Rozdział 3

O TRANSMISJI, PRODUKCJI

I ROZPOWSZECHNIANIU

 

Program radiowy

§ 1

Każdy szwedzki obywatel i szwedzka osoba prawna ma prawo przesyłania programu radiowego drogą kablową.

Wolność, o której mowa w ust. 1, nie stanowi przeszkody dla stanowienia przepisów zobowiązujących dysponentów sieci do zapewnienia miejsca dla określonych programów, jeżeli jest to konieczne ze względu na interes publiczny w zakresie dostępu do wszechstronnej informacji oraz przepisów zezwalających na ingerencję w razie ciągłego przekazywania programów nastawionych na propagowanie przemocy, pornografii bądź podsycania waśni między grupami ludnościowymi.

§ 2

Prawo do transmisji programu radiowego w inny sposób niż drogą kablową regulowane jest przez ustawę, które ustanawia przepisy dotyczące udzielania pozwoleń i warunków dokonywania transmisji.

Administracja publiczna powinna dążyć, by częstotliwości radiowe wykorzystywane były w sposób prowadzący do możliwie jak najszerszej wolności wypowiedzi i przekazywania informacji.

Powinna zostać zapewniona możliwość uzyskiwania przez zrzeszenia pozwoleń na przesyłanie programów dźwiękowych w przekazach radiowych o zasięgu lokalnym w zakresie skorelowanym z dostępnymi częstotliwościami. Bardziej szczegółowe zasady zostaną określone przez ustawę.

§ 3

W sprawie ograniczeń prawa transmisji, które zostały określone w § 1 i § 2, stosuje się przepisy o ograniczeniu wolności i praw konstytucyjnych, o których mowa w § 12 ust. 2-5 i w § 13 rozdz. 2 Aktu o Formie Rządu.

§ 4

Osoba, która jest nadawcą programu decyduje samodzielnie o zawartości programu radiowego.

§ 5

Sprawy o prawo transmisji programu radiowego rozpatruje sąd albo komisja, której skład jest określony ustawą i której przewodniczącym jest urzędujący lub były sędzia sądu powszechnego. Badanie decyzji rządowych odbywa się przed sądem i może dotyczyć wyłącznie zgodności tych decyzji z prawem.

Sprawy o naruszenie zakazu nadużywania wolności wypowiedzi rozpatruje sąd przysięgłych zgodnie ze szczegółowymi postanowieniami zawartymi w ustawie. Zasada ta nie znajduje zastosowania w sprawach o przekroczenie tych przepisów bądź warunków, które - w odniesieniu do reklamy handlowej, innych ogłoszeń oraz transmisji radiowych - są przewidziane w § 12 ust. 2 rozdz. 1.

§ 6

Przepisy dotyczące obowiązku przechowywania i udostępniania w celu kontroli nagrań wyemitowanych programów radiowych, a także przekazywania ich do archiwum, mogą być określone w ustawie.

§ 7

Ustawa może określić zasady zapobiegania rozpowszechnianiu w programach radiowych map, rysunków lub obrazów przedstawiających Szwecję, jeżeli w całości lub w części zawierają informacje mające znaczenie dla obrony Królestwa.

Techniczne nośniki przekazu

§ 81

Każdy obywatel szwedzki i szwedzka osoba prawna ma prawo produkować i rozpowszechniać techniczne nośniki przekazu. W przypadku publicznych pokazów filmu, wideogramu lub jakiegokolwiek innego technicznego nośnika przekazu oraz obrazu ruchomego może być wymagane dokonanie oceny i wyrażenie akceptacji zgodnie z § 3 ust. 2 rozdz. 1.

1. Treść znowelizowana ustawą nr 1439 z 1998 r.

§ 91

Przepisy dotyczące obowiązku przechowywania egzemplarzy technicznych nośników przekazu i udostępniania ich do oceny powinny być zawarte w ustawie. Ustawa powinna również określić zasady dotyczące obowiązku przedkładania określonych egzemplarzy rezerwowych centralnemu organowi władzy administracyjnej oraz przedkładania informacji w związku z tym obowiązkiem.

