O IZBACH FEDERALNYCH

Członkowie obydwu Izb reprezentują Naród, a nie tylko tych, którzy ich wybrali.

§1. W przypadkach określonych w Konstytucji członkowie każdej z izb dzielą się na grupy językowe francuską i niderlandzką, w sposób określony w ustawie.

§2. Senatorowie wymienieni w art. 67 §1 pkt 2^o, 4^o i 7^o tworzą w Senacie francuską grupę językową. Senatorowie wymienieni w art. 67 §1 pkt 1^o, 3^o i 6^o tworzą w Senacie niderlandzką grupę językową.

Izby zbierają się z mocy prawa każdego roku w drugi wtorek października, o ile wcześniej nie zostały zwołane przez Króla.

Sesje izb powinny trwać nie mniej niż 40 dni w roku.

Król ogłasza zamknięcie sesji.

Król ma prawo zwoływać izby na sesje nadzwyczajne.

Król może odroczyć posiedzenie izb. Odroczenie może trwać przez okres jednego miesiąca, przedłużenie tego terminu lub ponowne odroczenie w ramach tej samej sesji może być podjęte tylko za zgodą obydwu izb.

Król może rozwiązać Izbę Reprezentantów tylko wówczas, gdy izba ta bezwzględną większością głosów:

1^o odrzuci wniosek o wotum zaufania dla rządu federalnego i nie zaproponuje Królowi w terminie 3 dni, licząc od daty odrzucenia wniosku o wotum zaufania, nominacji nowego premiera,

2^o uchwali wotum nieufności rządowi federalnemu i nie zaproponuje jednocześnie Królowi nominacji nowego premiera.

Wnioski o wotum zaufania i wotum nieufności mogą być głosowane dopiero po upływie 48 godzin od chwili ich zgłoszenia.

W przypadku dymisji rządu federalnego Król może rozwiązać Izbę Reprezentantów za jej zgodą, podjętą bezwzględną większością głosów.

Rozwiązanie Izby Reprezentantów pociąga za sobą rozwiązanie Senatu.

Akt o rozwiązaniu izb zawiera zarządzenia o przeprowadzeniu nowych wyborów w okresie 40 dni i zwołaniu sesji izb w ciągu dwu miesięcy.

Posiedzenia izb są publiczne.

Jednakże każda z izb może się przekształcić w komitet obradujący tajnie na wniosek swego przewodniczącego lub na wniosek 10 członków.

Następnie izba sama decyduje bezwzględną większością, czy ma być podjęte posiedzenie publiczne na ten sam temat.

Każda izba weryfikuje pełnomocnictwa swych członków i rozstrzyga spory z tym związane.

Nie można być jednocześnie członkiem obydwu izb.

Członek każdej z izb, który został mianowany przez Króla na stanowisko ministra i który przyjął tę nominację, zawiesza swój mandat i może go podjąć ponownie, gdy Król położy kres wykonywaniu funkcji ministra. Ustawa określa sposób zastępczego obsadzenia jego mandatu w izbie.

Członek każdej z izb, który został powołany przez rząd federalny na inne niż minister stanowisko płatne i który przyjął to powołanie, traci natychmiast swój mandat i może go odzyskać tylko w drodze wyborów.

Na każdą sesję izby powołują swych przewodniczących, wiceprzewodniczących i tworzą swoje prezydia.

Przyjęcie uchwały wymaga bezwzględnej większości głosów, z wyjątkiem spraw określonych w regulaminach izb, a dotyczących wyboru ich organów i zgłaszania kandydatów.

W przypadku równej liczby głosów za i przeciw projekt zostaje odrzucony.

Do ważności uchwał każdej z izb wymagana jest obecność większości jej członków.

Umotywowany wniosek, z wyjątkiem spraw dotyczących budżetu i ustaw, dla uchwalenia których wymagana jest większość szczególna, podpisany przez co najmniej trzy czwarte członków jednej z grup językowych i zgłoszony po złożeniu sprawozdania, ale przed przeprowadzeniem głosowania końcowego na posiedzeniu izby, może stwierdzać, iż projekt ustawy oznacza poważne zagrożenie stosunków między wspólnotami.

W takim przypadku dalsze postępowanie parlamentarne ulega zawieszeniu, a wniosek zostaje przekazany Radzie Ministrów, która w ciągu 30 dni przedstawia w tej sprawie umotywowane stanowisko i wzywa zainteresowaną izbę do wypowiedzenia się bądź w sprawie tego stanowiska, bądź w kwestii projektu ewentualnie z poprawkami.

Procedura taka może być zastosowana tylko raz przez członków grupy językowej wobec jednego projektu ustawy.

Głosowanie odbywa się przez powstanie z miejsc lub imiennie; w stosunku do całości projektu ustawy głosowanie odbywa się zawsze imiennie. Zgłaszanie kandydatów i ich wybór odbywa się w głosowaniu tajnym.

Każda z izb ma prawo przeprowadzania dochodzeń.

