Rozdział 7
O NADZORZE, OSKARŻENIU
I O SZCZEGÓLNYCH ŚRODKACH PRZYMUSU
§ 1
Postanowienia §§ 1-4 rozdz. 9 Aktu o Wolności Druku dotyczące nadzoru i oskarżenia stosuje się także w odniesieniu do programów radiowych i technicznych nośników przekazu w zakresie naruszeń wolności wypowiedzi. Kanclerz Sprawiedliwości jako oskarżyciel publiczny powinien złożyć wniosek w przedmiocie naruszenia wolności wypowiedzi, odpowiedzialności za naruszenie lub konfiskaty w przypadku sprzecznego z prawem przedstawienia, za pośrednictwem technicznych nośników przekazu, aktów przemocy lub podżegania przeciw grupie narodowościowej. Prawo do wniesienia oskarżenia publicznego nie przysługuje, jeśli toczy się postępowanie o przestępcze naruszenie wolności wypowiedzi w stosunku do grupy narodowościowej.
Termin, w którym może być skierowane oskarżenie publiczne o przestępstwo przeciw wolności wypowiedzi, w przypadku programów radiowych wynosi sześć miesięcy od daty emisji programu. W odniesieniu do technicznych nośników przekazu termin wynosi rok, i liczony jest od chwili skierowania materiału do rozpowszechniania. Ustawa może przewidywać, że filmy, wideogramy lub inne techniczne środki przekazu oraz obrazy ruchome nie mogą być skierowane do rozpowszechniania, zanim nie zostaną poddane rejestracji przez organ państwowy. W odniesieniu do zjawisk, niezgodnej z prawem, przemocy lub pornografii z udziałem dzieci stosuje się postanowienia ustawy odnośnie do terminu, w którym musi zostać wszczęte postępowanie karne.
1
Treść znowelizowana ustawą nr 1439 z 1998 r.§ 21
Jeżeli przestępstwo przeciw wolności wypowiedzi popełnione zostało za pośrednictwem technicznych nośników przekazu, a nikt nie ponosi odpowiedzialności karnej za przestępstwo stosownie do rozdz. 6, oskarżyciel lub pokrzywdzony może wnioskować o zarządzenie konfiskaty nośników przekazu, zamiast wszczęcia postępowania karnego. Tak samo postępuje się, jeżeli nie można w Szwecji dostarczyć wezwania osobie ponoszącej odpowiedzialność karną za to przestępstwo.
1. Treść znowelizowana, ostatnio, ustawą nr 1439 z 1998 r.
§ 31
Postanowienia rozdz. 10 Aktu o Wolności Druku dotyczące zajęcia 1) materiałów drukowanych stosuje się również do zajęcia technicznych nośników przekazu w razie popełnienia przestępstwa przeciwko wolności wypowiedzi. W zakresie uregulowań zawartych w § 6 i w §
8 ust. 2 rozdz. 10 Aktu o Wolności Druku stosuje się jednak postanowienia ust. 2 i ust. 3 niniejszego paragrafu. Jeżeli termin wydania decyzji o zajęciu, przewidywany w § 4 rozdz. 10 Aktu o Wolności Druku, okaże się niewystarczający z uwagi na zajęcie lub z innego powodu, sąd może na wniosek Kanclerza Sprawiedliwości dokonać przedłużenia tego terminu. Przedłużenie terminu nie może nastąpić na okres dłuższy niż niezbędnie wymagany i nie może łącznie przekroczyć okresu dłuższego niż dwa tygodnie. Postanowienia § 3 rozdz. 10 Aktu o Wolności Druku nie stosuje się, o ile Kanclerz Sprawiedliwości zgodnie z § 1 ust. 1 niniejszego rozdziału wniósł oskarżenie publiczne o popełnieniu przestępstwa przeciw wolności wypowiedzi. Postanowienia §§ 2, 4 i 14 rozdz. 10 Aktu o Wolności Druku odnoszące się do kompetencji Kanclerza Sprawiedliwości, określonych w tych paragrafach, stosuje się odpowiednio również do oskarżenia publicznego.Każda decyzja dotycząca zajęcia powinna określać fragment lub fragmenty materiału powodujące jego zajęcie. Zajęciu podlegają jedynie te dyskietki, taśmy nagrań lub inne części składowe nośników przekazu, które zawierają fragmenty uzasadniające zajęcie.
Postanowienie o zajęciu materiału przedstawiane jest osobie, wobec której decyzja ta została wydana, oraz osobie, która wytworzyła techniczne nośniki przekazu. Postanowienie o zajęciu powinno zawierać informację, które fragmenty nośnika przekazu uzasadniły jego zajęcie.
1. Treść znowelizowana, ostatnio, ustawą nr 1439 z 1998 r.
§ 4
Ustawa może postanowić, że komisja w składzie przez nią określonym, działająca pod przewodnictwem osoby będącej obecnie lub uprzednio sędzią sądu powszechnego, zbada czy programy radiowe emitowane za pomocą środków innych niż sieć kablowa pozostają w zgodności z przepisami i innymi warunkami, które się do nich odnoszą. Komisja tego typu może jedynie przedstawić swoją opinię, a także wezwać nadawcę programu do przestrzegania tych przepisów lub warunków. Ustawa
może dopuścić, iż nakazy komisji mogą być powiązane z środkami karnymi. Decyzje o uznaniu czynu za przestępstwo przeciw wolności wypowiedzi oraz o nałożeniu kary podlegają w całości kontroli sądowej zgodnie z § 5 rozdz. 3.§ 51
Ustawa określi wykonywanie nadzoru nad tym, czy wolność wypowiedzi w filmach, wideogramach lub w innych technicznych nośnikach przekazu łącznie z obrazami ruchomymi
nie jest nadużywana przez bezprawne przedstawianie przemocy oraz czy filmy ze scenami ukazującymi przemoc lub groźbę przemocy nie są w celach komercyjnych rozpowszechniane wśród osób poniżej piętnastego roku życia. Ustawa ta ureguluje kompetencje organu sprawującego nadzór do tymczasowego zajęcia egzemplarzy filmu, wideogramu lub innych technicznych nośników przekazu łącznie z obrazami ruchomymi, które mają zawierać materiał obejmujący sceny bezprawnej przemocy.1. Treść znowelizowana ustawą nr 1439 z 1998 r.
§ 6
Do regulacji przewidzianych w §§ 4 i 5 znajdują odpowiednie zastosowanie zasady dotyczące ograniczenia wolności i praw obywatelskich zawarte w § 12 ust. 2-5 i w § 13 rozdz. 2 Aktu o Formie Rządu.