Rozdział poprzedni

Część 2. Oświadczenia

Rada i zgoda Senatu na ratyfikację Protokołów do Traktatu Północnoatlantyckiego z 1949 r. w sprawie przystąpienia Polski, Węgier i Czech zostaje wyrażona z uwzględnieniem następujących oświadczeń:
(1) Potwierdzenie, że członkostwo Stanów Zjednoczonych w NATO pozostaje sprawą o żywotnym znaczeniu dla bezpieczeństwa narodowego Stanów ZjednoczonychSenat oświadcza, że:
(A) od prawie 50 lat Organizacja Traktatu Północnoatlantyckiego (NATO) pełni rolę nadrzędnej organizacji broniącej terytorium na obszarze północnoatlantyckim przed wszelkimi zagrożeniami zewnętrznymi;
(B) poprzez wspólne działania uznane demokracje Ameryki Północnej i Europy, które zostały połączone w NATO, nie ustawały w dążeniach i pełniły wiodącą rolę w zapewnieniu przetrwania rządów demokratycznych w Europie i Ameryce Północnej przez cały okres zimnej wojny;
(C) NATO zwiększa bezpieczeństwo Stanów Zjednoczonych poprzez włączanie państw europejskich w proces wspólnego planowania w zakresie bezpieczeństwa, poprzez zapobieganie destabilizującej renacjonalizacji polityki wojskowej w krajach europejskich oraz poprzez zapewnienie ciągłej i bezpośredniej przywódczej roli Stanów Zjednoczonych w sprawach bezpieczeństwa europejskiego;
(D) odpowiedzialność i ciężar finansowy obrony demokracji Europy i Ameryki Północnej mogą być bardziej sprawiedliwie rozłożone w sojuszu, którego członkowie wywiązują się z określonych zobowiązań i zadań sił zbrojnych;
(E) bezpieczeństwo i pomyślność gospodarczą Stanów Zjednoczonych wzmacnia zbiorowa obrona NATO przeciwko agresji, która może zagrażać terytorium członków NATO;
(F) członkostwo Stanów Zjednoczonych w NATO pozostaje sprawą o żywotnym znaczeniu dla interesów bezpieczeństwa narodowego Stanów Zjednoczonych.

(2) Strategiczne uzasadnienie rozszerzenia NATO
Senat uważa, że:
(A) pomimo upadku komunizmu w większości krajów Europy i rozpadu Związku Radzieckiego, Stany Zjednoczone i ich sojusznicy z NATO stają w obliczu zagrożeń ich stabilności i integralności terytorialnej, w tym wspólnych zagrożeń opisanych w części 3(1)(A)(v);
(B) inwazja na Polskę, Węgry i Czechy lub ich destabilizacja wynikająca z zewnętrznych ruchów wywrotowych zagroziłyby stabilności Europy i stanowiłyby zagrożenie dla żywotnych interesów bezpieczeństwa narodowego Stanów Zjednoczonych;
(C) Polska, Węgry i Czechy, mając ustanowione już demokratyczne rządy i pokazawszy chęć sprostania wymogom członkostwa, w tym wymogom niezbędnym do wniesienia wkładu w terytorialną obronę wszystkich członków NATO, są w stanie realizować zasady Traktatu Północnoatlantyckiego i przyczyniać się do bezpieczeństwa obszaru północnoatlantyckiego;
(D) rozszerzenie członkostwa w NATO o Czechy, Polskę i Węgry wzmocni NATO, zwiększy bezpieczeństwo i stabilność w Europie Środkowej, odstraszy potencjalnych agresorów i w ten sposób służyć będzie interesom Stanów Zjednoczonych i ich sojuszników w NATO.

(3) Nadrzędność Rady Północnoatlantyckiej w podejmowaniu decyzji przez NATO
W rozumieniu Senatu:
(A) ponieważ Rada Północnoatlantycka jest nadrzędnym organem decyzyjnym NATO, jej decyzje nie podlegają przeglądowi, kwestionowaniu lub wetowaniu przez dowolne forum afiliowane przy NATO, w tym Stałą Wspólną Radę NATO-Rosja lub Euroatlantycką Radę Partnerstwa bądź przez jakiekolwiek państwo nieczłonkowskie uczestniczące w dowolnym tego typu forum;
(B) decyzje Rady Północnoatlantyckiej dotyczące podjęcia, zgodnie z Traktatem Północnoatlantyckim, dowolnego działania w obronie obszaru północnoatlantyckiego, włączając w to rozmieszczenie, działania lub stacjonowanie wojsk, nie wymagają zgody organizacji Narodów Zjednoczonych, Organizacji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie lub jakiejkolwiek innej organizacji międzynarodowej;
(C) Rada Północnoatlantycka odpowiada w sposób bezpośredni za sprawy związane z podstawową polityką NATO, w tym tworzenie Koncepcji Strategicznej NATO (zgodnie z definicją w pkt. 3 (1) (F)), i wypracowuje w drodze konsensusu swe stanowisko przed wszelkimi negocjacjami pomiędzy NATO a państwami nieczłonkowskimi, które wpływają na stosunki NATO z nie-NATO-wskimi członkami, uczestniczącymi w takich gremiach jak Stała Wspólna Rada.

