KONWENCJA
o przywilejach i immunitetach organizacji wyspecjalizowanych
przyjęta przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych dnia 21 listopada 1947 r.
Zważywszy, że Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych przyjęło dnia 13 lutego 1946 roku rezolucję przewidującą ujednolicenie - w takim stopniu, w jakim to jest możliwe - przywilejów i immunitetów przysługujących Organizacji Narodów Zjednoczonych i różnym organizacjom wyspecjalizowanym, oraz
zważywszy, że odbyły się konsultacje między Organizacją Narodów Zjednoczonych a organizacjami wyspecjalizowanymi dotyczące realizacji powyższej rezolucji,
Zgromadzenie Ogólne rezolucją nr 179(II) przyjętą dnia 21 listopada 1947 roku zatwierdziło poniższą konwencję, którą przedkłada się do przyjęcia organizacjom wyspecjalizowanym i do przystąpienia każdemu członkowi Organizacji Narodów Zjednoczonych oraz każdemu innemu państwu, będącemu członkiem jednej lub więcej organizacji wyspecjalizowanych.
Art. I.
Definicje i zakres stosowania.
§ 1. W niniejszej konwencji:
(i) Określenie "klauzule standardowe" odnosi się do postanowień artykułów od II do IX.
(ii) Określenie "organizacje wyspecjalizowane" oznacza:
(a) Międzynarodową Organizację Pracy,
(b) Organizację Narodów Zjednoczonych do Spraw Wyżywienia i Rolnictwa,
(c) Organizację Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i Kultury,
(d) Organizację Międzynarodowego Lotnictwa Cywilnego,
(e) Międzynarodowy Fundusz Walutowy,
(f) Międzynarodowy Bank Odbudowy i Rozwoju,
(g) Światową Organizację Zdrowia,
(h) Światowy Związek Pocztowy,
(i) Międzynarodowy Związek Telekomunikacyjny oraz
(j) każdą inną organizację związaną z Organizacją Narodów Zjednoczonych zgodnie z artykułami 57 i 63 Karty.
(iii) Określenie "konwencja" oznacza, w odniesieniu do którejkolwiek organizacji wyspecjalizowanej, klauzule standardowe zmodyfikowane przez ostateczny (lub zrewidowany) tekst załącznika, przekazanego przez tę organizację zgodnie z §§ 36 i 38.
(iv) Dla celów artykułu III określenie "majątek i aktywa" obejmuje również majątek i fundusze zarządzane przez organizację wyspecjalizowaną działającą w ramach swych uprawnień statutowych.
(v) Dla celów artykułów V i VII określenie "przedstawiciele członków" obejmuje wszystkich przedstawicieli, zastępców, doradców, ekspertów technicznych i sekretarzy delegacji.
(vi) W §§ 13, 14, 15 i 25 wyrażenie "posiedzenia zwoływane przez organizację wyspecjalizowaną" oznacza posiedzenia: 1) jej zgromadzenia lub jej organu wykonawczego (niezależnie od jego nazwy) i 2) jakiejkolwiek komisji przewidzianej w jej statucie, 3) jakiejkolwiek zwołanej przez nią konferencji międzynarodowej oraz 4) jakiegokolwiek komitetu któregokolwiek z tych organów.
(vii) Określenie "dyrektor generalny" oznacza najwyższego funkcjonariusza administracyjnego danej organizacji wyspecjalizowanej, niezależnie od tego, czy nazywa się on dyrektorem generalnym, czy też inaczej.
§ 2. Każde Państwo będące Stroną niniejszej konwencji w stosunku do którejkolwiek organizacji wyspecjalizowanej, do której konwencja ma zastosowanie zgodnie z § 37, przyzna takiej organizacji lub w związku z taką organizacją, przywileje i immunitety przewidziane w klauzulach standardowych na warunkach w nich wymienionych, z zastrzeżeniem wszelkich zmian tych klauzul zawartych w postanowieniach ostatecznego (lub zrewidowanego) tekstu załącznika dotyczącego danej organizacji i przekazanego zgodnie z postanowieniami § 36 lub 38.
Art. II.
