Umowa dotycząca statusu Organizacji Traktatu Północnoatlantyckiego, przedstawicieli narodowych i personelu międzynarodowego
Państwa-sygnatariusze niniejszej Umowy,
biorąc pod uwagę, że dla wykonywania swoich funkcji i realizacji celów niezbędne jest, aby Organizacja Traktatu Północnoatlantyckiego, jej międzynarodowy personel i przedstawiciele państw-członków, uczestniczący w posiedzeniach Organizacji, posiadali status określony w niniejszej umowie,
uzgodniły, co następuje:
Część I. Postanowienia ogólne
Artykuł 1
W niniejszej Umowie, wyrażenie:
a) "Organizacja" oznacza Organizację Traktatu Północnoatlantyckiego, składającą się z Rady i jej organów pomocniczych;
b) "Rada" oznacza Radę ustanowioną zgodnie z artykułem 9 Traktatu Północnoatlantyckiego i Radę Zastępców;
c) "organy pomocnicze" oznacza każdy organ, komitet albo służbę, ustanowione przez Radę lub na podstawie jej upoważnienia, z wyjątkiem tych, do których, zgodnie z artykułem 2, niniejsza Umowa nie ma zastosowania;
d) "przewodniczący Rady Zastępców" oznacza, pod jego nieobecność, wiceprzewodniczącego, działającego w jego zastępstwie.
Niniejsza Umowa nie ma zastosowania do wszelkich dowództw wojskowych, ustanowionych zgodnie z Traktatem Północnoatlantyckim, ani do innych organów wojskowych, chyba że Rada postanowi inaczej.
Organizacja i państwa członkowskie będą w każdym czasie współpracować w celu ułatwienia właściwego funkcjonowania wymiaru sprawiedliwości, zapewnienia przestrzegania zarządzeń policyjnych i zapobiegania wszelkim nadużyciom związanym z immunitetami i przywilejami określonymi w niniejszej Umowie. Jeżeli jakiekolwiek państwo członkowskie uzna, że nastąpiło nadużycie immunitetu lub przywileju przyznanego na mocy niniejszej Umowy, zostaną przeprowadzone konsultacje między tym państwem i Organizacją, lub między zainteresowanymi państwami, w celu ustalenia, czy takie nadużycie nastąpiło, a jeżeli tak, w celu zapewnienia, aby nadużycie się nie powtórzyło. Niezależnie od powyższych lub jakichkolwiek innych postanowień niniejszej Umowy, jeżeli dane państwo członkowskie uzna, że jakakolwiek osoba nadużyła swego przywileju związanego z zamieszkaniem lub jakiegokolwiek innego przywileju lub immunitetu przyznanego na mocy niniejszej Umowy, może domagać się opuszczenia przez tę osobę swojego terytorium.