Syn Jerzego Sebastiana Lubomirskiego wybitny dowódca wojskowy. Pod rozkazami Sobieskiego walczył z Tatarami i Turkami (uczestniczył w zdobyciu Chocimia w 1673). Od 1664 kawaler maltański. Nie przystąpił do rokoszu ojca. Jako stronnik partii francuskiej, z jej poparciem został marszałkiem sejmu w 1681 (występował wówczas przeciw sojuszowi z Austrią). Od 1682 zwolennik ligi antytureckiej, odznaczył się bohaterstwem w odsieczy wiedeńskiej (1683) i w późniejszych kampaniach na Węgrzech. W 1696 zwalczał na sejmie elekcyjnym kandydatury synów Jana III Sobieskiego. Stronnik Augusta II, po abdykacji króla był jednym z kandydatów do korony z poręki szwedzkiej. Po elekcji Stanisława Leszczyńskiego wycofał się z życia publicznego.