Osobowość prawna.
§ 3. Organizacje wyspecjalizowane posiadają osobowość prawną. Mają one zdolność do: a) zawierania umów, b) nabywania i zbywania majątku nieruchomego i ruchomego, c) wszczynania postępowania prawnego.
Art. III.
Majątek, fundusze i aktywa.
§ 4. Organizacje wyspecjalizowane oraz majątek i aktywa tych organizacji, bez względu na to, gdzie i w czyich rękach się znajdują, korzystają z pełnego immunitetu jurysdykcyjnego, chyba że w określonym przypadku zrzekną się one wyraźnie tego immunitetu. Zrzeczenie się immunitetu nie może jednak rozciągać się na jakiekolwiek czynności egzekucyjne.
§ 5. Pomieszczenia organizacji wyspecjalizowanych są nietykalne. Majątek i aktywa tych organizacji, bez względu na to, gdzie i w czyich rękach się znajdują, nie podlegają rewizji, rekwizycji, konfiskacie, wywłaszczeniu i wszelkim innym formom ingerencji w trybie postępowania egzekucyjnego, administracyjnego, sądowego lub ustawodawczego.
§ 6. Archiwa organizacji wyspecjalizowanych oraz wszelkie dokumenty należące do nich albo będące w ich posiadaniu są nietykalne bez względu na miejsce, w którym się znajdują.
§ 7. Nie podlegając żadnej finansowej kontroli, reglamentacji ani jakiemukolwiek moratorium:
a) organizacje wyspecjalizowane mogą posiadać fundusze, złoto i wszelkiego rodzaju waluty oraz prowadzić rachunki w każdej walucie,
b) organizacje wyspecjalizowane mogą swobodnie przekazywać swoje fundusze, złoto lub waluty z jednego kraju do drugiego albo w obrębie jakiegokolwiek kraju, jak również wymieniać wszelkie posiadane przez siebie waluty na inną dowolną walutę.
§ 8. Każda organizacja wyspecjalizowana, korzystając z praw przyznanych jej zgodnie z § 7, uwzględni wszelkie wnioski kierowane do niej przez rząd każdego Państwa będącego Stroną niniejszej konwencji, o ile uzna ona, że uwagi te mogą być przyjęte bez szkody dla jej interesów.
§ 9. Organizacje wyspecjalizowane, ich aktywa, dochody i innego rodzaju majątek są:
a) zwolnione od wszelkich podatków bezpośrednich; rozumie się jednak, że organizacje wyspecjalizowane nie będą domagały się zwolnienia od tych podatków, które w rzeczywistości są jedynie opłatami za świadczenia usług użyteczności publicznej;
b) zwolnione od opłat celnych oraz zakazów i ograniczeń przywozu lub wywozu w odniesieniu do przedmiotów przywożonych lub wywożonych przez organizacje wyspecjalizowane do ich użytku służbowego; rozumie się jednak, że przedmioty wwiezione na podstawie takiego zwolnienia nie będą sprzedane w kraju, do którego zostały przywiezione, chyba że nastąpi to na warunkach uzgodnionych z rządem tego kraju;
c) zwolnione od opłat celnych oraz zakazów i ograniczeń przywozu lub wywozu w stosunku do ich wydawnictw.
§ 10. Jakkolwiek organizacje wyspecjalizowane nie będą domagały się, w zasadzie, zwolnienia od opłat akcyzowych i podatków od sprzedaży, wliczonych w cenę przedmiotów ruchomych lub majątku nieruchomego, jednakże w razie dokonywania przez nie na swój użytek służbowy poważnych zakupów przedmiotów lub majątku, których cena obejmuje tego rodzaju opłaty i podatki, Państwa będące Stronami niniejszej konwencji, w każdym przypadku, gdy będzie to możliwe, podejmą odpowiednie kroki administracyjne w celu zwolnienia od tych opłat i podatków lub zwrotu sum już wpłaconych.
Art. IV.
Ułatwienia w zakresie porozumiewania się.