Zakazane jest osobiste przedstawianie petycji w którejkolwiek z izb.

Każda z izb ma prawo skierować do ministra otrzymane petycje. Ministrowie zobowiązani są do udzielenia odpowiedzi na żądanie izb.

Żaden z członków którejkolwiek z izb nie może być ścigany ani pociągany do odpowiedzialności, ani poddany dochodzeniu za swe opinie i głosowanie w trakcie pełnienia mandatu.

Żaden z członków którejkolwiek z izb nie może być ścigany ani aresztowany w czasie trwania sesji bez zgody właściwej izby, z wyjątkiem schwytania na gorącym uczynku.

Żadne ograniczenie wolności osobistej nie może być stosowane wobec członka którejkolwiek z izb podczas trwania sesji bez zgody właściwej izby.

Zatrzymanie lub ściganie członka którejkolwiek z izb ulega zawieszeniu z rozpoczęciem sesji i na cały okres jej trwania, jeśli izba tego zażąda.

Każda z izb określa w regulaminie sposób postępowania przy wykonywaniu swoich kompetencji.

Sekcja I

O Izbie Reprezentantów

Deputowanych do Izby Reprezentantów wybierają bezpośrednio obywatele, którzy ukończyli 18 lat i których nie dotyczą wyłączenia z grona wyborców określone w ustawie.

Każdy wyborca ma tylko jeden głos.

Organizacja kolegiów wyborczych uregulowana jest w ustawie.

Wybory odbywają się w oparciu o zasadę proporcjonalności określoną w ustawie.

Głosowanie jest obowiązkowe i tajne. Odbywa się w gminach z wyjątkiem przypadków, które określa ustawa.

§1. Izba Reprezentantów składa się ze 150 deputowanych.

§2. Każdy okręg wyborczy posiada tyle mandatów, ile razy liczba jego mieszkańców mieści w sobie dzielnik federalny, dzielnik ten otrzymuje się dzieląc liczbę mieszkańców Królestwa przez sto pięćdziesiąt.

Pozostałe mandaty przydzielane są okręgom wyborczym posiadającym najwyższą resztę ludności nie reprezentowanej.

§3. Król dokonuje rozdziału mandatów między okręgi wyborcze biorąc jako kryterium liczbę mieszkańców.

Liczba mieszkańców każdego okręgu wyborczego jest ustalana co dziesięć lat w drodze spisu ludności lub w inny sposób określony w ustawie. Król ogłasza te wyniki w terminie sześciu miesięcy.

W terminie trzech miesięcy od tego ogłoszenia Król ustala liczbę mandatów przydzielonych każdemu okręgowi wyborczemu.

Nowy podział może mieć zastosowanie dopiero od następnych wyborów powszechnych.

§4. Ustawa określa okręgi wyborcze; określa również warunki, od których zależy uzyskanie praw wyborczych, a także przebieg operacji wyborczych.

Aby posiadać bierne prawo wyborcze należy:

1^o być Belgiem;

2^o korzystać z praw cywilnych i politycznych;

3^o ukończyć 21 lat;

4^o posiadać miejsce stałego zamieszkania w Belgii.

Żaden inny warunek posiadania biernego prawa wyborczego nie może być wymagany.

Deputowani do Izby Reprezentantów wybierani są na okres czterech lat.

Skład izby zmienia się całkowicie co cztery lata.

Każdy z członków Izby Reprezentantów otrzymuje zryczałtowany zwrot wydatków w wysokości 12 tysięcy franków rocznie.

Oprócz tego deputowany korzysta z prawa bezpłatnych przejazdów na wszystkich liniach komunikacyjnych, prowadzonych lub koncesjonowanych przez państwo.

Ustawa określa środki transportu, z których deputowani mogą korzystać bezpłatnie, poza uprzednio określonymi.

Przewodniczącemu Izby Reprezentantów może być przyznany roczny zwrot wydatków, wypłacany ze środków przeznaczonych na pokrycie wydatków Izby.

Izba określa wysokość potrąceń z ryczałtu przyznanego deputowanym na rzecz funduszu emerytalnego, którego utworzenie uzna za celowe.

Sekcja II

O Senacie

§1. Z zastrzeżeniem postępowania z art. 72, Senat składa się z 71 senatorów, z czego:

1^o 25 senatorów wybiera zgodnie z art. 61 niderlandzkie kolegium wyborcze;

2^o 15 senatorów wybiera zgodnie z art. 61 francuskie kolegium wyborcze;

3^o 10 senatorów desygnuje ze swego grona Rada Wspólnoty Flamandzkiej zwana Radą Flamandzką;

4^o 10 senatorów desygnuje ze swego grona Rada Wspólnoty Francuskiej;

5^o 1 senatora desygnuje ze swego grona Rada Wspólnoty Niemieckojęzycznej;

6^o 6 senatorów desygnują senatorzy, o których mowa w pkt. 1^o i 3^o;

7^o 4 desygnowanych przez senatorów, o których mowa w pkt. 2^o i 4^o.