(4) Pełne członkostwo dla nowych członków NATO
(A) W rozumieniu Senatu Polska, Węgry i Czechy, stając się członkami NATO, będą miały te same prawa, zobowiązania, obowiązki i ochronę co wszyscy inni członkowie NATO.
(B) Zobowiązania polityczne. Senat popiera zobowiązania polityczne podjęte przez NATO na rzecz Federacji Rosyjskiej w Akcie podstawowym NATO-Rosja, które nie mają mocy prawnej i w żaden sposób nie wykluczają jakichkolwiek przyszłych decyzji Rady Północnoatlantyckiej, mających na celu zachowanie bezpieczeństwa członków NATO.

(5) Stosunki NATO-Rosja
Senat uważa, że w interesie Stanów Zjednoczonych jest, aby NATO rozwijało nowe i konstruktywne stosunki z Federacją Rosyjską w miarę podążania przez Federację Rosyjską drogą demokratyzacji, reform rynkowych i pokojowych stosunków z sąsiadami.

(6) Znaczenie integracji europejskiej
(A) W rozumieniu Senatu:
(i) głównym celem NATO jest zapewnianie zbiorowej obrony jego członkom;
(ii) Organizacja Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie jest fundamentalną instytucją służącą promowaniu demokracji i praworządności, zapobieganiu kryzysom i przywracaniu normalnego stanu po zażegnaniu konfliktów, i jako taka stanowi istotne forum dyskusji i rozwiązywania sporów politycznych pomiędzy członkami europejskimi, Kanadą i Stanami Zjednoczonymi;
(iii) Unia Europejska jest podstawową organizacją służącą integracji ekonomicznej, politycznej i społecznej w nie podzielonej Europie wszystkich spełniających warunki członkostwa krajów europejskich.
(B) Polityką Stanów Zjednoczonych jest:
(i) pełne wykorzystanie instytucji Organizacji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie, w celu politycznego rozwiązywania sporów w Europie;
(ii) aktywne wspieranie wysiłków Unii Europejskiej na rzecz rozszerzania jej członkostwa, co pomoże w stabilizacji demokratycznych państw Europy Środkowej i Wschodniej.

(7) Przyszłe rozpatrywanie kandydatów do członkostwa w NATO
(A) Senat stwierdza, że:
(i) artykuł 10 Traktatu Północnoatlantyckiego stanowi, iż członkowie NATO mogą jednomyślnie zaprosić do przystąpienia do Traktatu Północnoatlantyckiego dowolne inne państwo europejskie, mające możliwość realizowania zasad Traktatu Północnoatlantyckiego i przyczyniania się do bezpieczeństwa obszaru północnoatlantyckiego;
(ii) w swej deklaracji ze szczytu w Madrycie z 8 lipca 1997 r. NATO zobowiązało się do utrzymania otwartych drzwi na przyjęcie dodatkowych członków Sojuszu w przyszłości, jeśli kraje te sprostają wymogom artykułu 10 Traktatu Północnoatlantyckiego;
(iii) poza Czechami, Polską i Węgrami, Stany Zjednoczone nie zgodziły się na zaproszenie ani nie zobowiązały się do zaproszenia jakiegokolwiek innego kraju do przystąpienia do NATO w przyszłości;
(iv) Stany Zjednoczone nie będą popierały przystąpienia do Traktatu Północnoatlantyckiego jakiegokolwiek innego państwa europejskiego (innego niż Polska, Węgry i Czechy), ani zaproszenia do rozpoczęcia z nim rozmów akcesyjnych, jeżeli:
(I) Prezydent nie zwróci się w tej sprawie do Senatu zgodnie z art. II pkt 2 ust. 2 Konstytucji Stanów Zjednoczonych (dotyczącym rady i zgody Senatu na zawieranie traktatów);
(II) przyszły członek NATO nie będzie mógł wypełnić zobowiązań i obowiązków wynikających z członkostwa, a jego włączenie nie będzie służyło ogólnym politycznym i strategicznym interesom NATO i Stanów Zjednoczonych.
(B) Wymóg konsensusu i ratyfikacji. Senat oświadcza, że żadne działanie lub umowa nie będące wynikiem decyzji podjętej w drodze konsensusu przez wszystkich członków NATO, zatwierdzonej zgodnie z procedurami obowiązującymi w poszczególnych krajach członkowskich NATO, w tym, w przypadku Stanów Zjednoczonych, z wymaganiami art. II pkt 2 ust. 2 Konstytucji Stanów Zjednoczonych (dotyczącymi rady i zgody Senatu na zawieranie traktatów), nie będzie w świetle Traktatu Północnoatlantyckiego stanowić zobowiązania w dziedzinie bezpieczeństwa.