§ 11. W zakresie porozumiewania się w sprawach urzędowych każda organizacja wyspecjalizowana korzysta na terytorium każdego Państwa będącego Stroną niniejszej konwencji z traktowania nie mniej korzystnego niż przyznane przez rząd tego Państwa każdemu innemu rządowi, włączając w to jego przedstawicielstwo dyplomatyczne. Dotyczy to spraw pierwszeństwa oraz taryf i opłat za przesyłki pocztowe, kablogramy, telegramy, radiotelegramy, telefotografie, telefonogramy i inne środki porozumiewania się, jak również taryf prasowych za informacje udzielane prasie i radio.
§ 12. Korespondencja urzędowa i inne komunikaty urzędowe organizacji wyspecjalizowanych nie podlegają cenzurze.
Organizacje wyspecjalizowane mają prawo używać szyfru, jak również wysyłać i otrzymywać korespondencję przez kurierów albo w opieczętowanych walizach. Kurierom tym oraz walizom przyznaje się takie przywileje i immunitety, jak kurierom i walizom dyplomatycznym.
Postanowienia niniejszego paragrafu nie wykluczają podjęcia odpowiednich środków bezpieczeństwa określonych na podstawie porozumienia między Państwem będącym Stroną niniejszej konwencji a organizacją wyspecjalizowaną.
Art. V.
Przedstawiciele członków.
§ 13. Przedstawiciele członków na posiedzeniach zwoływanych przez organizację wyspecjalizowaną korzystają w czasie wykonywania swych funkcji i podczas podróży na miejsca posiedzenia i z powrotem z następujących przywilejów i immunitetów:
a) nie podlegają aresztowaniu lub zatrzymaniu, a ich bagaż osobisty nie podlega zajęciu, oraz korzystają z immunitetu jurysdykcyjnego w odniesieniu do ich wypowiedzi ustnych lub pisemnych i czynności dokonanych przez nich w charakterze urzędowym,
b) nietykalności wszystkich urzędowych papierów i dokumentów,
c) prawa używania szyfru i otrzymywania dokumentów lub korespondencji przez kurierów lub w opieczętowanych walizach,
d) zwolnienia ich samych oraz ich współmałżonków od wszelkich ograniczeń imigracyjnych i formalności dotyczących rejestracji cudzoziemców oraz od wszelkich obowiązków związanych z narodową służbą publiczną w krajach, w których przebywają albo przez które przejeżdżają w czasie wykonywania swych funkcji,
e) z takich samych ułatwień w zakresie ograniczeń walutowych lub wymiany waluty, jakie przyznawane są przedstawicielom rządów obcych będących w czasowej misji urzędowej,
f) z takich samych immunitetów i ułatwień w odniesieniu do ich bagażu osobistego, jakie przyznawane są członkom przedstawicielstw dyplomatycznych podobnej rangi.
§ 14. W celu zapewnienia przedstawicielom członków organizacji wyspecjalizowanych na posiedzeniach zwoływanych przez te organizacje pełnej wolności słowa i całkowitej niezależności przy wykonywaniu ich funkcji, immunitet jurysdykcyjny w odniesieniu do ich wypowiedzi ustnych lub pisemnych i czynności dokonanych przez nich przy wykonywaniu ich funkcji będzie im przysługiwał nawet po wygaśnięciu mandatu tych osób.
§ 15. W przypadku gdy opodatkowanie w jakiejkolwiek formie zależy od faktu przebywania na danym terytorium, nie będą uważane za okresy przebywania te okresy, podczas których przedstawiciele członków organizacji wyspecjalizowanych, delegowani na posiedzenia przez nie zwoływane, będą przebywali na terytorium jednego z członków w związku z wykonywaniem swych funkcji.
§ 16. Przywileje i immunitety przyznaje się przedstawicielom członków nie dla ich osobistej korzyści, ale w celu zapewnienia im całkowitej niezależności przy wykonywaniu ich funkcji związanych z organizacjami wyspecjalizowanymi. Dlatego też członek ma nie tylko prawo, ale i obowiązek zrzec się immunitetu swego przedstawiciela w tych wszystkich przypadkach, kiedy, zdaniem tego członka, immunitet stałby na przeszkodzie wymiarowi sprawiedliwości i kiedy można się go zrzec bez szkody dla celu, w którym został on przyznany.
