Konstytucyjna władza Króla jest dziedziczna w bezpośredniej linii zstępnej, naturalnej i prawowitej Jego Królewskiej Mości Leopolda, Jerzego, Krystiana, Fryderyka Sasko-Koburskiego w porządku pierworództwa.
Potomek, który by zawarł związek małżeński bez zgody Króla, a w jego braku -- bez zgody tych, którzy wykonują władzę królewską w przypadkach przewidzianych w Konstytucji, traci prawo do korony.
Jednakże Król lub w jego braku osoby wykonujące jego władzę w przypadkach przewidzianych w Konstytucji może zwrócić następcy utracone prawa za zgodą obydwu izb parlamentu.
W przypadku braku potomka Jego Królewskiej Mości Leopolda, Jerzego, Krystiana, Fryderyka Sasko-Koburskiego, Król może wyznaczyć swego następcę za zgodą izb wyrażoną w sposób określony w art. 87.
W przypadku braku nominacji dokonanej we wskazany uprzednio sposób tron staje się wakujący.
Król może być jednocześnie głową innego państwa tylko za zgodą obydwu izb.
Dla ważności uchwał w tej sprawie wymagana jest obecność co najmniej dwóch trzecich członków każdej z izb. Uchwała może być podjęta tylko większością dwóch trzecich głosów.
Osoba Króla jest nietykalna; odpowiedzialni są jego ministrowie.
Ustawa określa listę cywilną na cały okres każdego panowania.
W przypadku śmierci Króla izby zbierają się bez zwołania najpóźniej dziesiątego dnia od chwili zgonu. Jeśli izby zostały rozwiązane, a wybory wyznaczone na datę późniejszą niż dziesiąty dzień, dawne izby podejmą swe funkcje do momentu zebrania się nowych izb.
Od momentu śmierci Króla aż do chwili złożenia przysięgi przez jego sukcesora na tronie lub przez regenta, władza konstytucyjna króla jest wykonywana w imieniu narodu belgijskiego przez ministrów zebranych w Radę Ministrów, którzy ponoszą odpowiedzialność.
Król osiąga pełnoletność z chwilą ukończenia 18 lat.
Obejmuje on tron po złożeniu przed połączonymi izbami następującej przysięgi:
"Przysięgam przestrzegać Konstytucji i praw ludu belgijskiego, utrzymać niepodległość narodową i integralność terytorium".
Jeśli w chwili śmierci Króla następca tronu jest niepełnoletni, obydwie izby łaczą się w jedno zgromadzenie w celu postanowienia o regencji i opiece.
Jeśli Król znajduje się w sytuacji uniemożliwiającej mu panowanie, ministrowie po stwierdzeniu tej przeszkody natychmiast zwołują izby. Połączone izby stanowią o regencji i opiece.
Regencja może być powierzona tylko jednej osobie.
Regent obejmuje funkcję dopiero po złożeniu przysięgi określonej w art. 91.
W przypadku opróżnienia tronu izby parlamentu, obradując wspólnie, ustalają prowizoryczną regencję aż do dnia zebrania się nowo obranych izb, co powinno odbyć się w terminie dwu miesięcy. Nowo obrane izby na wspólnym posiedzeniu decydują definitywnie o obsadzeniu tronu.
Król powołuje i odwołuje swoich ministrów.
Rząd federalny składa dymisję na ręce Króla, jeśli Izba Reprezentantów bezwzględną większością głosów swych członków uchwali wotum nieufności proponując Królowi nominację nowego premiera, albo też złoży Królowi propozycję mianowania nowego premiera w terminie 3 dni po odmowie udzielenia wotum zaufania. Król mianuje tak zaproponowanego premiera, który obejmuje urząd w momencie, gdy nowy rząd federalny składa przysięgę.
Ministrami mogą być mianowani tylko Belgowie.
Żaden członek rodziny królewskiej nie może być ministrem.
Rada Ministrów składa się najwyżej z 15 członków.
