Konferencja Ogólna Międzynarodowej Organizacji Pracy,

zwołana do Seattle przez Radę Administracyjną Międzynarodowego Biura Pracy i zebrana tam 6 czerwca 1946 r. na swej 28 sesji,

zdecydowawszy przyjąć pewne propozycje, odnoszące się do świadectwa kwalifikacyjnego kucharzy okrętowych, która to sprawa objęta jest czwartym punktem porządku obrad sesji, i

postanowiwszy, że propozycje te winny być ujęte w formę konwencji międzynarodowej -przyjmuje dnia dwudziestego siódmego czerwca tysiąc dziewięćset czterdziestego szóstego roku następującą konwencję pod nazwą Konwencja o świadectwie kwalifikacyjnym kucharzy okrętowych, 1946 r.:

Art. 1.

1. Niniejsza konwencja stosuje się do każdego statku morskiego, stanowiącego własność publiczną lub prywatną, używanego w celach handlowych do przewozu towarów lub pasażerów i zarejestrowanego na terytorium, dla którego niniejsza konwencja jest w mocy.

2. Ustawodawstwo krajowe lub w braku takiego ustawodawstwa układy zbiorowe między pracodawcami a pracownikami powinny określać, jakie statki lub kategorie statków mają być uważane za statki morskie dla celów niniejszej konwencji.

Art. 2.

Dla celów niniejszej konwencji termin kucharz okrętowy oznacza osobę bezpośrednio odpowiedzialną za przygotowywanie posiłków dla załogi statku.

Art. 3.

1. Nikt nie może być przyjęty do pracy jako kucharz okrętowy na jakikolwiek statek, do którego niniejsza konwencja się stosuje, jeżeli nie ma świadectwa kwalifikacyjnego kucharza okrętowego, wystawionego zgodnie z postanowieniami artykułów następnych.

2. Jednakże właściwa władza może zezwolić na odstąpienie od postanowienia niniejszego artykułu, jeżeli jej zdaniem istnieje brak kucharzy okrętowych, mających świadectwa kwalifikacyjne.

Art. 4.

1. Właściwa władza winna wydać zarządzenia celem zorganizowania egzaminów zawodowych i wystawiania świadectw kwalifikacyjnych.

2. Nikt nie powinien otrzymać świadectwa kwalifikacyjnego, jeżeli:

3. Przepisany egzamin powinien polegać na sprawdzeniu praktycznym umiejętności przygotowywania posiłków przez kandydata; egzamin powinien również obejmować sprawdzenie jego wiadomości o wartości odżywczej żywności, o sporządzaniu urozmaiconych i odpowiednio zestawianych jadłospisów i o manipulowaniu i przechowywaniu żywności na statku.

4. Przepisany egzamin może być przeprowadzony oraz świadectwo może być wystawione albo bezpośrednio przez właściwą władzę albo pod jej kontrolą przez uznaną szkołę dla szkolenia kucharzy lub przez inną uznaną instytucję.

Art. 5.

Artykuł 3 niniejszej konwencji będzie stosowany po upływie okresu nie przekraczającego trzech lat od daty wejścia w życie¹⁾ konwencji dla terytorium, na którym statek jest zarejestrowany. Jednakże, jeśli chodzi o marynarza, który ma dwa lata zadowalającej służby jako kucharz okrętowy przed upływem wymienionego okresu, ustawodawstwo krajowe może przewidzieć uznanie świadectwa z takiej służby jako równoznacznego ze świadectwem kwalifikacyjnym.

Art. 6.

Właściwa władza może przewidzieć uznanie świadectw kwalifikacyjnych wystawionych na innych terytoriach.

Art. 7.

Formalne ratyfikacje niniejszej konwencji zostaną przesłane Dyrektorowi Generalnemu Międzynarodowego Biura Pracy do zarejestrowania.

Art. 8.

1. Niniejsza konwencja będzie obowiązywała tylko tych członków Międzynarodowej Organizacji Pracy, których ratyfikacje zostały zarejestrowane przez Dyrektora Generalnego.