§ 17. Postanowień §§ 13, 14 i 15 nie stosuje się wobec władz państwa, którego dana osoba jest obywatelem lub którego jest ona lub była przedstawicielem.
Art. VI.
Funkcjonariusze.
§ 18. Każda organizacja wyspecjalizowana ustali kategorie funkcjonariuszy, do których stosują się postanowienia niniejszego artykułu i artykułu VIII. Poinformuje ona o tym rządy wszystkich Państw będących Stronami niniejszej konwencji w odniesieniu do danej organizacji, jak również Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych. Nazwiska funkcjonariuszy objętych tymi kategoriami będą podawane periodycznie do wiadomości wspomnianym rządom.
§ 19. Funkcjonariusze organizacji wyspecjalizowanych:
a) korzystają z immunitetu jurysdykcyjnego w odniesieniu do ich wypowiedzi ustnych lub pisemnych i czynności dokonanych przez nich w charakterze urzędowym,
b) korzystają w odniesieniu do pensji i uposażeń, wypłacanych im przez organizacje wyspecjalizowane, z takich samych zwolnień od podatków i na takich samych warunkach, z jakich korzystają funkcjonariusze Organizacji Narodów Zjednoczonych,
c) nie podlegają, wraz z ich współmałżonkami i członkami rodziny będącymi na ich utrzymaniu, ograniczeniom imigracyjnym i przepisom dotyczącym rejestracji cudzoziemców,
d) w zakresie ułatwień przy wymianie walut korzystają z takich samych przywilejów, jak podobnej rangi funkcjonariusze wchodzący w skład przedstawicielstw dyplomatycznych,
e) korzystają, wraz z ich współmałżonkami i członkami rodziny będącymi na ich utrzymaniu, z takich samych ułatwień przy powrocie do kraju w okresie kryzysu międzynarodowego, jak podobnej rangi funkcjonariusze wchodzący w skład misji dyplomatycznych,
f) przy obejmowaniu swego stanowiska w danym kraju mają prawo wwieźć bez opłat celnych swoje ruchomości i przedmioty osobistego użytku.
§ 20. Funkcjonariusze organizacji wyspecjalizowanych są zwolnieni od wszelkich obowiązków dotyczących narodowej służby publicznej. Jednakże w stosunku do państw, których są oni obywatelami, zwolnienie to ograniczone jest tylko do tych funkcjonariuszy organizacji wyspecjalizowanych, których nazwiska, z uwagi na ich funkcje, zostały wymienione na liście sporządzonej przez dyrektora generalnego organizacji wyspecjalizowanej i zatwierdzonej przez państwo, którego są obywatelami.
W razie powołania do narodowej służby publicznej innych funkcjonariuszy organizacji wyspecjalizowanej zainteresowane państwo, na prośbę organizacji wyspecjalizowanej, odroczy powołanie ich do służby na taki czas, jaki okaże się niezbędny, aby uniknąć zakłócenia podstawowej działalności danej organizacji.
§ 21. Niezależnie od przywilejów i immunitetów przewidzianych w §§ 19 i 20, dyrektor generalny każdej organizacji wyspecjalizowanej, jak również każdy funkcjonariusz działający w jego imieniu podczas jego nieobecności, korzystają, zarówno sami, jak i ich współmałżonkowie i niepełnoletnie dzieci, z przywilejów, immunitetów, zwolnień i ułatwień, jakie przyznawane są przedstawicielom dyplomatycznym zgodnie z prawem międzynarodowym.
§ 22. Przywileje i immunitety przyznaje się funkcjonariuszom wyłącznie w interesie organizacji wyspecjalizowanych, a nie dla osobistej korzyści tych funkcjonariuszy. Każda organizacja wyspecjalizowana ma prawo i obowiązek zrzec się immunitetu przyznanego określonemu funkcjonariuszowi w tych wszystkich przypadkach, gdy jej zdaniem, immunitet ten stałby na przeszkodzie wymiarowi sprawiedliwości i można się go zrzec bez szkody dla interesów organizacji wyspecjalizowanej.
