O FEDERALNEJ WŁADZY USTAWODAWCZEJ

W drodze odstępstwa od reguły określonej w art. 36, federalna władza ustawodawcza wykonywana jest wspólnie przez Króla i Izbę Reprezentantów w celu:

1^o przyznawania naturalizacji;

2^o uchwalania ustaw dotyczących cywilnej i karnej odpowiedzialności ministrów króla;

3^o uchwalania budżetu i przyjmowania sprawozdań z jego wykonywania bez uszczerbku dla postanowień zawartych w art. 174 ust. 1 zdanie drugie;

4^o ustalania liczebności armii.

Prawo inicjatywy ustawodawczej przysługuje każdemu z trzech członów federalnej władzy ustawodawczej.

Z wyjątkiem spraw wymienionych w art. 77, projekty ustaw zgłoszone izbom z inicjatywy Króla składane są w Izbie Reprezentantów i przekazywane następnie do Senatu.

Projekty ustaw dotyczące zezwolenia na zawarcie umowy międzynarodowej, przedkładane z inicjatywy Króla, składane są w Senacie i przekazywane następnie Izbie Reprezentantów.

Przyjęcie ustawy przez którąkolwiek z izb następuje w drodze głosowania projektu, artykuł po artykule.

Izby mają prawo wnosić poprawki, a także dzielić artykuły i zgłaszane do nich poprawki.

Izba Reprezentantów i Senat mają równe uprawnienia w sprawach:

1^o zgłaszania deklaracji dotyczących rewizji Konstytucji i dokonywania rewizji Konstytucji;

2^o ustalania materii, które winny być regulowane przez obie izby na podstawie Konstytucji;

3^o uchwalania ustaw wymienionych w artykułach: 5, 39, 43, 50, 68, 71, 77, 82, 115, 117, 118, 121, 123, 127 do 131, 135 do 137, 140 do 143, 145, 146, 163, 165, 166, 167 §1 ust. 3, §4 i §5, 169, 170 §2 ust. 2, §3 ust. 2 i 3, §4 ust. 2, i 175 do 177, a także ustaw przyjmowanych w wykonaniu ustaw wymienionych w artykułach;

4^o uchwalania ustaw, dla których konieczna jest większość określona w art. 4 ust. 3, jak też ustaw przyjmowanych w celu ich wykonania;

5^o ustaw wymienionych w art. 34;

6^o ustaw zezwalających na zawarcie umów międzynarodowych;

7^o ustaw przewidzianych w art. 169, wydawanych w celu zapewnienia realizacji zobowiązań międzynarodowych lub ponadpaństwowych;

8^o ustaw dotyczących Rady Państwa;

9^o organizacji sądów i trybunałów;

10^o ustaw zatwierdzających układy o współpracy, zawarte między państwem, wspólnotami i regionami.

Ustawa przyjęta większością określoną w art. 4 ust. 3 może określać inne ustawy, dla których uchwalenia Izba Reprezentantów i Senat mają równe prawa.

W dziedzinach innych niż wymienione w artykułach 74 i 77 projekt ustawy przyjęty przez Izbę Reprezentantów jest przekazywany Senatowi.

Na wniosek co najmniej 15 senatorów Senat rozpatruje projekt ustawy. Wniosek tego rodzaju winien być zgłoszony w terminie 15 dni od otrzymania projektu.

Senat może, w okresie nie przekraczającym 60 dni, oświadczyć, iż nie zgłasza poprawek bądź przyjąć projekt po zgłoszeniu poprawek.

Jeśli Senat nie zajął stanowiska w przepisanym terminie lub jeśli powiadomił Izbę Reprezentantów, że nie zgłasza poprawek Izba Reprezentantów przedkłada tekst ustawy Królowi.

Jeśli Senat uchwalił poprawki do projektu ustawy przedstawia go Izbie Reprezentantów, która podejmuje ostateczne rozstrzygnięcie, bądź przyjmując poprawki Senatu, bądź odrzucając je w całości lub w części.

Jeśli w toku rozpatrywania projektu ustawy w trybie określonym w art. 78 ust. 4 Izba Reprezentantów przyjmie nową poprawkę, projekt zostaje ponownie przesłany do Senatu, który wypowiada się o zmienionym projekcie. Senat może w terminie nie przekraczającym 15 dni:

-- podzielić stanowisko zajęte przez Izbę Reprezentantów;

-- przyjąć projekt z dodatkowymi poprawkami.

Jeśli Senat nie zajął stanowiska w przepisanym terminie lub gdy powiadomił Izbę Reprezentantów o swoim stanowisku podzielającym poprawki Izby, wówczas Izba Reprezentantów przesyła tekst ustawy Królowi.

Jeśli do projektu ustawy Senat ponownie zgłosi poprawki, wówczas przekazuje uchwalony tekst Izbie Reprezentantów, która zajmuje ostateczne stanowisko bądź przyjmując ten tekst, bądź go poprawiając.

Jeśli przy wnoszeniu projektu jednej z ustaw wymienionych w art. 78 rząd federalny zażąda rozpatrzenia go jako pilny, parlamentarna komisja uzgodnień określona w art. 82 wyznacza termin, w jakim Senat winien się wypowiedzieć.

W przypadku braku zgody w łonie komisji, termin pozostający w dyspozycji Senatu skraca się do 7 dni, zaś termin przewidziany w art. 78 ust. 3 do 30 dni.

Jeśli Senat na mocy swego prawa inicjatywy ustawodawczej wniesie projekt ustawy w dziedzinach wymienionych w art. 78, projekt ten przesyła się do Izby Reprezentantów.

W okresie nie przekraczającym 60 dni Izba Reprezentantów wypowiada się definitywnie przyjmując projekt ustawy lub go odrzucając.

Jeśli Izba zgłosi poprawki do projektu ustawy, przesyła się je do Senatu, który rozpatruje je w trybie określonym w art. 79.

W przypadku zastosowania art. 79 ust. 3, Izba Reprezentantów stanowi w sposób ostateczny w terminie 15 dni.

W braku stanowiska Izby Reprezentantów w terminie przewidzianym w ust. 2 i 4, parlamentarna komisja uzgodnień przewidziana w art. 82 zbiera się w ciągu 15 dni i wyznacza termin, w jakim Izba Reprezentantów winna się wypowiedzieć.

W przypadku braku zgody w łonie komisji, Izba winna się wypowiedzieć w terminie 60 dni.

Parlamentarna komisja uzgodnień, złożona na zasadzie parytetu z członków Izby Reprezentantów i Senatu, reguluje spory kompetencyjne między izbami i może, za obopólną zgodą, przedłużać terminy przewidziane w artykułach 78 do 81.

W braku większości w dwu częściach składowych komisji rozstrzyga ona większością dwóch trzecich głosów ogółu swych członków.

Ustawa określa skład i tryb funkcjonowania komisji, jak też sposób obliczania terminów wymienionych w artykułach 78 do 81.

Każdy projekt ustawy odnoszący się do materii wymienionej w artykułach 74, 77 lub 78 winien to wyraźnie zaznaczać.

Powszechnie obowiązująca wykładnia ustaw może być dokonywana tylko w drodze ustawy.