1. Treść znowelizowana ustawą nr 1439 z 1998 r.

§ 101

Przedsiębiorstwo pocztowe, ani żaden inny publiczny podmiot transportu, nie mogą odmówić przesyłania technicznych nośników przekazu na podstawie oceny ich treści, chyba że przesłanie stanowić będzie czyn określony w § 13 ust. 3 lub 4.

Publiczny podmiot transportu, który otrzymał techniczne nośniki przekazu w celu ich przesłania, nie jest traktowany jako przedmiot rozpowszechniający materiał w rozumieniu rozdz. 6.

1. Treść znowelizowana, ostatnio, ustawą nr 1439 z 1998 r.

§ 111

Postanowienia ustaw dotyczących osób, które w celach komercyjnych udostępniają osobom, które nie ukończyły piętnastu lat, filmy, wideogramy lub inne techniczne nośniki przekazu oraz obrazy ruchome zawierające sceny przemocy lub groźby stosowania przemocy wobec ludzi lub zwierząt, stosuje się bez ograniczeń wynikających z niniejszego Aktu.

1. Treść znowelizowana ustawą nr 1439 z 1998 r.

§ 121

Postanowienia niniejszego Aktu nie znajdują zastosowania w odniesieniu do przepisów ustawowych dotyczących kar oraz szczególnych skutków prawnych wobec tych, którzy:

1. pokazują obrazy pornograficzne w miejscu publicznym poprzez ich eksponowanie bądź w inny podobny sposób tak, iż może to powodować publiczne zgorszenie,

2. rozpowszechniają drogą pocztową lub w inny sposób obrazy o charakterze pornograficznym, które nie zostały uprzednio zamówione,

3. rozpowszechniają wśród dzieci lub młodzieży techniczne nośniki przekazu zawierające treści, które mogą wywoływać efekt brutalizujący lub inne poważne niebezpieczeństwo dla młodzieży.

To samo odnosi się do kar i szczególnych skutków prawnych stosowanych zgodnie z regułami dotyczącymi oceny i akceptowania filmów, wideogramów lub innych technicznych nośników przekazu łącznie z obrazami ruchomymi, które mają być pokazywane publicznie.

Ustawa określi zasady zapobiegania upowszechnianiu za pośrednictwem technicznych nośników przekazu map, rysunków bądź obrazów przedstawiających Szwecję, jeżeli w całości lub w części zawierają informacje mające istotne znaczenie dla obrony Królestwa.

1. Treść znowelizowana ustawą nr 1439 z 1998 r.

§ 131

Techniczne nośniki przekazu, które zostały wyprodukowane w kraju i są przeznaczone do rozpowszechnienia na jego obszarze, powinny być opatrzone informacjami o tożsamości osoby, która wytworzyła nośniki, oraz o tym, gdzie, kiedy i przez kogo została wytworzona kopia. Bardziej szczegółowe przepisy w tym zakresie określi ustawa.

Producent technicznych nośników przekazu, który świadomie lub przez zaniedbanie narusza postanowienie ust. 1 lub reguły służące jego wdrożeniu, podlega karze grzywny lub więzienia do 1 roku.

Ten, kto rozpowszechnia techniczne nośniki przekazu bez podania informacji przewidzianych w ust. 1, jeśli czyni to świadomie lub przez zaniedbanie, podlega karze grzywny. To samo stosuje się, gdy podana informacja jest nieprawdziwa i rozpowszechniający o tym wie.

Ten, kto rozpowszechnia techniczne nośniki przekazu mając świadomość, że podlegają one konfiskacie na podstawie niniejszego Aktu, podlega karze grzywny lub karze więzienia do 1 roku.

1. Treść znowelizowana ustawą nr 1439 z 1998 r.

§ 141

Postanowienia ustalające obowiązki osób zawodowo zajmujących się sprzedażą bądź wypożyczaniem filmów, wideogramów lub innych technicznych nośników przekazu oraz obrazów ruchomych, zobowiązanych do zgłoszenia się celem rejestracji przez właściwy organ, powinny być określone w ustawie, natomiast treść zgłoszenia oraz tryb w jakim powinno ono zostać dokonane w akcie wydanym na podstawie ustawy.

1. Treść znowelizowana ustawą nr 1439 z 1998 r.