§ 23. Każda organizacja wyspecjalizowana będzie stale współdziałać z właściwymi władzami państw-członków w celu ułatwienia sprawnego wymiaru sprawiedliwości, zapewnienia przestrzegania przepisów porządkowych i zapobieżenia wszelkim nadużyciom w związku z przywilejami, immunitetami i ułatwieniami, o których mowa w niniejszym artykule.
Art. VII.
Nadużycie przywilejów.
§ 24. Jeżeli Państwo będące Stroną niniejszej konwencji uzna, że przywileje lub immunitety przyznane przez niniejszą konwencję zostały nadużyte, przeprowadzi konsultacje z zainteresowaną organizacją wyspecjalizowaną w celu ustalenia, czy nadużycie to istotnie miało miejsce, a w razie stwierdzenia nadużycia - w celu podjęcia starań o niedopuszczenie do jego powtórzenia się. Gdyby w rezultacie tych konsultacji nie osiągnięto wyniku zadowalającego dla tego państwa i dla organizacji wyspecjalizowanej, sprawa dotycząca ustalenia faktu nadużycia przywileju lub immunitetu zostanie wniesiona do Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości zgodnie z § 32. Jeżeli Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości stwierdzi, że takie nadużycie miało miejsce, Państwo będące Stroną niniejszej konwencji, wobec którego dopuszczono się tego nadużycia, będzie miało prawo - po uprzednim notyfikowaniu o tym zainteresowanej organizacji wyspecjalizowanej - odmówić udzielenia tej organizacji przywileju lub immunitetu, który został nadużyty.
§ 25. 1. Przedstawiciele członków delegowani na posiedzenia zwoływane przez organizacje wyspecjalizowane, w czasie wykonywania swych funkcji i podczas podróży do miejsca przeznaczenia i z powrotem, jak również funkcjonariusze w rozumieniu § 18, nie będą zmuszeni przez władze miejscowe do opuszczenia kraju, w którym wykonują swe funkcje z powodu jakiejkolwiek czynności dokonanej przez nich w ich urzędowym charakterze. W przypadku jednak, gdyby którakolwiek z tych osób nadużyła swych przywilejów związanych z pobytem uprawiając w tym kraju działalność, która nie pozostaje w związku z jej funkcjami urzędowymi, rząd tego kraju będzie mógł zażądać opuszczenia przez nią kraju z zastrzeżeniem, że:
2. I) przedstawiciele członków lub osoby uprawnione do korzystania z immunitetu dyplomatycznego zgodnie z postanowieniami § 21, nie mogą być wydalone z kraju inaczej, jak w trybie procedury dyplomatycznej stosowanej wobec przedstawicieli dyplomatycznych, akredytowanych w tym kraju;
II) w odniesieniu do funkcjonariusza, do którego nie mają zastosowania postanowienia § 21, żadna decyzja o wydaleniu nie może być powzięta bez zgody ministra spraw zagranicznych danego kraju, który może jej udzielić dopiero po porozumieniu się z dyrektorem generalnym zainteresowanej organizacji wyspecjalizowanej; w razie wszczęcia przeciwko któremukolwiek z funkcjonariuszy postępowania zmierzającego do wydalenia, dyrektor generalny organizacji wyspecjalizowanej będzie miał prawo występowania w tym postępowaniu w charakterze przedstawiciela osoby, przeciwko której zostało ono wszczęte.
Art. VIII.
Przepustki.
§ 26. Funkcjonariusze organizacji wyspecjalizowanych będą mieli prawo korzystania z przepustek Organizacji Narodów Zjednoczonych, zgodnie z porozumieniami administracyjnymi, które zostaną zawarte między Sekretarzem Generalnym Organizacji Narodów Zjednoczonych a właściwymi władzami organizacji wyspecjalizowanych, którym przekazane zostaną specjalne uprawnienia do wydawania przepustek. Sekretarz Generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych notyfikuje każdemu Państwu będącemu Stroną niniejszej konwencji o zawartych porozumieniach administracyjnych.