(8) Partnerstwo dla Pokoju
Senat oświadcza, że:
(A) współpraca członków NATO i krajów Partnerstwa dla Pokoju jest ważnym i trwałym uzupełnieniem NATO w dziedzinie utrzymania i wzmocnienia bezpieczeństwa regionalnego;
(B) Partnerstwo dla Pokoju pełni zasadniczą rolę w promowaniu wspólnych zadań członków NATO i krajów Partnerstwa dla Pokoju, w tym:
(i) zwiększonej przejrzystości w przygotowywaniu narodowych planów i budżetów obronnych;
(ii) zapewnienia demokratycznej kontroli nad siłami zbrojnymi;
(iii) utrzymania potencjału i gotowości krajów Partnerstwa dla Pokoju do wniesienia wkładu w operacje Organizacji Narodów Zjednoczonych i Organizacji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie;
(iv) rozwijania współpracy wojskowej z NATO;
(v) wzmacniania interoperacyjności pomiędzy siłami zbrojnymi krajów Partnerstwa dla Pokoju i siłami członków NATO;
(C) NATO podjęło nowe inicjatywy w zakresie wzmacniania Partnerstwa dla Pokoju w celu:
(i) wzmocnienia mechanizmu konsultacji politycznych w Partnerstwie dla Pokoju poprzez Euroatlantycką Radę Partnerstwa;
(ii) zwiększenia operacyjnej roli Partnerstwa dla Pokoju;
(iii) umożliwienia silniejszego zaangażowania członków Partnerstwa dla Pokoju w procesy podejmowania decyzji i planowania w ramach Partnerstwa;
(D) wzmocnienie Partnerstwa dla Pokoju służy bezpieczeństwu Stanów Zjednoczonych, gdyż zwiększa stabilność i bezpieczeństwo na całym obszarze północnoatlantyckim;
(E) przystąpienie w przyszłości do Traktatu Północnoatlantyckiego przez nowych członków NATO nie może podważyć zdolności krajów NATO i Partnerstwa dla Pokoju do realizacji zadań Partnerstwa dla Pokoju;
(F) członkostwo w Partnerstwie dla Pokoju w żaden sposób nie stoi na przeszkodzie ubieganiu się o przystąpienie do Traktatu Północnoatlantyckiego, rozpatrywaniu kandydatury do członkostwa w NATO.

(9) W odniesieniu do płatności, jakie kraje europejskie winne są ofiarom nazistów
(A) Oświadczenie. Senat oświadcza, że w czasie przyszłych spotkań i w korespondencji z rządami europejskimi sekretarz stanu USA powinien:
(i) podnieść sprawę odszkodowań ubezpieczeniowych, jakie kraje te są winne ofiarom nazistów (oraz beneficjentom i spadkobiercom ofiar) na skutek działań podjętych przez wszelkie dawne reżimy komunistyczne w czasie nacjonalizacji zagranicznych firm ubezpieczeniowych i konfiskaty ich mienia w następstwie drugiej wojny światowej;
(ii) dążyć do uzyskania od rządów tych krajów zobowiązania, że przedstawią pełne rozliczenie całkowitej wartości mienia firm ubezpieczeniowych, które zostało przejęte przez wszelkich ich komunistycznych poprzedników, i udostępnią wszystkie dokumenty odnoszące się do nie wypłaconych odszkodowań ubezpieczeniowych, będące w ich posiadaniu;
(iii) dążyć do uzyskania od rządów tych krajów zobowiązania, że wniosą wkład w zaspokojenie tych nie uregulowanych roszczeń ubezpieczeniowych w wysokości, która odzwierciedla obecną wartość mienia przejętego przez wszelkie rządy komunistyczne (i za które uprzednio nie wypłacono żadnej rekompensaty).
(B) Definicja. W znaczeniu użytym w powyższym punkcie termin "ofiary nazistów" oznacza osoby prześladowane w okresie od 23 marca 1933 r. do 8 maja 1945 r. przez, pod kierunkiem, w imieniu lub z upoważnienia nazistowskiego rządu Niemiec lub innego rządu będącego jego sojusznikiem.

Rozdział następny Powrót do początku