Z ewentualnym wyjątkiem premiera, Rada Ministrów liczy tylu ministrów ze wspólnoty francuskiej co i flamandzkiej.
Ministrowie mają prawo swobodnego wstępu do każdej z izb i prawo zabierania głosu, ilekroć tego zażądają.
Izba Reprezentantów może żądać obecności ministrów. Senat może tego żądać w trakcie dyskusji nad projektem ustawy wymienionej w artykułach 77 i 78, lub dla realizacji swego prawa przeprowadzania dochodzeń przewidzianego w art. 56. W innych sprawach może on zwracać się o obecność.
Ministrowie ponoszą odpowiedzialność przed Izbą Reprezentantów.
Żaden minister nie może być ścigany lub poddawany dochodzeniom z powodu swych opinii wyrażanych w trakcie wykonywania funkcji.
W żadnym przypadku ani ustny, ani też pisemny rozkaz Króla nie może uwolnić ministra od odpowiedzialności.
Izba Reprezentantów ma prawo stawiania ministrów w stan oskarżenia i pociągania ich do odpowiedzialności przed Sądem Kasacyjnym, któremu przysługuje wyłączna właściwość do ich sądzenia, z wyjątkiem przypadków określonych w ustawie, w związku z przypadkami złożenia powództwa cywilnego przez stronę poszkodowaną i w przypadku przestępstw popełnionych przez ministrów poza wykonywaniem ich funkcji urzędowych.
Ustawa określa przypadki odpowiedzialności, rodzaje kar wymierzanych ministrom i sposób postępowania, tak w przypadku oskarżenia przez Izbę, jak i ścigania na wniosek pokrzywdzonego.
Do czasu przyjęcia ustawy przewidzianej w ust. 2, Izba Reprezentantów posiada dyskrecjonalną władzę oskarżania ministrów, a Sąd Kasacyjny prawo ich sądzenia w przypadkach określonych w ustawach karnych i stosowania kar w tych ustawach przewidzianych.
Król powołuje i odwołuje federalnych sekretarzy stanu.
Są oni członkami rządu federalnego, nie wchodzą jednak w skład Rady Ministrów. Są zastępcami ministrów.
Król określa ich kompetencje i granice w jakich mogą oni udzielać kontrasygnaty.
Postanowienia konstytucyjne dotyczące ministrów mają odpowiednie zastosowanie do federalnych sekretarzy stanu z wyjątkiem artykułów 90 ust. 2, 93 i 99.
Król posiada tylko te kompetencje, które wyraźnie przyznaje mu Konstytucja i ustawy szczególne wydane na jej podstawie.
Dla ważności aktów Króla wymagana jest kontrasygnata ministra, który tym samym przyjmuje na siebie odpowiedzialność za ten akt.
Król nadaje stopnie w armii.
On powołuje na stanowiska w administracji centralnej i w służbie zagranicznej z wyjątkiem przypadków określonych w ustawie.
Król obsadza inne stanowiska tylko w przypadkach określonych w ustawie.
Król wydaje rozporządzenia i postanowienia niezbędne do wykonania ustaw, nie może jednak ani ustaw zawieszać, ani kogokolwiek uwolnić od obowiązku ich wykonania.
Król nadaje ustawom sankcję i promulguje je.
Król ma prawo darować lub zredukować karę orzeczoną przez sąd, z wyjątkiem wyroków dotyczących ministrów oraz członków rządów wspólnot i regionów.
Król może stosować prawo łaski wobec ministra, a także wobec członka rządu wspólnoty lub regionu skazanego przez Sąd Kasacyjny tylko na wniosek Izby Reprezentantów lub właściwej rady.
Król ma prawo bić monetę, w wykonaniu ustawy.
Król ma prawo nadawania tytułów szlacheckich, jednak bez przywiązywania do nich jakichkolwiek przywilejów.
Król nadaje odznaczenia wojskowe stosownie do obowiązujących w tym zakresie przepisów ustawowych.
Rozdział następny