§ 27. Państwa będące Stronami niniejszej konwencji będą przyjmowały i uznawały przepustki Organizacji Narodów Zjednoczonych wydawane funkcjonariuszom organizacji wyspecjalizowanych jako ważne dokumenty podróży.
§ 28. Podania o wizy, tam gdzie wizy są wymagane, składane przez funkcjonariuszy organizacji wyspecjalizowanych posiadających przepustkę Organizacji Narodów Zjednoczonych, do których dołączono zaświadczenie, że funkcjonariusze ci podróżują w sprawach organizacji wyspecjalizowanej, rozpatrywane będą tak szybko, jak to będzie możliwe. Ponadto osobom takim powinno się udzielać ułatwień umożliwiających szybką podróż.
§ 29. Ułatwienia analogiczne do wymienionych w § 28 zostaną udzielone ekspertom i innym osobom, które, nie mając wprawdzie przepustki Organizacji Narodów Zjednoczonych, będą posiadać zaświadczenie, że podróżują w sprawach organizacji wyspecjalizowanej.
§ 30. Dyrektorzy generalni organizacji wyspecjalizowanych, ich zastępcy, dyrektorzy departamentów i inni funkcjonariusze w randze co najmniej równej dyrektorowi departamentu organizacji wyspecjalizowanej, podróżujący z przepustką Organizacji Narodów Zjednoczonych z ramienia organizacji wyspecjalizowanych, korzystają z takich samych ułatwień w podróży jak podobnej rangi członkowie przedstawicielstw dyplomatycznych.
Art. IX.
Rozstrzyganie sporów.
§ 31. Każda organizacja wyspecjalizowana powinna ustanowić odpowiednie sposoby rozstrzygania:
a) sporów wynikłych z umów lub innych sporów z zakresu prawa prywatnego, w których stroną jest organizacja wyspecjalizowana,
b) sporów, w które został zamieszany funkcjonariusz organizacji wyspecjalizowanej, który z racji swego urzędowego stanowiska korzysta z immunitetu, o ile immunitetu tego nie zrzeczono się zgodnie z postanowieniami § 22.
§ 32. Wszelkie spory dotyczące interpretacji albo stosowania niniejszej konwencji wnosi się do Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości, chyba że w określonym przypadku strony zgodziły się na zastosowanie innej procedury. W razie powstania sporu między organizacją wyspecjalizowaną z jednej strony a państwem-członkiem z drugiej strony występuje się o wydanie opinii doradczej co do wszelkich podniesionych kwestii prawnych związanych z danym sporem, zgodnie z artykułem 96 Karty i artykułem 65 Statutu Trybunału oraz z odpowiednimi postanowieniami układów zawartych między Organizacją Narodów Zjednoczonych a zainteresowaną organizacją wyspecjalizowaną. Strony przyjmują opinię Trybunału jako ostateczne rozstrzygnięcie sporu.
Art. X.
Załączniki i stosowanie konwencji do poszczególnych organizacji wyspecjalizowanych.
§ 33. W odniesieniu do każdej organizacji wyspecjalizowanej klauzule standardowe stosuje się ze wszelkimi zmianami, jakie wynikają z ostatecznego (zrewidowanego) tekstu załącznika do niniejszej konwencji dotyczącego danej organizacji, zgodnie z §§ 36 i 38.
§ 34. Postanowienia konwencji w stosunku do każdej organizacji wyspecjalizowanej należy interpretować z uwzględnieniem funkcji, jakie nakłada na tę organizację jej statut.
§ 35. Projekty załączników od I do IX stanowią zalecenia dla wymienionych w nich organizacji wyspecjalizowanych. Organizacji wyspecjalizowanej nie wymienionej w § 1 Sekretarz Generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych przesyła projekt załącznika zaleconego przez Radę Gospodarczo-Społeczną.
§ 36. Za ostateczny tekst każdego załącznika uważa się tekst zatwierdzony przez zainteresowaną organizację wyspecjalizowaną zgodnie z procedurą przewidzianą w jej statucie. Odpis zatwierdzonego przez siebie załącznika każda organizacja wyspecjalizowana przesyła Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych. Zatwierdzony załącznik zastępuje projekt, o którym mowa w § 35.