2. Nabierze ona mocy²⁾ w sześć miesięcy od daty, w której zarejestrowano ratyfikacje dziewięciu spośród następujących krajów: Stany Zjednoczone Ameryki, Argentyna, Australia, Belgia, Brazylia, Kanada, Chile, Chiny, Dania, Finlandia, Francja, Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii, Grecja, Indie, Irlandia, Włochy, Norwegia, Holandia, Polska, Portugalia, Szwecja, Turcja, Jugosławia przy czym w tej liczbie powinno znajdować się przynajmniej pięć krajów, z których każdy posiada marynarkę handlową o tonażu co najmniej 1 miliona rejestrowych ton brutto. Postanowienie to ma na celu ułatwienie i zachęcenie do szybkiej ratyfikacji konwencji przez Państwa Członków.

3. Następnie niniejsza konwencja wejdzie w życie³⁾ dla każdego Członka w sześć miesięcy od daty zarejestrowania jej ratyfikacji.

Art. 9.

1. Członek, który ratyfikował niniejszą konwencję, może wypowiedzieć ją po upływie dziesięciu lat od daty, w której konwencja wejdzie w życie⁴⁾, aktem przesłanym Dyrektorowi Generalnemu Międzynarodowego Biura Pracy do rejestracji. Wypowiedzenie nabiera mocy dopiero po upływie roku od daty, w której zostało zarejestrowane.

2. Każdy Członek, który ratyfikował niniejszą konwencję, a który w ciągu roku po upływie okresu dziesięciu lat, wymienionego w poprzednim paragrafie, nie skorzysta z prawa wypowiedzenia przewidzianego w niniejszym artykule, będzie związany na następny okres dziesięciu lat, poczem może wypowiedzieć niniejszą konwencję po upływie każdego okresu dziesięciu lat w warunkach przewidzianych w niniejszym artykule.

Art. 10.

1. Dyrektor Generalny Międzynarodowego Biura Pracy zawiadomi wszystkich Członków Międzynarodowej Organizacji Pracy o zarejestrowaniu wszystkich ratyfikacji i wypowiedzeń, przesłanych mu przez Członków Organizacji.

2. Zawiadamiając Członków Organizacji o rejestracji ostatniej ratyfikacji, wymaganej do wprowadzenia konwencji w życie, Dyrektor Generalny zwróci uwagę Członków Organizacji na datę, w której konwencja wejdzie w życie⁵⁾.

Art. 11.

Dyrektor Generalny Międzynarodowego Biura Pracy poda Sekretarzowi Generalnemu Narodów Zjednoczonych do zarejestrowania zgodnie z artykułem 102 Karty Narodów Zjednoczonych dokładne informacje o wszystkich ratyfikacjach i aktach wypowiedzenia zarejestrowanych przez niego zgodnie z postanowieniami poprzednich artykułów.

Art. 12.

Po upływie każdego okresu dziesięciu lat po wejściu w życie⁶⁾ niniejszej konwencji Rada Administracyjna Międzynarodowego Biura Pracy złoży Konferencji Ogólnej sprawozdanie ze stosowania niniejszej konwencji i rozważy, czy pożądane będzie umieszczenie na porządku obrad Konferencji sprawy jej rewizji w całości lub częściowo.

Art. 13.

1. Jeżeli Konferencja przyjmie nową konwencję, stanowiącą rewizję konwencji niniejszej w całości lub częściowo, to, o ile nowa konwencja nie postanowi inaczej,

2. Niniejsza konwencja pozostanie w każdym razie w mocy w swej obecnej formie i treści dla tych Członków, którzy ją ratyfikowali, a nie ratyfikowali konwencji zrewidowanej.

Art. 14.

Brzmienie francuskie i angielskie tekstu niniejszej konwencji jest jednakowo miarodajne.

^{1), 3), 4)} Konwencja weszła w życie w stosunku do Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej dnia 13 października 1954 r.

^{2), 5), 6)} Konwencja weszła w życie dnia 22 kwietnia 1953 r.

Art. 102.

1. Każdy traktat i każdy układ międzynarodowy, zawarty przez któregokolwiek członka Narodów Zjednoczonych po wejściu w życie niniejszej Karty, powinien być możliwie jak najprędzej zarejestrowany w Sekretariacie i przez Sekretariat ogłoszony.

2. W razie gdyby jakikolwiek tego rodzaju traktat lub układ międzynarodowy nie został zarejestrowany zgodnie z postanowieniami ustępu 1 niniejszego artykułu, to żadna ze stron umawiających się nie będzie mogła powoływać się na taki traktat albo układ przed którymkolwiek organem Narodów Zjednoczonych.