzić w bezpieczeństwo Królestwa, niezależnie od tego, czy dane te są prawdziwe czy fałszywe;
usiłowanie, przygotowanie lub podżeganie do szpiegostwa;
4. nieuprawnione zajmowanie się tajnymi wiadomościami, skutkiem czego nieumyślnie są przekazywane, wydawane lub ujawniane dane dotyczące tajnych zagadnień, których dostarczenie sile obcej osłabia obronność Królestwa, zaopatrzenie ludności w czasie wojny lub stwarza nadzwyczajne okoliczności w czasie wojny bądź co najmniej godzi w bezpieczeństwo Królestwa, niezależnie od tego, czy dane te są prawdziwe czy fałszywe;
usiłowanie i przygotowanie lub podżeganie do nieuprawnionego zajmowania się tajnymi dokumentami;
podżeganie do popełnienia tych przestępstw, o ile mają one charakter poważny; przy ocenie należy uwzględnić zamiar dostarczenia danych siłom obcym bądź gdy miało wyjątkowo niebezpieczny charakter ze względu na toczącą się wojnę, czy dotyczyło spraw znacznej wagi oraz czy sprawca ujawnił wiadomości powierzone mu w związku z pełnieniem przez niego służby;
5. niedbalstwo w obchodzeniu się z tajnymi informacjami, umożliwiające innej osobie, przez rażącą nieostrożność, popełnienie czynu określonego w pkt 4;
6. zamieszki, wywołane umyślnie w celu zbrojnego lub gwałtownego obalenia ustroju bądź wymuszenia lub powstrzymania decyzji Głowy Państwa, Rządu, Riksdagu albo Sądu Najwyższego lub Najwyższego Sądu Administracyjnego, o ile czyn niesie za sobą realne niebezpieczeństwo wykonania;
usiłowanie, przygotowanie lub podżeganie do zamieszek;
7. zdradę kraju lub działanie przeciw krajowi, gdy ktokolwiek, w czasie pozostawania Królestwa w stanie wojny lub gdy określają to przepisy ustawowe, wprowadza w błąd albo zdradza osoby działające na rzecz obrony Królestwa bądź doprowadza do ich przekupstwa, utraty wiary i odwagi, niszczy przedmioty mające znaczenie dla obrony lub popełnia inny podobny czyn zdradziecki, mający na celu osł
abienie obronności kraju bądź niesienie pomocy nieprzyjacielowi;usiłowanie, przygotowanie lub podżeganie do zdrady kraju lub działania przeciw krajowi;
8. szkodę na rzecz kraju, wyrządzoną w wyniku niedbalstwa, prowadzącą z powodu nieuwagi do popełnienia przez kogokolwiek czynu określonego w pkt 7;
9. rozgłaszanie pogłosek stanowiących zagrożenie dla bezpieczeństwa Królestwa, gdy ktokolwiek, w czasie pozostawania Królestwa w stanie wojny lub gdy określają to przepisy ustawowe, rozgłasza fałszywe pogłoski lub inne nieprawdziwe twierdzenia mające na celu spowodowanie niebezpieczeństwa Królestwa lub gdy siłom obcym przekazuje lub umożliwia dostarczanie takich pogłosek bądź rozgłasza wśród wojskowych fałszywe pogłoski lub inne nieprawdziwe twierdzenia mające
na celu utratę wiary i odwagi;10. podżeganie, gdy ktokolwiek podżega lub próbuje doprowadzić do czynu przestępczego, zaniedbania obowiązków obywatelskich, nieposłuszeństwa wobec władz bądź zaprzestania wykonywania obowiązków przez osoby pełniące służbę wojskową;
11. wywoływanie prześladowań grup ludnościowych, gdy ktokolwiek grozi lub poniża grupę ludności ze względu na rasę, kolor skóry, narodowość, pochodzenie etniczne lub wyznanie;
13. bezprawne pokazywanie przemocy, gdy ktokolwiek utrwala przemoc l
ub przymus seksualny w celu rozpowszechniania, o ile czyn ten, ze względu na okoliczności, nie został popełniony w dobrej wierze;14. pomówienie, gdy ktokolwiek pomawia inną osobę o popełnienie przestępstwa lub o godny potępienia sposób życia, bądź dostarcza informacje mające na celu utratę przez tę osobę zaufania, a w razie śmierci pomawianej osoby, gdy czyn ten rani osoby bliskie bądź zakłóca ich spokój, o ile czyn taki nie został popełniony w dobrej wierze oraz gdy wiadomość była prawdziwa i osoba
udzielająca jej miała ku temu uzasadniony powód;15. zniewagę, gdy ktokolwiek urąga innej osobie przez obraźliwe oszczerstwa lub oskarżenia bądź przez inne obelżywe postępowanie.