§ 37. Niniejszą konwencję stosuje się do określonej organizacji wyspecjalizowanej z chwilą przekazania Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych ostatecznego tekstu odpowiedniego załącznika oraz oświadczenia, że przyjmuje ona klauzule standardowe ze zmianami wprowadzonymi przez ten załącznik i że zobowiązuje się wprowadzić w życie postanowienia §§ 8, 18, 22, 23, 24, 31, 32, 42 i 45 (z zastrzeżeniem wszelkich zmian § 32, jakie okażą się niezbędne dla dostosowania ostatecznego tekstu załącznika do statutu danej organizacji), jak również wszelkie postanowienia załącznika nakładające zobowiązania na tę organizację. Sekretarz Generalny przesyła wszystkim członkom Organizacji Narodów Zjednoczonych, jak również wszystkim innym państwom-członkom organizacji wyspecjalizowanych, uwierzytelnione odpisy zrewidowanych załączników przekazanych zgodnie z postanowieniami § 38.
§ 38. Jeżeli którakolwiek z organizacji wyspecjalizowanych po przesłaniu zgodnie z § 36 ostatecznego tekstu załącznika, wprowadzi zgodnie z procedurą przewidzianą w jej statucie jakiekolwiek poprawki do tego załącznika, prześle ona zrewidowany tekst załącznika Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych.
§ 39. Postanowienia niniejszej konwencji w niczym nie ograniczają ani nie naruszają przywilejów i immunitetów już przyznanych albo które mogą być w przyszłości przyznane jakiejkolwiek organizacji wyspecjalizowanej przez jakiekolwiek państwo ze względu na ustanowienie jej siedziby lub jej biur regionalnych na terytorium tego państwa. Niniejsza konwencja nie stoi na przeszkodzie zawarciu przez którekolwiek Państwo będące jej Stroną z jakąkolwiek organizacją wyspecjalizowaną dodatkowych układów, które konkretyzują postanowienia niniejszej konwencji, rozszerzają lub ograniczają przyznane przez nią przywileje i immunitety.
§ 40. Klauzule standardowe, zmienione przez ostateczny tekst załącznika przesłanego Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych przez organizację wyspecjalizowaną zgodnie z § 36 (albo przez tekst zrewidowanego załącznika przesłanego zgodnie z § 38), powinny być zgodne z postanowieniami obowiązującego statutu tej organizacji. W razie konieczności wprowadzenia jakiejkolwiek poprawki do tego statutu celem zapewnienia takiej zgodności, poprawka taka powinna być wprowadzona w życie zgodnie z procedurą przewidzianą w statucie tej organizacji, zanim zostanie przesłany ostateczny (lub zrewidowany) tekst załącznika.
Niniejsza konwencja nie uchyla ani nie zmienia żadnego postanowienia statutu którejkolwiek organizacji wyspecjalizowanej, jak również żadnych praw lub zobowiązań, jakie organizacja taka może posiadać, nabyć lub przyjąć na siebie.
Art. XI.
Postanowienia końcowe.
§ 41. Przystąpienie
(4)
do niniejszej konwencji członka Organizacji Narodów Zjednoczonych i (z zastrzeżeniem § 42) każdego państwa-członka organizacji wyspecjalizowanej następuje przez złożenie Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych dokumentu przystąpienia, który nabiera mocy w dniu jego złożenia.
§ 42. Każda zainteresowana organizacja wyspecjalizowana podaje tekst niniejszej konwencji wraz z odpowiednimi załącznikami do wiadomości tym spośród jej członków, którzy nie są członkami Organizacji Narodów Zjednoczonych, i zaprasza ich, aby przystąpili do konwencji w stosunku do danej organizacji wyspecjalizowanej przez złożenie Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych lub dyrektorowi generalnemu organizacji wyspecjalizowanej dokumentu przystąpienia do niniejszej konwencji w stosunku do danej organizacji.
