Rozdział 2
O PRAWIE DO ANONIMOWOŚCI
§ 11
Twórca programu radiowego lub innych technicznych nośników przekazu nie jest zobowiązany do ujawnienia swojej tożsamości. To samo odnosi się do osoby biorącej udział w takim programie oraz osoby przekazującej informację zgodnie z § 2 rozdz. 1.
1. Treść znowelizowana ustawą nr 1439 z 1998 r.
§ 21
W postępowaniach dotyczących odpowiedzialności, odszkodowania bądź określonych działań stanowiących przestępstwa przeciw wolności wypowiedzi popełnione w programie radiowym lub z użyciem innych technicznych nośników przekazu, zakazuje się komukolwiek ujawniania tożsamości osoby będącej twórcą lub uczestnikiem materiału oraz osoby, która dostarczyła dane celem ich opublikowania bądź przekazała informację zgodnie z posta
nowieniem § 2 rozdz. 1.Jeżeli zostało ustalone, że dana osoba była twórcą materiału lub jego uczestnikiem, sąd może rozważyć zakres ich odpowiedzialności. Tę samą zasadę stosuje się, jeżeli dana osoba oświadczy w toku postępowania, że była twórcą bądź uczestnikiem materiału.
Postanowienie ust. 1 nie stoi na przeszkodzie w jednoczesnym rozpatrywaniu w toku tego samego postępowania odpowiedzialności za przestępstwo przeciw wolności wypowiedzi oraz za przestępstwo określone w § 3 rozdz. 5.
1. Treść znowelizowana ustawą nr 1439 z 1998 r.
§ 31
Nikt, kto zajmuje stanowisko zapewniające dostęp do tworzenia lub rozpowszechniania materiału, który został wytworzony lub przeznaczony do prezentacji w programie radiowym lub w innych technicznych nośników przekazu, bądź kto pracuje w agencji prasowej, nie może ujawnić informacji, jaką powziął co do osoby twórcy tego materiału, osoby, która skierowała go do publikacji, wzięła udział w programie, lub która przekazała informacje zgodnie z § 2 rozdz. 1.
Obowiązek zachowania tajemnicy, przewidziany w ust. 1, nie odnosi się do sytuacji:
1. w których osoba chroniona wyraziła zgodę na ujawnienie jej tożsamości;
2. w których problem tożsamości może zostać podniesiony w trybie § 2 ust. 2;
3. dotyczących przestępstw, o których m
owa w § 3 ust. 1 rozdz. 5;4. w których sąd, rozpatrując sprawy przestępstw określonych w § 2 lub 3 ust. 1, 2 lub 3 rozdz. 5, uzna za niezbędne ustalenie, czy na rzecz osoby podejrzanej o popełnienie przestępstwa działa ochrona danych, o której mowa w u
st. 1, lub5. w których sąd rozpatrując jakąkolwiek inną sprawę uzna, kierując się interesem publicznym lub innym uzasadnionym interesem, że udzielona informacja co do tożsamości ma szczególne znaczenie w związku z przesłuchaniem świadków lub z przesłuchaniem pod przysięgą strony postępowania.
Podczas przesłuchań, do których stosuje się ust. 2 pkt 4 lub 5, obowiązkiem sądu jest zagwarantowanie, by stawiane pytania nie wykraczały poza zakres dopuszczalnego uchylenia obowiązku zachowania tajemnicy.
1. Treść znowelizowana ustawą nr 1439 z 1998 r.
§ 41
Żaden organ władzy ani inny organ publiczny nie może ustalać:
1. tożsamości twórcy materiału ogłaszanego publicznie bądź który ma być wykorzystany publicznie w programie radiowym lub przy użyciu technicznych nośnikach przekazu, albo tożsamości osoby uczestniczącej w tworzeniu tego materiału,
2. tożsamości osoby, która udostępniła materiał do publikacji, zamierzała dokonać takiego udostępnienia w programie radiowym i przy użyciu technicznych nośnikach przekazu
,3. tożsamości osoby, która przekazała informację zgodnie z § 2 rozdz. 1.
Niniejszy zakaz ten nie dotyczy przesłuchań w sprawach, w których niniejszy Akt zezwala na wniesienie oskarżenia lub podjęcie innych działań. W tych przypadkach powinien jednak być uwzględniany obowiązek zachowania tajemnicy określony w § 3.
1. Treść znowelizowana ustawą nr 1439 z 1998 r.
§ 51
Każdy, kto świadomie lub przez zaniedbanie narusza obowiązek zachowania tajemnicy określony w
§ 3, podlega karze grzywny lub karze więzienia do 1 roku. To samo odnosi się do każdego, kto w programie radiowym lub za pośrednictwem technicznych nośników przekazu dostarcza świadomie lub przez zaniedbanie błędnych informacji o tożsamości twórcy materiału bądź osoby, która udostępniła go do publikacji lub osoby, która występuje w programie bądź dostarczyła doń informacji.O ile nie zachodzą wyłączenia przewidziane w § 4, po stwierdzeniu świadomego działania stosuje się karę grzywny lub karę więzienia do 1 roku.
Ściganie z oskarżenia publicznego następuje w przypadku działań, które odpowiadają znamionom określonym w ust. 1 jedynie wówczas, gdy naruszenie prawa ma charakter przestępstwa ściganego z oskarżenia publicznego.
1. Treść znowelizowana ustawą nr 1439 z 1998 r.