1. Treść znowelizowana ustawą nr 1438 z 1998 r., uchylony został pkt 12.
§ 51
Za przestępstwa przeciw wolności druku, popełnione przez wydanie materiału drukowanego, uważa się także następujące czyny ustawowo karalne:
1. gdy ktokolwiek umyślnie udostępnia publiczny dokument, o ile uzyskał do niego dostęp w związku z pełnieniem służby publicznej lub wykonywaniem obowiązków służbowych bądź w podobnych okolicznościach;
2. gdy ktokolwiek udostępnia wiadomości umyślnie naruszając obowiązek zachowania tajemnicy określony w § 3 ust. 1 pkt 3;
3. gdy ktokolwiek w czasie wojny lub b
ezpośredniego zagrożenia wojennego udostępnia wiadomości, których ujawnienie jest, w rozumieniu przepisów ustawowych, przestępstwem przeciwko bezpieczeństwu Królestwa, innym niż określone w § 4.1. Treść znowelizowana ustawą nr 1448 z 1988 r.
§ 61
Kary, przewidziane innymi ustawami, za przestępstwa wymieniane w §§ 4 i 5 stosuje się niezależnie od uznania tychże przestępstw równocześnie za przestępstwa przeciw wolności druku.
Przepisy o odrębnej odpowiedzialności za przestępstwa będące równocześnie przestępstwami przeciw wolności druku zamieszczone zostały w rozdz. 11.
W przypadku skazania za przestępstwo określone w § 4 pkt 14 lub 15, a sprawa dotyczy pisma periodycznego, na żądanie pokrzywdzonego można zarządzić ogłoszenie orzeczenia w tymże piśmie.
1. Treść znowelizowana ustawą nr 1448 z 1988 r.
§ 71
Materiał drukowany zawierający treść, która stanowi przestępstwo przeciw wolności druku, powinien zostać skonfiskowany.
Konfiskata materiału drukowanego polega na zniszczeniu wszystkich jego egzemplarzy przeznaczonych do rozpowszechnienia; zniszczone powinny być także, w sposób uniemożliwiający ich użycie, formy, dagerotypy, odbitki i matryce oraz inne niezbędne do druku materiały.
1. Treść znowelizowana, ostatnio, ustawą nr 1438 z 1998 r.
§ 81
Wraz z konfiskatą pisma periodycznego, gdy popełnione zostało przestępstwo, o którym mowa w § 4 pkt 1-3, 4, i gdy ma ono charakter poważny, można orzec, zgodnie z § 4 pkt 6 i 7, zakaz wydawania pisma periodycznego na czas określony przez sąd, jednak nie dłuższy niż sześć miesięcy, licząc od daty uprawomocnienia się orzeczenia. Zakaz ten może być wydany jedynie wówczas, gdy Królestwo znajduje się w stanie wojny.
Ogólne przepisy ustawowe stosowane do konfiskaty własności jako wyniku przestępstwa stosuje się do konfiskaty pisma periodycznego rozpowszechnianego wbrew zakazowi jego wydawania lub stanowiącego bezpośrednią kontynuację pisma objętego takim zakazem.
1. Treść znowelizowana ustawą nr 1448 z 1988 r.