§ 43. Każde Państwo będące Stroną niniejszej konwencji wskazuje w swym dokumencie przystąpienia organizację lub organizacje wyspecjalizowane, w stosunku do której lub do których zobowiązuje się stosować postanowienia niniejszej konwencji. Każde Państwo będące już Stroną niniejszej konwencji będzie mogło następnie notyfikować Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych, że zobowiązuje się stosować postanowienia niniejszej konwencji do jednej lub kilku innych organizacji wyspecjalizowanych. Notyfikacja ta nabierze mocy w dniu otrzymania jej przez Sekretarza Generalnego.
§ 44. Niniejsza konwencja wejdzie w życie w stosunkach między każdym Państwem będącym Stroną tej konwencji a organizacją wyspecjalizowaną z chwilą, gdy będzie ją można zastosować do tej organizacji stosownie do § 37 i gdy Państwo będące Stroną zobowiąże się stosować do tej organizacji postanowienia niniejszej konwencji zgodnie z § 43.
§ 45. Sekretarz Generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych powiadomi wszystkie Państwa będące Członkami Organizacji Narodów Zjednoczonych, jak również wszystkie państwa będące członkami organizacji wyspecjalizowanych oraz dyrektorów generalnych organizacji wyspecjalizowanych o złożeniu każdego dokumentu przystąpienia otrzymanego zgodnie z § 41 i o wszystkich późniejszych notyfikacjach otrzymanych zgodnie z § 43. Dyrektor generalny każdej organizacji wyspecjalizowanej powiadomi Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych i członków zainteresowanej organizacji o złożeniu mu na przechowanie każdego dokumentu przystąpienia zgodnie z § 42.
§ 46. Rozumie się, że jeżeli w imieniu któregokolwiek państwa złożono dokument przystąpienia albo późniejszą notyfikację, to państwo to będzie w stanie, na mocy własnego prawa, wypełnić warunki niniejszej konwencji w brzmieniu zmienionym przez ostateczne teksty wszystkich załączników odnoszących się do organizacji, które zostały objęte wyżej wymienionymi przystąpieniami lub notyfikacjami.
§ 47. 1. Z zastrzeżeniem postanowień ustępów 2 i 3 niniejszego paragrafu, każde Państwo będące Stroną niniejszej konwencji zobowiązuje się stosować tę konwencję do każdej organizacji wyspecjalizowanej objętej jego przystąpieniem albo późniejszą notyfikacją, aż do czasu, gdy do tej organizacji będzie można zastosować zrewidowaną konwencję lub załącznik i gdy to Państwo przyjmie tę zrewidowaną konwencję lub załącznik. W przypadku rewizji załącznika, przyjęcie go przez Państwa następuje w drodze notyfikacji, skierowanej do Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych, która nabierze mocy w dniu otrzymania jej przez Sekretarza Generalnego.
2. Jednakże każde Państwo będące Stroną niniejszej konwencji, a które nie jest albo przestało być członkiem organizacji wyspecjalizowanej, może notyfikować Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych i dyrektorowi generalnemu zainteresowanej organizacji, że zamierza odmówić udzielania jej korzyści wynikających z niniejszej konwencji, począwszy od określonej daty, która nie może przypadać wcześniej niż za trzy miesiące, licząc od daty otrzymania tej notyfikacji.
3. Każde Państwo będące Stroną niniejszej konwencji może odmówić udzielania organizacji wyspecjalizowanej, która przestanie być związana z Organizacją Narodów Zjednoczonych, korzyści wynikających z tej konwencji.
4. Sekretarz Generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych powiadamia wszystkie Państwa będące Stronami niniejszej konwencji o każdej notyfikacji przekazanej mu zgodnie z postanowieniami niniejszego paragrafu.
§ 48. Na żądanie jednej trzeciej Państw będących Stronami niniejszej konwencji, Sekretarz Generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych zwoła konferencję w celu dokonania rewizji konwencji.
§ 49. Sekretarz Generalny prześle odpis niniejszej konwencji wszystkim organizacjom wyspecjalizowanym i rządom wszystkich członków Organizacji Narodów Zjednoczonych.
(4)
Konwencja weszła w życie w stosunku do Polski dnia 19 czerwca 1969 r.