Syn Stanisława Herakliusza Lubomirskiego . Zwolennik Stanisława Leszczyńskiego, po którego stronie w latach 1703-09 prowadził z sukcesami wojnę partyzancką w Małopolsce. Później, choć należał do liderów opozycyjnego stronnictwa Potockich, pogodził się z Augustem II. W 1733 poparł kandydaturę Augusta III na tron polski. Kawaler Orderu Orła Białego (1730). Opowiadał się za zreformowaniem i pomnożeniem wojska. Utrzymywał przyjazne stosunki ze Stanisławem Konarskim i finansował Collegium Nobilium.