§2. Co najmniej 1 z senatorów, o których mowa w §1 pkt 1^o, 3^o i 6^o, winien zamieszkiwać w chwili swego wyboru w dwujęzycznym regionie stołecznym Brukseli.

Co najmniej 6 senatorów, o których mowa w §1 pkt 2^o, 4^o i 7^o, winno zamieszkiwać w chwili wyboru w dwujęzycznym regionie stołecznym Brukseli. Jeśli co najmniej 4 senatorów, o których mowa w §1 pkt 2^o, nie zamieszkuje w dniu ich wyboru w dwujęzycznym regionie stołecznym Brukseli, to co najmniej 2 senatorów, o których mowa w §1 pkt 4^o, winno mieć w tym rejonie swój domicyl.

§1. Całkowitą liczbę senatorów, o których mowa w art. 67 §1 pkt 1^o, 2^o, 3^o, 4^o, 6^o i 7^o, rozdziela się pomiędzy grupy językowe w stosunku do liczby głosów uzyskanych przez poszczególne listy w wyborach senatorskich, o których mowa w art. 67 §1 pkt 1^o i 2^o, według zasady proporcjonalności, którą określa ustawa.

W celu desygnowania senatorów, o których mowa w art. 67 §1 pkt 3^o i 4^o, bierze się pod uwagę jedynie listy, z których został wybrany co najmniej jeden senator, o którym mowa w art. 67 §1 pkt 1^o i 2^o, dbając o to, aby wystarczająca liczba członków wybranych z tych list zasiadała w gronie Rady Wspólnoty Flamandzkiej lub Rady Wspólnoty Francuskiej.

W celu desygnowania senatorów, o których mowa w art. 67 §1 pkt 6^o i 7^o, bierze się pod uwagę jedynie listy, z których został wybrany co najmniej jeden senator, o którym mowa w art. 67 §1 pkt 1^o i 2^o.

§2. W wyborach senatorów, o których mowa w art. 67 §1 pkt 1^o i 2^o, głosowanie jest obowiązkowe i tajne, odbywa się ono w gminie, z wyjątkiem przypadków określonych w ustawie.

§3. W wyborach senatorów, o których mowa w art. 67 §1 pkt 1^o i 2^o, ustawa określa okręgi wyborcze i skład kolegiów wyborczych; określa ponadto warunki, od których zależy uzyskanie praw wyborczych, jak również reguluje przebieg operacji wyborczych.

Ustawa określa sposób desygnowania senatorów, o których mowa w art. 67 §1 pkt 3^o do 5^o, z wyjątkiem sposobów uregulowanych w drodze ustawy przyjętej większością ustaloną131> w art. 4 ust. 3; wyjątki te są regulowane w drodze dekretu tej rady wspólnoty, której to dotyczy. Dekret ten winien być przyjęty większością dwóch trzecich głosów oddanych pod warunkiem, że większość członków Rady była obecna.

Senator, o którym mowa w art. 67 §1 pkt 5^o, jest desygnowany przez Radę Wspólnoty Niemieckojęzycznej bezwzględną większością głosów.

Ustawa reguluje sposób desygnowania senatorów, o których mowa w art. 67 §1 pkt 6^o i 7^o.

Aby zostać senatorem wybranym lub desygnowanym należy:

1^o być Belgiem;

2^o korzystać z praw cywilnych i politycznych;

3^o ukończyć 21 lat;

4^o posiadać miejsce stałego zamieszkania w Belgii.

Senatorowie, o których mowa w art. 67 §1 pkt 1^o i 2^o, są wybierani na okres czterech lat. Senatorowie, o których mowa w art. 67 §1 pkt 6^o i 7^o, są desygnowani na cztery lata. Senat odnawia się w całości co cztery lata.

Wybór senatorów, o których mowa w art. 67 §1 pkt 1^o i 2^o, zbiega się z wyborem Izby Reprezentantów.

Senatorowie nie otrzymują wynagrodzenia.

Przysługuje im jednak prawo zwrotu poniesionych wydatków, kwotę tę określa się na cztery tysiące franków rocznie.

Senatorom przysługuje ponadto prawo bezpłatnego korzystania ze wszystkich środków komunikacji prowadzonych lub koncesjonowanych przez państwo.

Ustawa określi środki transportu, które mogą być wykorzystane bezpłatnie poza uprzednio wymienionymi.

Dzieci Króla, a w ich braku, książęta belgijscy tej gałęzi rodziny królewskiej, która jest uprawniona do następstwa tronu, są senatorami z mocy prawa po ukończeniu 18 lat życia. Jednakże głos pełnoprawny uzyskują dopiero po osiągnięciu 21 lat. Nie bierze się ich pod uwagę przy ustalaniu quorum dla ważności obrad.

Wszelkie zebrania Senatu odbywane poza okresem trwania sesji Izby Reprezentantów są nieważne z mocy prawa.